Cijfer: 7,9 ★★★★☆
Hitpotentie: 8,7 (TikTok-generatie: 9,5)
Sommige dingen zijn zó absurd dat ze bijna geniaal worden.
De samenwerking tussen Herman van Veen — de poëtische troubadour met eeuwige melancholie in zijn jaszak — en Joost Klein — de ADHD-versie van een dadaïstische performancekunstenaar — valt precies in die categorie. Opzij (Ringtone) is geen liedje. Het is een botsing van tijdperken, een culturele kortsluiting die, tegen alle logica in, wérkt.
De originele Opzij uit 1979 was een ode aan tijdgebrek en vrouwen die “geen tijd hebben om te zingen.”
In 2025 is dat probleem niet opgelost, alleen vervangen door notificaties en burn-outs met glitterfilter. En dus doet Joost wat Joost doet: hij gooit er autotune, hyperpop en ironie overheen, en maakt van Hermans filosofische haast een digitale paniekaanval in majeur.
Het begint met die herkenbare melodie: “Opzij, opzij, opzij…”
Maar dan komt Joost erin — als een lawaaierige tornado van synths, vervormde stemmen en digitale chaos.
Hij schreeuwt, hij lacht, hij zingt, hij doet alles tegelijk, en het is briljant en irritant in gelijke mate.
Herman daarentegen zingt alsof hij net wakker is geworden uit een droom van 1979 en erachter komt dat hij trending is.
De kracht van Opzij (Ringtone) zit in zijn contradictie.
Joost maakt alles kapot wat Herman ooit zorgvuldig bouwde — en Herman lijkt het prima te vinden.
Samen vormen ze een soort muzikale yin en yang: poëzie versus pixels, melancholie versus meme.
De productie is krankzinnig goed in zijn chaos.
Bubbly synths, glitchy beats, een refrein dat halverwege verandert in iets wat verdacht veel lijkt op een dansvloer in een metaverse.
En toch — onder die gekte zit iets echts.
Als Herman zachtjes herhaalt “We hebben geen tijd…”, en Joost daar schaterend overheen autotunet, voel je de kern: niemand heeft tijd, maar iedereen doet z’n best om er iets van te maken.
Halverwege zakt het tempo, de autotune vervaagt, en er blijft alleen een piano over.
Herman zingt — ouder, breekbaarder, maar nog steeds met die troostende toon.
Even is het stil.
En dan knalt Joost er weer in met een laatste glitch: “Ja Herman, we rennen nog steeds, maar nu met wifi.”
Einde.
Kortom:
Opzij (Ringtone) is een waanzinnige, hilarische en onverwacht ontroerende clash tussen verleden en toekomst.
Herman van Veen brengt de ziel, Joost brengt de waanzin — samen maken ze iets dat niemand gevraagd heeft, maar dat we allemaal even nodig hadden.
Een nummer dat bewijst dat zelfs een klassieker met grijs haar nog hard kan gaan in de remix.
📱 Opzij (Ringtone): tijdloos, tijdloos irritant, en — heel eerlijk — precies op tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten