Future Islands perform "Seasons (Waiting on You)" | Live at Sydney Opera..★★★★★

Future Islands – Seasons (Waiting on You) (Live at Sydney Opera House)
★★★★★ | Cijfer: 9,3 | Hitpotentie: 9,0
(een emotionele aardbeving in maatpak — het meest elegante zweet dat ooit een podium heeft geraakt)

Future Islands live is geen optreden.
Het is een gebeurtenis.
Samuel T. Herring komt het podium op als een vriendelijke accountant uit Baltimore, en verlaat het als een bezeten dichter die net drie levens heeft geleefd en een vierde overweegt.

Maar in het Sydney Opera House, met die akoestiek en dat licht, krijgt Seasons een nieuwe laag:
het wordt bijna kunst.
Rauw, eerlijk, totaal ongepolijst — en toch past het perfect in die marmeren tempel.

---

🎧 De sound (live, maar cleaner dan de studio)

Het nummer klinkt krachtiger dan ooit:

• de baslijn pulst als een hartslag die nét te hoog zit

• de synths zijn scherp en helder

• de drums zijn strakker dan de pakken van het publiek

Maar het mooiste is hoe open alles klinkt.
Er is ruimte.
Alsof het nummer voor het eerst écht kan ademen.

---

🎙️ Samuel T. Herring — een categorie op zichzelf

Je kunt er grappen over maken, maar niemand… niemand… geeft zich zo volledig als Herring.

Hij gromt, fluistert, brult, huilt en danst met de elegantie van iemand die tegelijk een moshpit leidt en een theatermonoloog opvoert.
Hij is niet charismatisch, hij is charisma.
Pure intensiteit, zonder een milligram ironie.

Zijn stem live is een soort warme storm:

• schurend

• gebroken

• totaal authentiek

Hij zingt Seasons alsof hij elke zin opnieuw beseft wat hij verloren heeft.

---

📝 De tekst (live nog pijnlijker)

Het gaat over tijd, verandering, liefde die wegglipt tussen je vingers.
Maar live, met die blik van Herring — half hoop, half berusting — voelt het alsof je zelf even in dat verhaal zit.

Geen metaforen meer.
Gewoon: waarheid.

---

🔥 Waarom het live zó werkt

Omdat dit nummer altijd goed was, maar nooit zó levend als hier.
De Sydney Opera House-versie heeft:

• meer drama

• meer emotie

• meer menselijkheid

• meer trilling

• meer zweet (mooi zweet)

Het is de ultieme reminder dat muziek niet perfect hoeft te zijn — als het maar écht is.

---

⭐ Kortom

Seasons (Waiting on You) live in Sydney is een hoogtepunt in de carrière van Future Islands.
Een uitvoering die de studio volledig overtreft en laat horen wat er gebeurt als iemand zichzelf compleet geeft op een podium dat daar eigenlijk te chique voor is.

🌊 Future Islands – Seasons (Waiting on You) (Live at Sydney Opera House):

Een ontroerende, overweldigende, volledig menselijke knal van een live-versie.

Depeche Mode - Ghosts Again (Live in Mexico City ★★★★☆ |

Depeche Mode – Ghosts Again (Live in Mexico City)
★★★★☆ | Cijfer: 8,5 | Hitpotentie: 8,2
(een live-uitvoering die het onmogelijke doet: Ghosts Again klinkt hier zelfs… bijna vrolijk)

Dat Depeche Mode in 2025 nog steeds zulke grote zalen vult dat je denkt dat er minstens drie bands tegelijk spelen, is al indrukwekkend.
Maar dat ze Ghosts Again live weten om te bouwen tot een bijna opgewekte versie van het albumnummer? Dat is magie. Zwarte magie, waarschijnlijk.

Ghosts Again is studio-versie: melancholie, acceptatie, licht tikje bedwelmende somberte.
Live in Mexico City?
Het lijkt alsof Dave Gahan even een zonnestraal heeft ingeslikt en Martin Gore een knop heeft gevonden waarop “UPBEAT-ish” staat.

---

🌆 De sound (live, maar strakker dan menig studio-artiest)

Mexico City gaat sowieso vol erin, maar Depeche Mode ook.
Het tempo staat een fractie hoger, de drums zijn steviger, en de synthlijnen klinken alsof ze op de Plaza Garibaldi hebben geleerd dat het leven soms echt leuk mag zijn.

Je hoort:

• een lichter, springender ritme

• gitaren die speelser klinken

• synths die nog steeds verdrietig fluisteren, maar nu met een glimlach

Het is Depeche Mode, maar dan met 5% vitamine D.

🎙️ De zang (Dave Gahan doet Dave Gahan-dingen)

Dave zingt zoals alleen hij dat kan: warm, dreigend, charmant, licht kapot, maar nooit misplaatst.
Live heeft hij meer lucht, meer beweging, meer menselijkheid — en dat past bijna te goed bij een nummer dat gaat over de eindigheid van alles.

Hij zingt Ghosts Again niet alsof het lot vaststaat, maar alsof hij het moment even wil vieren voordat het lot zijn werk doet.

---

📝 De tekst (die werkt live nóg beter)

Het blijft een van hun mooiste late-career teksten:
simpel, helder, pijnlijk eerlijk.

Maar live, met het gejuich eronder, krijgt het iets anders:
een soort gedeeld besef dat iedereen in dat stadion iemand mist, maar wel samen staat te zingen.

Verdriet in festivalvorm.

---

🎉 De vibe: bijna lichtheid

Is het vrolijk?
Nee, natuurlijk niet.
Het is Depeche Mode. Niemand verwacht sambaballen.

Maar er zit in deze uitvoering een soort beweging, een energie, alsof het nummer zich optrekt aan het publiek.

Het voelt meer dansbaar, minder definitief.

En dat maakt het bijzonder.

---

⭐ Waarom het werkt

Omdat Depeche Mode live altijd iets toevoegt:
menselijkheid, imperfectie, warmte.

De band klinkt als zichzelf, maar dan met net wat meer kleur.
En Ghosts Again is een nummer dat die kleur best kan gebruiken.

---

Kortom

Een prachtige liveversie die het originele nummer niet vervangt, maar een nieuwe laag geeft:
meer ritme, meer licht, meer leven.

🌆 Depeche Mode – Ghosts Again (Live in Mexico City):
Een verrassend levendige, bijna lichte heruitvinding van een moderne klassieker.

Liam Fender - Here We Are★★★★☆ |

Liam Fender – Here We Are
★★★★☆ | Cijfer: 8,0 | Hitpotentie: 7,8
(een nummer dat klinkt alsof Newcastle zelf even diep ademhaalt)

Liam Fender — ja, de broer van Sam, maar vooral: de man die weigert een kopie te zijn — brengt met Here We Are een nummer dat niet schreeuwt, niet duwt, maar drukt.
Zacht. Gestaag. Precies waar het pijn doet.

Het is melancholie met een regenjas aan.
Je hoort de Britse kust, een lege kroeg om 02:00 uur, en een man die meer heeft meegemaakt dan hij ooit gaat uitleggen.

---

🌧️ De sound

Het nummer opent klein, bijna verlegen:
een gitaar, een subtiel elektrisch lijntje, en dat typisch Noord-Engelse sfeertje van “het heeft hier al drie dagen geregend, maar we zingen gewoon door.”

Daarna bouwt het op met:

• warme, donkere bas

• zachte drums die net genoeg puls geven

• melancholische keys

• en een productie die bewust underplayed is

Het is geen anthem, geen stadiumsong, geen schreeuwer.
En dat maakt het sterker.

---

🎙️ De zang

Liam’s stem is ruig zonder schor te worden, warm zonder sentimenteel te klinken.
Hij heeft dat typische Fender-DNA:
een soort gebroken eerlijkheid die nooit gemaakt voelt.

Hij zingt elke zin alsof hij hem niet alleen geschreven heeft, maar ook daadwerkelijk heeft geleefd.

Er zit geen drama in — alleen waarheid.

---

📝 De tekst

Here We Are gaat over stilstaan in het moment, zelfs wanneer alles om je heen verandert.
Over vastzitten in je gedachten, maar toch doorgaan.
Over erkennen dat het leven soms niet vooruit wil, maar dat jij wel moet.

Het is simpel, oprecht, en raakt precies door zijn nuchterheid.

---

🔥 Waarom het werkt

Omdat Liam Fender niet probeert om Sam na te doen.
Hij doet iets anders:
kleiner, persoonlijker, donkerder, intiemer.

Dit is geen stadionmuziek.
Dit is muziek voor achteraf, voor alleen, voor reflectie.

Een nummer dat niet over je heen rolt, maar langzaam in je kruipt.

---

⭐ Kortom

Here We Are is een melancholische parel vol Britse eerlijkheid.
Niet spectaculair, maar wel bijzonder.
Een nummer dat je niet meteen grijpt, maar je wel bijblijft.

🌧️ Liam Fender – Here We Are:

Een kalme, integere, warme melancholie die precies doet wat het moet doen.

Söhne Mannheims – Für dich für immer ★★★☆☆

★★★☆☆ | Cijfer: 7,4 | Hitpotentie: 7,8
(het soort bombastische Duitse liefdesverklaring waarvan je niet weet of je moet glimlachen of vluchten)

Söhne Mannheims zijn een beetje de Duitse Coldplay, maar dan met meer pathos, meer ernst en een hoger risico op tranen — soms van ontroering, soms van melodramatische overdaad.
Met Für dich für immer doen ze precies wat je verwacht:
ze trekken de emotionele keukenkastjes open en gooien er alles tegelijk in.

Het is groot, vol, warm, meeslepend… en af en toe zo intens dat je denkt dat de zanger op zijn knieën zit, armen gespreid, kijkend naar een hemel vol vuurwerk dat alleen hij kan zien.

---

🎧 De sound

Alles aan dit nummer klinkt alsof het geproduceerd is in een studio met 48 kanalen waarvan er minstens 45 op sentimentstaan.

Je krijgt:

• een opbouw die doet vermoeden dat er zo meteen een huwelijk of een oorlog uitbreekt

• strijkers die knijpen in je traanklieren

• gitaren die net niet te klef worden

• drums die je vertellen dat het nu menens is

Het is pathetisch, maar ook effectief.
Duitsers kunnen dit soort grootse emotie gewoon heel goed — soms een beetje té goed.

🎙️ De zang

De vocalen zijn zoals altijd loepzuiver en doorleefd.
Deze mannen zingen niet, ze verklaren trouw.
Aan de liefde, aan het leven, aan de luisteraar, aan wie toevallig in de buurt staat.

Zeker in het refrein voel je dat ze met volle overtuiging in een windmachine hadden willen staan.

---

📝 De tekst

“Für dich für immer” is precies wat het zegt:
een eeuwigdurende liefdesverklaring in drie minuten,
vol grote woorden:

• altijd

• voor jou

• nooit alleen

• tot het einde

Het is niet subtiel, maar het meent het wel.
Duitse emotie is nooit halfbakken — áls ze gaan, gaan ze diep.

---

💡 Het probleem (of de charme)

Voor de cynicus is dit nummer een melodramatische draaimolen.
Voor de romanticus is het een warm bad.
Voor de neutrale luisteraar is het vooral veel informatie tegelijk.

Maar het is wel goed gemaakt — strak, professioneel, met gevoel en overtuiging.

---

⭐ Waarom het werkt

Omdat Söhne Mannheims precies weten hoe je een groot gevoel op een nog grotere melodie legt.
Daar moet je van houden, maar je kunt niet ontkennen dat het vakkundig is.

---

Kortom

Für dich für immer is een typisch Söhne Mannheims-nummer:
groots, meeslepend, emotioneel alsof er levens vanaf hangen,
en zowel mooi als een tikkeltje vermoeiend — maar wél oprechte kwaliteit.

❤️ Söhne Mannheims – Für dich für immer:
Een Duitse liefdesstorm die je niet kunt negeren — of je nu wil of niet.

Daft Punk - Human After All (SebastiAn Remix) (Official Audio★★☆☆☆

Daft Punk – Human After All (SebastiAn Remix)
★★☆☆☆ | Cijfer: 5,9 | Hitpotentie: 7,2
(ook bekend als: Human After All, maar dan drie espresso’s, een paniekaanval en een kettingzaag later)

Er zijn remixes die iets toevoegen.
Er zijn remixes die iets slopen.
En er zijn remixes zoals deze van SebastiAn die je het gevoel geven dat je in een lift zit die vastzit tussen twee verdiepingen terwijl iemand met een metalen staaf ritmisch op je hoofd tikt.

Human After All was ooit een repetitieve, strakke, stoïcijnse Daft Punk-track — en dat was al niet bepaald subtiel.
SebastiAn heeft gezegd:
“Hou mijn bier even.”

---

🧨 De sound

Je krijgt:

• overstuurde distortion

• nog meer distortion

• een beat die probeert door de vloer heen te breken

• glitchgeluiden waar zelfs een kapotte Game Boy ‘nee’ tegen zou zeggen

• en een mix die soms voelt alsof iemand per ongeluk een hele mengtafel in de frituur heeft laten vallen

Het is veel.
Te veel.
En soms zo bewust vermoeiend dat het een soort kunst wordt — of een straf.

🎛️ De remixmentaliteit

SebastiAn staat bekend om zijn brute stijl: ruw, agressief, alles op standje 11.
Maar waar dat bij sommige remixes briljant werkt, voelt het hier alsof hij een Daft Punk-klassieker heeft genomen, het subtiele weg heeft geklopt en er vervolgens met een betonmolen.

Empire Of The Sun, Alok - Alive (★★★☆☆

Empire of the Sun & Alok – Alive (Alok Remix)
★★★☆☆ | Cijfer: 7,0 | Hitpotentie: 8,5
(ook wel: de ADHD-versie van een nummer dat al borderline hyperactief was)

Empire of the Sun maakte ooit een nummer dat je het gevoel gaf dat je op een laserstraal door de kosmos gleed.
Nu komt Alok voorbij, kijkt naar dat kosmische kunstwerk en denkt:
“Leuk. Maar kan het sneller, harder, drukker en met meer caffeïne?”

Het resultaat: een remix met de energie van een peuter op drie Raketjes, een Red Bull en een trampoline.

---

⚡ De sound

Het origineel had mystiek, ruimte, glitter.
De remix heeft:

• dikke kickdrums die je hartslag overnemen

• synthetische sirenes die klinken alsof een UFO paniek heeft

• drops die alles doen behalve subtiel zijn

• een tempo waar je Fitbit van doorslaat

Dit is festivalvoer, maar dan de editie waarbij je op een nat grasveld staat en denkt:
“Dit is te veel… maar ik blijf.”

🎙️ De zang

De stem van Empire of the Sun blijft iconisch — dat zweverige, bijna buitenaardse.
Maar Alok gooit er zoveel productie onder dat je soms denkt dat Luke Steele ergens onder een berg synthesizers ligt te roepen om hulp.

Toch werkt het: zijn stem blijft dat sprankje magie geven in het geweld.

---

📝 De tekst

“Alive” was altijd al een nummer dat ging over ontwaken, bewegen en voelen dat je leeft.
Alok heeft dat geïnterpreteerd als: DOORGAAN TOT HET LICHT UITGAAT.
En dat hoor je.

---

💥 Het probleem (of juist de bedoeling)

Dit is geen remix voor thuis.
Dit is geen remix voor in de auto.
Dit is een remix voor het moment waarop je drie vrienden kwijt bent geraakt op een festival, en denkt:
“Laat maar. We zien elkaar morgenochtend wel weer.”

De subtiliteit van Empire of the Sun?
Verdwenen.
Dit is maximaal, pompbaar, en volledig over de top.

---

⭐ Waarom het toch werkt

Omdat het extreem is.
Omdat het zonder schaamte is.
Omdat Alok precies weet hoe je een anthem omzet naar een festivalrammer.

En toegegeven: het is irritant in de beste zin van het woord.

---

Kortom

De ADHD-versie van Alive is een hyperactieve, pompende remix die alles vergeet wat het origineel mooi maakte — en dat wonder boven wonder toch goed doet uitpakken.

⚡ Empire of the Sun & Alok – Alive (Alok Remix):
Een energiebom zonder rem — irritant en verslavend, precies zoals een goede remix soms moet zijn.

Umberto Tozzi - Vento d'aprile (★★★☆☆

★★★☆☆ | Cijfer: 7,2 | Hitpotentie: 6,8
(een frisse lentebries… maar ook een beetje een tochtgat)

Umberto Tozzi is zo’n artiest waarvan je altijd even denkt: bestaat hij nog?
En dan brengt hij een nieuw nummer uit en denk je: ja, hij bestaat nog — en hij maakt nog precies hetzelfde soort liedjes als veertig jaar geleden.

Met Vento d’Aprile probeert Tozzi een soort Italiaanse lente op te roepen: een briesje, zonlicht, sentiment, het idee dat het leven nog steeds mooi kan zijn ondanks alles.
En het lukt… gedeeltelijk.
Want hoe charmant het begint, zo voorspelbaar eindigt het.

---

🌬️ De sound

Het nummer opent met een lichte, bijna nostalgische melodie die zo uit een Italiaanse tv-serie van 1998 had kunnen komen.
Alles is netjes, warm, zonnig — maar ook volledig risicoloos.

Je hoort:

• akoestische gitaar in de stand “lief en veilig”

• toetsen die zonder enige urgentie sfeertje spelen

• een ritme dat zelfs een slak niet uit balans zou brengen

Het is Tozzi op cruise control.

🎙️ De zang

Tozzi zingt zoals altijd: met het soort warmte die de Italiaanse trots jarenlang overeind heeft gehouden.
Maar je hoort ook dat zijn stem inmiddels meer gelooft in rust dan in passie.

Het is mooi, maar mild.
Je hoort eerder een man die tevreden terugblikt dan iemand die nog iets nieuws wil zeggen.

---

📝 De tekst

Zoals altijd bij Tozzi:
romantiek, seizoenen, licht, lucht, verlangen — het volledige Italiaanse woordenboek “sentimento”.

Maar Vento d’Aprile mist net die ene zin die blijft hangen.
Alles klopt, maar niets prikt.

Het is lyrisch behang: mooi, maar je kijkt er niet lang naar.

---

🍝 Het probleem

Het nummer is zo warm en vriendelijk dat het bijna ongemakkelijk wordt.
Het mist lef.
Het mist gevaar.
Het mist… iets.

Het is alsof Tozzi een gerecht heeft gemaakt zonder zout: prima, maar onopvallend.

---

⭐ Waarom het toch werkt

Omdat Tozzi precies is wie hij is — en dit nummer is een soort comfortabel vest dat je uit gewoonte blijft dragen.
Geen verrassingen, maar ook geen teleurstellingen.
Een Italiaanse lentebries, maar dan zonder pollen.

---

Kortom

Vento d’Aprile is een charmant, zonnig Tozzi-nummer dat niemand kwaad doet, maar ook niemand in vervoering brengt.
Je wordt er niet warm van, niet koud van — maar een beetje lauw.

🌬️ Umberto Tozzi – Vento d’Aprile:

Een veilige lentewind die zacht voorbij waait en verder weinig achterlaat.

1991 - If Only★★★★☆ |

1991 – If Only
★★★★☆ | Cijfer: 8,2 | Hitpotentie: 8,7
(een emotionele klap in drum-’n-bass-vorm — strak, vol, en verrassend lyrisch)

Je hebt drum-’n-bass die klinkt alsof iemand een printer heeft laten ontploffen,
en je hebt drum-’n-bass zoals 1991 het maakt: strak, melodieus, en met een emotionele lading die je niet verwacht wanneer de beat je trommelvliezen probeert te reorganiseren.

If Only is precies dat soort nummer.
Een track die begint met een melancholisch melodietje — een soort elektronische “wat als?” — om vervolgens los te branden alsof 1991 persoonlijk vindt dat je te lang rustig hebt gezeten.

---

🎧 De sound

1991 bewijst opnieuw waarom hij wordt gezien als het grootste talent van de huidige DnB-lichting.

Het nummer bestaat uit:

• een zachte, bijna fragiele intro

• een vocal die net genoeg breekbaarheid heeft

• een drop die qua precisie chirurgisch is

• en een productie waar geen stofje op ligt

Hij laat je eerst even ademen, en daarna trekt hij je zonder pardon een emotionele achtbaan in met 174 BPM.

---

🎙️ De zang

De vocal is licht, zweverig en past perfect op die melancholische onderlaag.
Je hoort iemand die een verhaal vertelt zonder dramatisch te doen — precies goed voor een DnB-track die wil raken in plaats van imponeren.

Het refrein is zo’n melodielijn die blijft hangen, zelfs als je niet van hardere electronica houdt.

---

📝 De tekst

Geen poëtische ingewikkeldheid, maar wel precies genoeg emotionele contouren om te blijven hangen:

• spijt

• verlangen

• het bekende “had ik maar...”

• en het gevoel dat je iets kwijt bent zonder te weten wat

Het is die typische dance-melancholie die je op festivals ineens diepzinnig maakt, terwijl je eigenlijk gewoon dorst hebt.

---

💥 De drop

Tja, wat moet je zeggen:
1991 weet hoe hij een drop bouwt die niet goedkoop is, niet standaard, niet “festival generiek”.

Dit is echt vakmanschap:
stevig, strak, warm, en met net genoeg melodie om niet te verzanden in chaos.

---

⭐ Waarom het werkt

Omdat If Only emotie én energie combineert.
Het doet je denken, het laat je dansen, en het raakt aan iets dat groter voelt dan een simpele beat.

Geen gimmicks, geen trucjes — gewoon heel goed gemaakt.

---

Kortom

If Only is drum-’n-bass met een hart: snel, intens en verrassend gevoelig.
De Britse producer 1991 laat horen dat hij niet alleen een technicus is, maar ook een verhalenverteller.

🔊 1991 – If Only:
Een sterke, frisse DnB-track met nét genoeg melancholie om boven de massa uit te stijgen.

Josua Peter – Bones ★★★★★ 🌟 Record of the Week

Josua Peter – Bones
★★★★★ | Cijfer: 9,3 | Hitpotentie: 9,1
🌟 Record of the Week — en geheel terecht: dit nummer staat als een skelet dat weigert om om te vallen.

---

Sommige artiesten brengen een nummer uit en je denkt: ja hoor, weer zo’n jongen met een gitaar die aandacht wil voor zijn gevoelens.
Maar bij Josua Peter gebeurt er iets anders.
Bones begint heel klein — bijna alsof hij zichzelf niet durft te laten horen — en eindigt als een emotionele aardverschuiving waar je stil van wordt, zelfs als je dat normaal nooit bent.

Het is breekbaar zonder zwak te zijn, intens zonder overdreven te doen.
En dat is precies waarom Bones keihard binnenkomt.

---

🎧 De sound

Een minimalistische aanzet:

• een subtiele gitaartokkel

• een paar losse synthlagen die meer fluisteren dan spelen

• en een ritme dat zichzelf lijkt tegen te houden

Langzaam trekt het nummer open, laag voor laag, alsof iemand in een donkere kamer heel voorzichtig het licht opendraait.
Niet explosief, maar beheerst en gecontroleerd.
De sfeer?
Een mix van sleepy Bon Iver, gevoelige Dermot Kennedy en een vleugje Scandinavische duisternis.

🎙️ De zang

Josua Peter zingt alsof elke zin iets kost.
Dat soort zang die net niet breekt, maar daardoor juist raakt.

Zijn stem heeft dat korrelige randje waar je geen autotune bij durft te zetten omdat je bang bent dat het stuk gaat.
Hij houdt alles klein, maar daardoor blijft elke emotionele verschuiving gigantisch.

Het refrein komt binnen als iets wat je niet gehoord hebt maar gevoeld hebt.

---

📝 De tekst

Bones is een nummer over wat er overblijft als alles weg is.
Over iemand proberen vast te houden die al half verdwenen is.
Over liefde die niet verdwijnt, maar wel verandert in iets wat pijn doet als je erover nadenkt.

Eenvoudige woorden, groot gevoel.
Geen metaforen die drie keer om zichzelf heen draaien — gewoon eerlijk.
En daardoor des te harder.

---

💥 Waarom dit de Record of the Week is

Omdat Bones alles heeft wat een indie-juweel moet hebben:

• authenticiteit

• emotionele urgentie

• een ijzersterke opbouw

• geloofwaardigheid

• een refrein dat blijft hangen zonder commercieel te worden

En vooral: het voelt alsof Josua Peter hier niet probeert een mooi nummer te maken, maar simpelweg geen andere optie had.
Dat soort muziek wint altijd.

---

Kortom

Bones is een prachtig, verstild, intens nummer dat langzaam onder je huid kruipt, daar blijft zitten en je daarna nog een uur met jezelf laat zitten.
Het ademt echtheid en lef.

🌟 Josua Peter – Bones: de terechte, ijzersterke Record of the Week.

INDIE TOP 20 WEEK 48

Het is week 48, de week waarin Spotify Wrapped je vertelt dat je óf een zorgvuldig gecureerde muziekliefhebber bent óf een mens met problemen.
Daarnaast gebeurde er iets zeldzaams in de lijst: er kwam orde.
Geen hysterische nieuwkomer op #1, geen mysterieuze stijging van een nummer dat niemand kent, maar gewoon: The Maccabees blijven staan.
Het voelt bijna volwassen.

Verder is het de week waarin Robyn eindelijk begint te ademen in de top 3, Unheilig twee keer de lijst binnenwaldst (natuurlijk), en Nick Cave ons wederom de depressie instuurt die we niet wisten dat we nog ergens hadden liggen.

En dan nu… de volledige lijst.

---

---

🎧 INDIE TOP 20 – WEEK 48 (volledige lijst)

---

1. THE MACCABEES – Koya (→)

★★★★☆ | 8,7 | Hitpotentie 8,4
De troon wordt niet afgestaan. Koya blijft staan alsof de band zelf de stoelpoten vasthoudt.
Warm, solide, groot zonder opschepperij — het blijft gewoon terecht #1.

---

2. ROBYN – Dopamine 🌟 (↑8)

★★★★★ | 9,1 | Hitpotentie 9,2
Robyn keert terug na zeven jaar radiostilte en gooit meteen suiker, tranen en synths in één cocktail.
Je voelt de zomer en winter tegelijk.

---

3. SEAFRET – Wasted On You (→)

★★★★☆ | 8,2 | Hitpotentie 7,9
Het perfecte nummer voor iedereen die vindt dat hun emoties niet genoeg aandacht krijgen.
Seafret maakt verdriet bijna comfortabel.

---

4. TAME IMPALA – Dracula (↓2)

★★★★☆ | 8,1 | Hitpotentie 8,0
Kevin Parker die zichzelf opnieuw uitvindt door… precies hetzelfde te doen. Maar wel lekker.

---

5. INHALER – Hole in the Ground (↑1)

★★★☆☆ | 7,8 | Hitpotentie 7,6
Het blijft klinken alsof Bono’s zoon net iets te veel wil bewijzen, maar daardoor juist werkt.

---

6. UNHEILIG – Wunderschön (↓2)

★★★★☆ | 8,4 | Hitpotentie 8,1
Gotische bombast die je eigenlijk niet durft toe te geven dat je het mooi vindt. Maar je vindt het mooi.

---

7. FLORENCE + THE MACHINE – Sympathy Magic (↑1)

★★★★☆ | 8,3 | Hitpotentie 8,5
Florence zweeft opnieuw ergens tussen heksenritueel en popsong. En het werkt.

---

8. TOM SMITH – Broken Time (↑1)

★★★★☆ | 8,0 | Hitpotentie 7,8
Tom klinkt alsof hij een klok in elkaar probeert te zetten terwijl hij huilt.
Mooi, droevig, typisch Tom.

---

9. THE TEMPER TRAP – Giving Up Air (↓4)

★★★☆☆ | 7,7 | Hitpotentie 7,4
Sterk nummer dat vooral lijdt onder het feit dat alles hierboven net even beter is.

---

10. ST. LUCIA – People Change (↑1)

★★★★★ | 9,0 | Hitpotentie 8,9
Zonnige, dansbare indiepop die je humeur redt, zelfs als je dat niet wilt.
Heerlijk.

---

11. OF MONSTERS AND MEN – Fruit Bat (↓4)

★★★☆☆ | 7,6 | Hitpotentie 7,2
Ze blijven iets te vaak hetzelfde nummer schrijven, maar dit is het betere van de vijf.

---

12. THE LAST DINNER PARTY – Sail Away (↑4)

★★★★☆ | 8,1 | Hitpotentie 8,0
Minimalistisch en kwetsbaar — alsof TLDP even in therapie ging en wij mochten luisteren.

---

13. ROMY – Love Who You Love (↑2)

★★★★☆ | 8,0 | Hitpotentie 8,3
Romy blijft de koningin van kwetsbare dansvloer-intimiteit.

---

14. LADYTRON – Kingdom Undersea (↑3)

★★★★☆ | 8,1 | Hitpotentie 7,7
Koud, futuristisch, en precies de synthpop-ijspegel die je verwacht.

---

15. THE CHURCH – Sacred Echoes (Part Two) (↑3)

★★★★☆ | 8,2 | Hitpotentie 7,9
Dromerig, donker, groots.
Alsof shoegaze een mysticus werd.

---

16. UNHEILIG – Mein Löwe 🌟 (nieuw)

★★★★★ | 9,4 | Hitpotentie 9,0
Dramatisch, intens, keihard — en volledig terecht nieuw binnen op #16.

---

17. NICK CAVE – Train Dreams (nieuw)

★★★★☆ | 8,5 | Hitpotentie 7,8
Cave fluistert hier de duisternis in.
Geen muziek, maar een geestverschijning.

---

18. MIDLAKE – Eyes Full of Animal (↓5)

★★★☆☆ | 7,5 | Hitpotentie 7,1
Mooi, zweverig, maar zakt logisch weg tussen het geweld van boven.

---

19. VANCOUVER SLEEP CLINIC – Beyond All Reason (↓7)

★★★☆☆ | 7,4 | Hitpotentie 7,0
Dromerig, sfeervol — maar de impact is even licht als de naam lang is.

---

20. THE PAPER KITES – Shake Off the Rain (↓6)

★★★☆☆ | 7,3 | Hitpotentie 7,2
Het perfecte nummer voor iedereen die denkt: “het regent wéér.”

---

🖋️ AFSLUITENDE BLOGPARAGRAAF

Week 48 voelde als een lijst waarin iedereen precies wist waar hij moest staan — alsof de Indie Top 20 ineens volwassen is geworden.
The Maccabees regeren nog altijd als betrouwbare Britse vaders van de indiepop, Robyn staat weer te glanzen, en Unheilig heeft de lijst bestormd met een soort dramatische overtuiging waar zelfs de middeleeuwen van zouden schrikken.

Volgende week?
Waarschijnlijk weer totale chaos.
Maar wel de beste soort chaos.

1.1 THE MACCABEES - Koya

 2.10 ROBYN- Dopamine  *

3.3 SEAFRET- Wasted On You

4.2 TAME IMPALA - Dracula 

5.6 INHALER - Hole In The Ground

6.4 UNHEILIG Wunderschön

7. 8  FLORENCE & THE MACHINE -Symathy Magic *

8.9  TOM SMITH- Broken Time

9.5 THE TEMPER TRAP - Giving Up Air

10.11 ST. LUCIA- People Change *

11.7 OF MONSTERS AND MEN - Fruit Bat

12.16   THE LAST DINNER PARTY - Sail Away 

13.15 ROMY - Love Who You Love 

 14.17 LADYTRON - Kingdom Undersea

15.18 THE CHURCH- Sacred Echoes ( Part Two)

16.-- UNHEILIG - Mein Loewe*

17.-- NICK CAVE - Train Dreams 

18.13 MIDLAKE -Eyes Full Of Aminal  

19.12 VANCOUVER SLEEP CLINIC - Beyond All Reason 

20.14 THE PAPER KITES- Shake Off The Rain