Arcade Fire - Pink Elephant (Official Visualiser)

Arcade Fire heeft weer iets gemaakt. Dat klinkt als een mededeling, maar in dit geval voelt het als een gebeurtenis. Pink Elephant is typisch zo'n nummer dat groot wil klinken, mysterieus wil zijn, en diep wil voelen. Het lukt… deels. Het is episch in opzet, licht vaag in uitwerking, en schommelt ergens tussen politieke metafoor en droomdagboek.

De ‘pink elephant’ is natuurlijk het ding in de kamer waar niemand over praat — tenzij je Arcade Fire heet, dan zet je er een koor, een orgel en vijf lagen percussie op. Je voelt: het moet belangrijk zijn. Je vraagt je alleen halverwege af: waarom ook alweer?

Cijfer: 7.1

Hitpotentie: 5.9 – Grote gebaren, kleine hitkans. Radio’s zijn bang voor roze olifanten. Spotify zet het in de “epische indielijst” voor mensen met koptelefoons groter dan hun hoofd.

De Sound: Arcade Fire op grootse automatische piloot

Veel instrumenten. Veel lagen. Veel gevoel. En tóch: het mist iets. Alsof ze zelf ook denken: “Misschien is dit briljant?” Maar niemand durft het zeker te zeggen.

De Tekst: symboliek in hoofdletters

Een roze olifant, verwijzingen naar verlies, schaamte, politiek, wat je wil. Maar nergens echt concreet. Het klinkt groots, maar voelt alsof het nog één revisieronde nodig had. Of gewoon een scherpere pen.

Het Oordeel: indrukwekkend, maar niet ontroerend

Als Pink Elephant een persoon was, is het iemand die je op een feestje tegenkomt, je aankijkt alsof hij het leven doorgrondt, en daarna een kwartier lang over zijn eigen betekenis begint. Je knikt. Maar je bestelt wel een extra drankje.

---

Cijfer: 7.1 – Pink Elephant is Arcade Fire die alles uit de kast trekken, maar vergeten de kast open te laten. Bombastisch en ambitieus, maar mist de snik die het had kunnen verheffen.
Hitpotentie: 5.9 – Te dramatisch voor airplay, te diep voor het dansen, maar perfect voor mensen die op zondagavond naar de muur staren met hun ogen dicht.