Cijfer: 8,4 ★★★★☆
Hitpotentie: 8,6 (postpunk-pop die weer eens écht werkt)
White Lies is zo’n band die al vijftien jaar hetzelfde doet, maar op een manier waardoor je het ze nooit kwalijk neemt. Ze klinken altijd alsof ze net uit een bunker in Londen komen waar ze wekenlang hebben nagedacht over de zin van het leven, een baslijn en hun eigen sterfelijkheid.
Met Juice leveren ze een nummer af dat meteen binnenkomt: strak, donker, dansbaar — en tegelijkertijd zo typisch White Lies dat je bijna gaat denken dat ze al hun nummers in dezelfde kamer opnemen, met dezelfde lamp en dezelfde emotionele temperatuur.
Het begint met een baslijn die meteen je ribbenkast claimt: strak, hoekig, energiek.
Daarboven zweeft die kenmerkende Harry McVeigh-stem — een stem die altijd klinkt alsof hij net ontdekt heeft dat er slecht nieuws is, maar het te netjes wil brengen.
Het refrein is simpel maar effectief:
melodieus, donker-glinsterend en met precies de juiste hoeveelheid wanhoop om niet te verzanden in cynisme.
Juice voelt als het dansbare broertje van Farewell to the Fairground, maar met meer volwassenheid en minder paniek.
Wat vooral opvalt: de band durft weer te switchen tussen donkerte en pop, en dat is precies waar ze het beste in zijn.
De synths pulseren, de drums staan strak als een klok, en de gitaar vult de gaten op met kleine elektrische steekjes die je precies daar raken waar je muziek hoort maar niet kunt uitleggen waarom.
De tekst is typisch White Lies:
enigszins cryptisch, een tikkeltje plechtig, poëtisch op de manier waarop alleen Britse mannen dat kunnen wanneer ze te veel nagedacht hebben.
Er wordt iets gezegd over verlangen, falen, afstand, en natuurlijk: the juice — dat symbool staat voor alles wat je vasthoudt, terwijl je weet dat het al lang weg is.
Halverwege komt de echte magie:
het nummer groeit, ademt, trekt zich op aan zijn eigen duisternis en wordt toch lichter.
Niet vrolijk — White Lies blijft White Lies — maar wel hoopvoller dan je verwacht.
Het heeft iets van een nachtelijke rit terug naar huis waarbij je ineens beseft dat het leven misschien toch niet alleen maar uit mislukte plannen bestaat.
Kortom:
Juice is White Lies zoals je ze wilt hebben:
dansbaar, donker, meeslepend, en emotioneel precies in balans tussen “ik voel iets” en “ik laat het niet merken”.
Het is geen reinvention, gelukkig niet —
het is een band die eindelijk weer klinkt alsof ze zichzelf hebben teruggevonden.
🖤 Een stevige, glanzende, donkere poptrack die precies genoeg sap heeft om verslavend te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten