ALBUM RECENSIE Florence + The Machine - Everybody Scream (★★★★☆½

Cijfer: 9,3 ★★★★☆½
Hitpotentie: 9,0

Er zijn artiesten die een album maken omdat het contract dat eist,
en er zijn artiesten die een album maken omdat ze anders ontploffen.
Florence Welch hoort zonder twijfel bij die tweede categorie.
Na een periode van stilte, fysieke kwetsbaarheid en existentiële paniek komt ze terug met Everybody Scream — een plaat die klinkt als een reanimatie met een microfoon.

Vanaf de eerste seconden hoor je het: dit is Florence reborn. Minder kerk, meer chaos. Minder engel, meer mens. De bombast is gebleven, maar nu met modder aan haar voeten. Everybody Scream voelt niet als een comeback, maar als een uitbarsting — een levensschreeuw van iemand die de dood in de ogen keek en besloot: “Oké, maar ik zing eerst nog even wat.”

Het titelnummer, Everybody Scream, is de perfecte samenvatting van de plaat: groots, urgent, maar niet meer met die bijna arrogante zekerheid van vroeger. De kwetsbaarheid zit in elk refrein. Ze durft de controle los te laten — en precies daardoor grijpt ze je bij de strot.

De productie van Jack Antonoff (want ja, hij duikt weer op) is rijk, maar nooit overdadig. Het album ademt. De drums klinken als hartslagen, de strijkers als paniek, en de synths als hoop die zich vermomt als verdriet. Er zit een nieuwe dynamiek in haar geluid: de momenten van stilte zijn even indrukwekkend als de uitbarstingen.

Tekstueel is dit Florence zoals ze bedoeld is: mythisch, persoonlijk, een tikje hysterisch. Ze schrijft over reïncarnatie in het dagelijks leven — over huilen in de supermarkt, over schuld, over genade, over dansen met je demonen. “I came back to scream, not to pray,” zingt ze ergens halverwege, en dat vat het album perfect samen.

De stem van Florence… wat moet je er nog over zeggen. Ze blijft een natuurkracht. Maar deze keer klinkt ze minder als een godin en meer als iemand die net van de intensive care is ontsnapt — trillend, maar met meer overtuiging dan ooit.

Kortom:

Everybody Scream is geen plaat om op te zetten tijdens het koken.
Het is een album dat je hoort, voelt, en soms moet doorstaan.
Florence + The Machine keert terug met een album dat niet vraagt om applaus, maar om stilte erna.

Ze vond haar levenslust terug in het stof van haar eigen ondergang —
en heeft van overleven eindelijk weer kunst gemaakt.

Een triomf, een catharsis,
en de soundtrack van iemand die weigert zachtjes te verdwijnen.

🌟 Everybody Scream: omdat soms schreeuwen de enige manier is om weer te ademen.*