Cijfer: 8,7 ★★★★☆½
Hitpotentie: 8,4 (voor melancholische veertigers met een goed gehoor)
Sommige samenwerkingen voelen als een plot uit een Brits muziektijdschrift uit 2006 dat eindelijk is uitgekomen.
Andy Bell, de melancholische stem van Erasure, en Tim Rice-Oxley, het brein achter Keane, slaan de handen ineen — en natuurlijk klinkt dat precies zoals je hoopt: melodramatisch, elegant, en licht depressief in majeur.
Vanaf de eerste seconde voel je de Britse herfst erin zitten.
Een langzaam kloppende piano, een gitaar die ruist als nat gras, en dan Andy’s stem: doorleefd, teder, iets rauwer dan vroeger, maar nog steeds met die onschuld die zelfs autotune niet kan aantasten.
Hij zingt alsof hij weet dat kansen inderdaad niet meer terugkomen — en hij heeft zich erbij neergelegd, met stijl.
De tekst is even eenvoudig als genadeloos:
“The chance won’t come again, so hold it while you can.”
Geen poëzie, geen pretentie — gewoon een zin die klinkt als een levensles van iemand die die fout al drie keer heeft gemaakt.
Het is pure Britse melancholie: netjes geformuleerd verdriet.
De productie is precies wat je van Rice-Oxley verwacht: warm, open, piano-gedreven en met net genoeg weidsheid om er een BBC-drama bij te kunnen bedenken.
Er zit een echo van Somewhere Only We Know in, maar dan ouder, wijzer, zachter.
Bell vult dat aan met een stem die niet meer flirt met de perfectie, maar met de waarheid.
Halverwege zwelt het aan — niet bombastisch, maar statig.
De strijkers komen erbij, de drums trekken één keer goed open, en dan valt het stil.
Bell fluistert de laatste zin, en je voelt het in alles: dit is geen popsong meer, maar een soort vredig afscheid van de illusie dat de tijd te stoppen is.
En dat is wat dit nummer zo bijzonder maakt:
het is geen comeback, geen “we kunnen het nog”-moment.
Het is een gebaar van rust.
Twee muzikanten die weten wat ze kunnen, maar ook wat ze niet meer hoeven.
Kortom:
The Chance Won’t Come Again is een volwassen, melancholisch kleinood dat precies doet wat de titel belooft: één kans pakken — en hem grijpen met waardigheid.
Bell en Rice-Oxley brengen samen het beste van hun werelden: emotie zonder overdaad, melodie zonder suiker.
Een nummer dat niet wil imponeren, maar blijven hangen.
En dat doet het — als een warme echo uit een tijd waarin pop nog hart had.
🌧️ Twee mannen, één piano, nul opsmuk.
De kans kwam nog één keer — en ze hebben hem prachtig benut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten