Kensington is terug met I Could Be Wrong, een track die aanvoelt als een stevig biertje op een festival: herkenbaar, verfrissend en net een tikkie bitter. De band laat wederom horen waarom ze een van de grootste rockbands van Nederland zijn. De gitaarriffs snijden als een warm mes door de boter, en Eloi’s stem? Die klinkt alsof hij een duel heeft uitgevochten met de wind in een stadion en als winnaar uit de strijd is gekomen.
De tekst is een meesterwerkje van twijfel en zelfreflectie. "Ik zou ongelijk kunnen hebben," zingt Eloi met de zekerheid van iemand die net ruzie heeft gehad en nu met hangende pootjes terugkomt. Dit nummer is eigenlijk een muzikale sorry-app met de vibes van een stadionanthem. De drums beuken, de gitaren gieren, en het refrein nestelt zich zo diep in je brein dat je het nog steeds neuriet terwijl je een boodschappenlijstje probeert te maken.
Muzikaal gezien doet het denken aan de grote Kensington-klassiekers, maar dan met een iets scherpere rand. Een vleugje Kings of Leon, een snufje Editors, en toch 100% Kensington. Sommige critici zouden kunnen zeggen: "Het is meer van hetzelfde," maar dan vergeet je dat hetzelfde bij Kensington gewoon keihard goed is. Waarom een Michelin-sterrenmenu veranderen als iedereen blijft smullen?
Dus, is dit een banger? Ja. Gaan we dit keihard meeschreeuwen op festivals? Dubbel ja. Gaat Eloi ons toch nog een keer vertellen dat hij niet zeker weet of hij ongelijk had? Grote kans. Maar hé, als fout zijn zo lekker klinkt, dan had ik ook graag ongelijk.
