Er zijn bands waarvan je hoopt dat het ooit nog eens misgaat.
En er zijn bands waarvan je hoopt dat het ooit eens goed gaat.
Blue hoort hardnekkig bij die tweede categorie.
“Candlelight Fades” klinkt op papier als een reddingspoging: volwassen thema, ingetogen sfeer, keurige productie. En inderdaad — alles klopt. De zang is netjes. De akkoorden staan op hun plek. De emotie is zorgvuldig afgemeten. Dit is vakwerk.
Maar precies dát is het probleem.
Want nergens, maar dan ook nergens, voel je urgentie. Dit is muziek die professioneel wordt uitgevoerd, niet muziek die moest worden gemaakt. Het nummer kabbelt voort als een keurige eindbalans: correct, overzichtelijk en totaal zonder risico.
Blue beheerst het ambacht inmiddels perfect. En dat is tragisch.
Want elke verrassing is eruit geproduceerd. Elke rand is gladgestreken. Elke mogelijke emotionele uitglijer is preventief vermeden. Wat overblijft is een lied dat je niet stoort — maar ook niets achterlaat.
De titel suggereert verval, uitdoving, verlies. Maar de uitvoering voelt eerder als een PowerPoint over verdriet: alles benoemd, niets gevoeld. Je hoort vier mannen die precies weten hoe een serieus lied moet klinken, maar vergeten zijn waarom.
“Candlelight Fades” is daarmee opnieuw een grote teleurstelling. Niet omdat het slecht is — maar omdat het zo pijnlijk voorspelbaar is.
Blue kan dit. Dat weten we.
De vraag is alleen: waarom zouden we nog luisteren?
Vakwerk, mannen.
Ga zo door met teleurstellen.
Eindoordeel
Sterren: ★★☆☆☆
Cijfer: 5,2
Technisch verzorgd, emotioneel leeg. Routine vermomd als diepgang.
Hit score: 6,4
Zal z’n weg vinden op radio’s die niet echt luisteren.
Voor iedereen daarbuiten: snel vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten