Cijfer: 9,2 ★★★★★
Hitpotentie: 7,5 (geen hit, maar een heilige stilte van een nummer)
Vanaf 21 november verschijnt de film Train Dreams op de streamingdiensten, maar laten we eerlijk zijn: niemand kijkt voor het plot.
We luisteren voor Nick Cave.
En wat hij hier doet, is geen soundtrack — het is een séance.
Samen met Bryce Dessner (de man die bij The National de melancholie in akkoorden giet) heeft Cave een wereld gebouwd van geluid, stilte en adem.
De soundtrack zelf bestaat vooral uit instrumentale parels van Dessner, die als nevel tussen de bomen hangen, maar het echte moment van magie komt helemaal op het einde.
Dan hoor je hem: Nick Cave, de priester van de leegte, met een nummer dat niets wil en daardoor alles raakt.
Train Dreams is klein, donker en verstild — precies wat Cave al jaren zo meesterlijk doet.
Er is bijna niets: een twinkelende piano, een paar ijle synths, en dan die stem.
Die stem die altijd klinkt alsof hij iets belangrijks heeft meegemaakt, maar het te heilig vindt om uit te leggen.
Hij zingt niet over liefde of verlies, hij zingt in liefde en verlies.
Het knappe is hoe weinig hij nodig heeft.
Geen koor, geen orkest, geen drama — alleen ruimte.
De stilte tussen de noten is net zo belangrijk als de muziek zelf.
Je hoort een man die niet meer hoeft te overtuigen, alleen nog te getuigen.
De titeltrack is meer een beweging dan een lied.
Een traag gloeiende gemoedstoestand die ergens tussen rouw en verzoening in zweeft.
Je ziet de film er al bij — mist, hout, koude adem.
Maar zelfs zonder beeld roept het nummer die wereld moeiteloos op.
Bryce Dessner’s pianospel is fragiel, bijna aarzelend, alsof elke noot bang is om te verdwijnen.
En Cave beweegt eromheen met zijn lage, warme toon, als een schaduw die zacht praat tegen de maan.
Het resultaat is een nummer dat voelt alsof het niet geschreven, maar gevonden is.
Halverwege lijkt het even te verdwijnen — geen refrein, geen structuur, alleen adem.
En dan keert Cave terug, als een fluistering uit een andere kamer.
“Train dreams,” mompelt hij, en je weet: dit is niet zomaar muziek. Dit is een gebed voor wie niet meer weet of hij gelooft.
Kortom:
Train Dreams is een meesterwerk in stilte.
Een nummer dat geen aandacht vraagt, maar je dwingt om te luisteren.
Cave bewijst hier dat ouderdom in zijn geval geen slijtage is, maar zuivering.
Waar anderen harder gaan zingen om gehoord te worden, zingt hij zachter — en raakt dieper.
🎩 Nick Cave maakt muziek die niet probeert te ontroeren,
maar die dat onvermijdelijk doet.
Een nachtlied voor de ziel, ergens tussen hoop en houtrook in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten