| Cijfer: 8,8 | Hitpotentie: 8,4 (mystiek, dreigend en prachtig in zijn kilte)
sommige artiesten maken muziek die voelt alsof ze rechtstreeks uit een andere dimensie komt — koud, glanzend en net iets te mooi om van deze wereld te zijn.
Austra hoort daar bij. En Fallen Cloud is zo’n nummer dat binnenkomt als een ijzige bries door een open raam dat je zelf vergat dicht te doen.
Vanaf de eerste seconde klinkt het alsof Kate Bush, Fever Ray en Depeche Mode elkaar hebben ontmoet in een verlaten kerk vol rookmachines.
De stem van Katie Stelmanis is nog altijd een instrument op zich: helder, kil, hemels.
Ze zingt niet over emotie, ze zingt erdoorheen.
De productie is ronduit weergaloos.
Strakke elektronische lagen die zich langzaam ontvouwen als mist over een gletsjer.
De beat klopt traag, maar onverbiddelijk.
Alles beweegt in slow motion, alsof zelfs de muziek even de adem inhoudt.
Het refrein is subtiel maar verwoestend:
“Falling through the light, I see myself in pieces.”
Je hoort de eenzaamheid, maar ook de overgave.
Er zit iets spiritueels in, zonder zweverigheid — alsof Austra de hemel niet idealiseert, maar gewoon beschrijft hoe koud het er eigenlijk is.
Halverwege kantelt het nummer.
De synths zwellen aan, de zang wordt etherischer, en plots klinkt het alsof je in een droom van Blade Runner bent beland — neon, regen, echo’s.
En net op het moment dat je verwacht dat ze uitbarst, verdwijnt ze.
Alsof iemand het licht uitdoet en zegt: genoeg nu.
Dat is Austra op haar best: ze weet precies hoeveel ze moet geven, en wanneer ze moet verdwijnen.
Fallen Cloud is geen single in de traditionele zin — het is een ervaring.
Een auditieve wolk waar je even in verdwijnt voordat je terugvalt in de realiteit.
Kortom:
Fallen Cloud is hypnotisch, gelaagd en griezelig mooi.
Het laat je zweven tussen hemel en aarde, tussen kunst en emotie.
De wereld mag dan lawaaierig zijn — Austra fluistert, en dat maakt het des te krachtiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten