★★★★☆½ | Cijfer: 8,9 | Hitpotentie: 8,4 (charmant, melancholisch en elegant zelfbewust — pure Neil Hannon)
Neil Hannon is zo’n artiest van wie je altijd een bepaald soort lied verwacht:
half grap, half gedicht, honderd procent Brits.
En All the Pretty Lights voldoet precies aan die verwachting — maar dan net weer een tikkeltje beter, alsof hij zijn eigen formule heeft gepolijst met een zijden doek.
Dit is The Divine Comedy op volle glans:
een orkestrale popballad vol zuchtende strijkers, een piano die klinkt alsof hij in een Londense salon staat, en de onvermijdelijke bariton van Hannon, die opnieuw bewijst dat je ook charmant kunt wanhopen.
De sfeer
Vanaf de eerste seconde weet je dat je bij hem in veilige handen bent.
Hannon zingt alsof hij net een nostalgische wandeling heeft gemaakt door zijn eigen leven, en onderweg is blijven hangen bij een lantaarnpaal die er vroeger ook al stond.
Het is een lied over schoonheid, glans, herinneringen die te fel schijnen, en het verdriet dat daar vaak onder ligt.
Niet zwaar — nooit zwaar bij Hannon — maar subtiel ironisch verdriet, zoals alleen hij dat kan.
Muzikaal
De productie is typisch Divine Comedy: elegant, rijk, bijna filmisch.
Geen enkele noot staat in de weg.
De strijkers zweven alsof ze getraind zijn in etiquette.
De piano is warm maar niet sentimenteel.
Je hoort Londen, regen, een herinnering die te hard knippert.
Het refrein is zo’n oorworm die je niet boos kan maken:
pakkend, luchtig, en toch met die melancholische knik.
Alsof hij zegt: alles is mooi, maar waarom voelt het dan niet zo?
De tekst
Hannon zingt opnieuw over de dingen die blijven schijnen terwijl de wereld eronder verschuift.
“All the pretty lights keep calling me back.”
Het is nostalgie zonder bitterheid — een zeldzaamheid.
Geen drama, geen groot gebaar.
Gewoon een man die opschrijft wat hij ziet, en dat mooier maakt door het op te zingen.
Waarom dit werkt
Omdat The Divine Comedy nog steeds precies weet waar hun kracht ligt:
glans over scheuren, humor over pijn, warmte over twijfel.
Een stijl die nooit ouderwets wordt, omdat hij nooit hip is geweest — alleen tijdloos.
Kortom
All the Pretty Lights is een schitterend klein kunstwerkje, dat ligt tussen chanson en pop in, tussen glimlach en zucht, tussen knipoog en waarheid.
Neil Hannon blijft de gentleman van de melancholie.
✨ The Divine Comedy – All the Pretty Lights:
Een lampje in de regen.
Zacht, glanzend en onverwoestbaar elegant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten