The Hidden Cameras - How do you love?

De titel klinkt als een retorische vraag in een slechte romcom, maar How Do You Love? is gelukkig veel meer dan dat. Een melodramatisch anthem vermomd als vrolijk popdeuntje, waarin de liefde wordt ontleed met een mengeling van glitter, melancholie en mild sarcasme.

The Hidden Cameras doen wat ze altijd doen: theatrale indiepop maken met net genoeg ironie om het niet gênant te maken. Het refrein is catchy, het tempo precies goed voor een melancholische dans in je eentje, en de tekst balanceert op het randje van kamp — maar dan bewust.

Cijfer: 7.8

Hitpotentie: 6.5 – Niet voor de massa, wél voor liefhebbers van slim verpakte smartlappen met een indie-rand. En dat zijn er meer dan je denkt.

De Sound: indie-opera met een glimlach

Gelaagde productie, meezingbare melodieën en een gevoel dat ergens tussen Arcade Fire en een queercabaret in zweeft. The Hidden Cameras zetten geen muur van geluid neer, maar een toneel.

De Tekst: liefde als zelfonderzoek

"How do you love, when your heart’s been broken more than twice?" Simpel, pijnlijk, en een tikkeltje sentimenteel — maar zó gezongen dat je het niet erg vindt.

Het Oordeel: een warme knuffel in glitterjas

Als How Do You Love? een persoon was, is het iemand die je een kaartje stuurt na een breakup — handgeschreven, met glitters, én een sarcastische opmerking erbij.

---

Cijfer: 7.8 – How Do You Love? is opgewekte tristesse, theatraal zonder overdreven te zijn, en precies het soort indiepop dat nog net niet om een knuffel vraagt.

Basht.-Burn

Burn van BASHT. klinkt alsof een jonge Gallagher-broer is gestrand in Dublin met een gitaar, een sigaret en te veel gevoelens. Het is een gelaagde indierocktrack vol dramatiek, met die typische Britse branie, maar dan met Ierse melancholie eroverheen gestrooid als goedkope kaas op een pubburger.

De zang schuurt, de gitaren gloeien, en het refrein komt met net genoeg urgentie om te denken: ja hoor, dit wil ik live zien met een pint in mijn hand. Niet origineel, niet vernieuwend, maar wel gewoon: lekker. Alsof iemand met oprechte wanhoop roept: “Hoor dan!” – en je luistert toch.

Cijfer: 7.6

Hitpotentie: 7.2 – Dit kan zomaar een alternatieve sleeperhit worden. Niet omdat het moet, maar omdat het voelt alsof het wíl.

De Sound: britpop meets pubdrama

Rammelende gitaren, een stem die kraakt van betekenis, en drums die doen alsof ze in een veel groter stadion staan dan waar ze zijn. En toch werkt het, juist omdat het zich nergens inhoudt.

De Tekst: vuur, verlies en verlangen

Niet subtiel. Niet poëtisch. Wel raak. “Let it burn if it’s not enough.” Het soort zinnen dat je niet hoeft te analyseren om het te begrijpen.

Het Oordeel: een dreigende, broeierige belofte

Als Burn een persoon was, is het iemand die zegt: "Het gaat prima met me," terwijl z’n ogen iets anders vertellen — en dat is precies waarom je blijft luisteren.

---

Cijfer: 7.6 – Burn is een rauwe, vurige indierocker die niet revolutionair is, maar wel uit de tenen komt. En dat voel je.

Hitpotentie: 7.2 – Als het in de juiste festivalset knalt, kan dit zomaar een publieksfavoriet worden. Maar dan moet wel iemand het op tijd oppikken.

Cut Copy - Solid (Official Audio)

Vijf jaar lang was het stil. En dan komen ze terug met een nummer dat Solid heet. Niet “Spectacular”, niet “Transcendent”, maar Solid. En dat is het ook precies: een prima synthpop-track, keurig geproduceerd, hoopvol in toon, met een opbouw die doet denken aan een sportdrama waarin de underdog het net niet redt… maar wel goed heeft geprobeerd.

Solid heeft alles wat Cut Copy zo goed maakt — strakke synths, pulserende beats, oprechte euforie met een beetje existentialisme eronder — maar het voelt toch als een aflevering uit seizoen 6 van een serie die z’n beste cliffhanger allang gehad heeft.

Cijfer: 7.0

Hitpotentie: 6.9 – Het klinkt als de soundtrack van een commercial waarin iemand zijn leven herpakt met een smoothie en een strandwandeling. Aangenaam, maar niet viriaal.

De Sound: hoopvol in HD

De synths zijn glanzend als een pasgewassen zonnebril, de beat rolt als een golf die nooit breekt. Alles is netjes gelaagd, je voelt dat ze dit in een dure studio hebben gemaakt met veel knikken en weinig risico.

De Tekst: strijd en doorzettingsvermogen, maar dan met toetsen

“Keep moving, don’t let it end” — het soort zinnen die je in een journal plakt, maar dan met wat echo erachter en een opbouw die zich opwerkt naar een finale die je al mijlenver zag aankomen.

Het Oordeel: solide, zoals beloofd. Maar vijf jaar wachten voor iets dat vooral bevestigt wat we al wisten?

Als Solid een persoon was, is het iemand die je na jaren weer ziet en zegt: “Je bent niets veranderd.” En dat is een compliment en een teleurstelling tegelijk.

---

Cijfer: 7.0 – Solid is mooi, hoopvol, en vakkundig. Maar vijf jaar radiostilte had óók iets mogen opleveren dat je achterover blaast. Nu is het gewoon… solide.

Hitpotentie: 6.9 – Goed genoeg voor menig radiostation met zonnebrillenweer, niet opwindend genoeg om Spotify-algoritmes wakker te schudden.

THESE NEW PURITANS - A SEASON IN HELL (OFFICIAL VIDEO)

De bandnaam is al serieus, maar met A Season in Hell doen These New Puritans er nog een schepje ondergang bovenop. Een sonisch zwart gat dat je langzaam opslokt, alsof Joy Division een postklassiek project begon met een dichter op valium.

Het is onheilspellend, strak gecomponeerd en tegelijk chaotisch als een dagboek van iemand die je liever niet naast je in de trein wilt. Deze band maakt geen muziek om op te dansen, maar om langzaam in weg te zakken — met een lichte paniekaanval, maar dan esthetisch.

Cijfer: 8.4

Hitpotentie: 4.3 – Te duister voor radio, te briljant voor de massa. Dit hoor je niet op Sky Radio, maar wel op een nacht in Berlijn waar niemand meer praat.

De Sound: industriële rouwverwerking

Golvende synths, massieve klanklandschappen, een zanger die fluistert alsof hij iets weet wat jij niet aankan. Alles klinkt als het sonische equivalent van een grauw kunstmuseum.

De Tekst: existentialisme in dichtvorm

De titel verwijst niet toevallig naar Rimbaud. Dit is poëzie verpakt als wanhoop, zonder clichés of refrein. Geen 'ik mis je', maar 'wat betekent missen in een wereld zonder tijd'. Gezellig, kortom.

Het Oordeel: beklemmend, briljant, bloedserieus

Als A Season in Hell een persoon was, is het iemand die de hele avond zwijgt op een feestje, maar dan één zin zegt die je een week later nog wakker houdt.

---

Cijfer: 8.4 – A Season in Hell is een kunstwerk dat weigert te behagen. These New Puritans leveren een track af die je niet draait, maar ondergaat. Met open mond.

Hitpotentie: 4.3 – Geen radiohit. Wel cultmateriaal voor de donkere zielen onder ons die liever voelen dan vergeten.

Haute & Freddy - Shy Girl (Official Audio)

shy Girl van Haute & Freddy klinkt alsof iemand de beste synthesizers uit 1986 opnieuw heeft opgeladen en er een strak, glanzend popnummer mee heeft gebouwd. Een dromerige 80s synthsound, licht melancholisch gezongen, maar met precies genoeg groove om je eraan te herinneren dat er óók gedanst mag worden, niet alleen gesmacht.

Alles ademt nostalgie zonder dat het oubollig wordt. Freddy fluistert meer dan hij zingt, en de synths glijden onder je door als neonverlichting in de regen. Heerlijk retro, maar fris genoeg om niet te verdrinken in zijn eigen spiegelbeeld.

cijfer: 8.0

Hitpotentie: 7.6 – Perfect voor radio's die net iets hipper willen klinken zonder risico, en voor playlists met namen als "Late Night Drives" of "Retro Love".

De Sound: synths, synths en nog eens synths

Fluïde baslijnen, zachte drums, retro keyboardlagen en een zanger die je eerder streelt dan aanspreekt. Alles klopt als een stationsklok in een John Hughes-film.

De Tekst: breekbare verliefdheid

"Shy girl, won’t you come closer?" – Nee, het verandert de wereld niet, maar het raakt precies die plek waar je herinneringen wonen aan nachten waarop niets gebeurde, maar alles mogelijk leek.

Het Oordeel: retro, maar met het hart op de juiste plaats

Als Shy Girl een persoon was, is het iemand die in de hoek van de kamer staat op een feestje, met een glimlach waar je vier liedjes lang naar wilt staren.

---

Cijfer: 8.0 – Shy Girl is een warm bad van 80s melancholie en moderne finesse. Geen revolutie, maar wel heerlijk in zijn soort.
Hitpotentie: 7.6 – Geen megahit, maar een sluimerende favoriet bij iedereen die heimwee heeft naar een tijd die ze misschien nooit zelf hebben meegemaakt.

The Pale White - Final Exit (Official Video)

Final Exit van The Pale White is Britpop zoals Britpop bedoeld is: grootse gitaren, een zanger die klinkt alsof hij óf gaat vechten óf gaat huilen (of allebei), en een refrein dat voelt als een mokerslag op je ziel — maar dan ritmisch. Dit is geen nostalgisch geneuzel, maar een frisse schop onder de kont van iedereen die dacht dat catchy gitaarmuziek dood was.

De band ramt door het nummer heen met zoveel overtuiging dat je bijna vergeet dat we 2025 zitten en niet midden jaren '90 in Manchester. Je ruikt de natgeregende leren jacks en halflege pintglazen gewoon.

Cijfer: 8.3

Hitpotentie: 7.8 – Op festivals gegarandeerd meebrullen. Op de radio? Minder zeker, tenzij iemand weer een soundtrack zoekt voor een serie over verloren jeugd.

De Sound: brullende gitaren, bonkende drums, gebalde vuisten

De productie is ruw maar helder. De gitaren scheuren, de drums donderen en de zang heeft precies die hese woede die Britpop ooit groot maakte. Alles klopt — zelfs de clichés.

De Tekst: alles of niets

"If this is my final exit, I'll go down fighting." Geen poëtische diepzinnigheid, maar pure oerkracht. Soms moet muziek niet fluisteren, maar gewoon schreeuwen.

Het Oordeel: geen nieuw begin, maar een glorieuze herhaling

Als Final Exit een persoon was, is het iemand die te veel heeft gedronken, te hard zingt, maar wél iedereen meeneemt in zijn val.

---

Cijfer: 8.3 – Final Exit is alles wat Britpop goed maakt: groot, emotioneel, schaamteloos en meeslepend. The Pale White herinnert ons eraan waarom we ooit allemaal dachten dat muziek de wereld kon veranderen.

Hitpotentie: 7.8 – Geen wereldhit, maar wél een klassieker in de harten van iedereen die nog weet hoe een gitaar moet klinken als hij pijn doet.

Faithless- Dollars And Dimes (feat. Bebe Rexha)

Soms hoop je dat legendes gewoon lekker met pensioen gaan voordat ze zichzelf herhalen. Dollars And Dimes is daar het schoolvoorbeeld van. Faithless probeert nog één keer de oude magie op te roepen, maar het resultaat is een platte housetrack waarop Bebe Rexha zingt alsof ze auditie doet voor de zoveelste generieke dansplaylist.

Geen spanning, geen verrassing, geen ziel. Alleen beats die je met vijf andere nummers zou kunnen verwisselen zonder dat iemand het merkt. Dit is niet de Faithless van Insomnia of God Is a DJ. Dit is Faithless als een hologram van zichzelf, geprojecteerd op een zomerfestival waar de friet belangrijker is dan de muziek.

ijfer: 5.3

Hitpotentie: 7.5 – Plakt uitstekend in een willekeurige clubavond tussen cocktails met te veel ijs. Niemand herinnert zich het nummer, iedereen beweegt toch.

De Sound: huismerk-house

Een beat die doordreunt als een kapotte wasmachine, een baslijn die je na dertig seconden zat bent, en Bebe Rexha die keurig binnen de lijntjes zingt alsof ze haar eigen stem probeert te vergeten. Functioneel, maar zielloos.

De Tekst: dollars, dimes en clichés

Alles draait om geld, verlies en verlangens — verteld op de subtiele manier van een betonmolen. Geen diepgang, geen gelaagdheid, alleen holle frasen die roepen: "Dans dan maar."

Het Oordeel: ongevaarlijk, onpersoonlijk, onnodig

Als Dollars And Dimes een persoon was, zou het iemand zijn die op een feestje uren over zichzelf praat zonder dat je ook maar één vraag stelt.

---

Cijfer: 5.3 – Dollars And Dimes is Faithless zonder geloof, hoop of liefde. Een platte beat met een dure zangeres en nul herinneringswaarde.

Hitpotentie: 7.5 – Ideaal om op te dansen in clubs waar niemand de DJ kent en iedereen eigenlijk vooral wil scoren of vergeten.

Nick & June -Dark Dark Bright

Sommige nummers klinken alsof ze geboren zijn uit de as van andermans melancholie. Dark Dark Bright is er zo één: een fragiel stukje indie-folk, doordrenkt met dat typische weemoedige snuifje à la The National — maar dan zonder de bariton die klinkt alsof hij op een regenpijp heeft gekauwd.

Nick & June maken het kleiner, zachter, en net zo breekbaar als die ene herinnering die je liever niet oprakelt, maar die ineens naast je op de bank zit als je dit hoort. Geen grootse climax, geen explosies, alleen langzaam, indringend glijden richting een stilte die meer zegt dan honderd woorden.

ijfer: 8.1

Hitpotentie: 5.3 – Te mooi en te breekbaar om ooit echt op de radio te knallen, maar wel het nummer dat je op repeat zet als je relatie nét op pauze staat.

De Sound: verstilde pracht

De gitaar fluistert. De stemmen omhelzen elkaar. De drums zijn amper aanwezig, maar je voelt ze tóch. Dit is niet muziek die speelt, dit is muziek die ademt.

De Tekst: donker versus licht zonder simpele antwoorden

"In the darkest dark, you’re still my bright.” Cliché? Misschien. Maar dan wel het soort cliché waar je hart een klein slagje op overslaat. En eerlijk is eerlijk: ze menen het.

Het Oordeel: klein, eerlijk, en juist daardoor raak

Als Dark Dark Bright een persoon was, is het iemand die op een druk feest stilletjes in een hoekje zit — en toch degene blijkt die je het liefst zou willen spreken.

---

Cijfer: 8.1 – Dark Dark Bright is geen nummer dat indruk wil maken, maar juist daardoor indrukwekkend is. Nick & June bewijzen dat subtiliteit nog steeds bestaat.
Hitpotentie: 5.3 – Niet geschikt voor de dansvloer of de top 40, maar perfect voor playlists met titels als “Songs That Break You Gently”.

HAIM - Down to be wrong (Official Video)

HAIM bewijst weer eens dat ze zelfs in hun fouten stijl hebben. Down To Be Wrong klinkt als een vrolijke knieval: een laidback popliedje waarin zelftwijfel verpakt is als een zomerse roadtrip. De drie zussen harmoniseren alsof ze op de achterbank zitten van een auto zonder duidelijke bestemming, maar met een uitstekende soundtrack.

Het is niet baanbrekend. Het is niet levensveranderend. Maar het is wel verschrikkelijk prettig om naar te luisteren. HAIM op hun meest ontspannen, zonder poeha, zonder drama, gewoon recht uit het hart en recht in het oor.

Cijfer: 7.7

Hitpotentie: 8.2 – Warm genoeg voor playlists, catchy genoeg voor radio. HAIM blijft de veiligste rebellie die je kunt draaien bij het familiebarbecue.

De Sound: zonnige twijfelpop

Gitaren die glimlachen, drums die je zachtjes voortduwen, en harmonieën die zo soepel zijn dat je pas later merkt dat de tekst eigenlijk best treurig is. Dit is muziek voor als je toegeeft dat je het ook niet allemaal weet — en daar oké mee bent.

De Tekst: fouten maken is ook een kunst

"I'm down to be wrong, if it keeps us strong." Als relatietherapie ooit een Top 40-hit oplevert, klinkt het ongeveer zo. Simpel, maar raak. Niet zeuren, gewoon zingen.

Het Oordeel: geen kunstwerk, wel een kunststukje

Als Down To Be Wrong een persoon was, is het iemand die lacht terwijl ze de verkeerde afslag neemt, en toch precies op de goede plek uitkomt.

---

Cijfer: 7.7 – Down To Be Wrong is precies wat HAIM zo goed maakt: catchy, slim, en relaxt zonder leeg te klinken. Geen pieken, maar ook geen pijn. Gewoon fijn.

Hitpotentie: 8.2 – Dit wordt zo'n nummer dat je na drie keer luisteren per ongeluk meezingt alsof je het zelf geschreven hebt. En niemand vindt dat erg.

The Royston Club - Shivers (Official Video)

Shivers van The Royston Club is precies wat de titel belooft: een rilling, maar dan meer van herkenning dan van opwinding. Britpop 2.0, zonder de coke en de arrogantie, maar met genoeg twang en energie om een hele pub mee te krijgen.

Het nummer jaagt vrolijk vooruit met gitaren die klinken alsof ze haast hebben en een zanger die klinkt alsof hij al weet dat deze relatie toch in tranen gaat eindigen. Geen wereldschokkende vernieuwing, geen poëzie, maar wel een instant stoot adrenaline. En soms is dat gewoon precies genoeg.

Cijfer: 7.5

Hitpotentie: 7.9 – Perfect festivalmateriaal. Pints in de lucht, schorre kelen na twee minuten. Geen klassieker, wél een gegarandeerde crowdpleaser.

De Sound: opgefokte gitaren en oprechte onzekerheid

De band jaagt door het nummer als een voetbalteam dat weet dat ze de finale nooit gaan halen, maar wel elke meter gras kapot wil lopen. Die energie werkt aanstekelijk, zelfs als de songstructuur het wiel niet bepaald opnieuw uitvindt.

De Tekst: liefdesverdriet met noppen onder de schoenen

Het gaat over voelen, missen, verkrampt verlangen. Alles is al eens gezegd, maar hun oprechte “wij menen dit echt hoor!”-houding maakt dat je het ze vergeeft.

Het Oordeel: chaotisch charmant en precies rauw genoeg

Als Shivers een persoon was, is het iemand die je midden in de nacht belt met de vraag: "Kom je mee? We gaan nergens naartoe, maar het wordt geweldig."

---

Cijfer: 7.5 – Shivers is niet vernieuwend, niet briljant, maar wel verdomd lekker. Soms wil je geen nieuwe liefde, maar gewoon iemand die de juiste akkoorden ramt.

Hitpotentie: 7.9 – In Engeland gegarandeerd op de radio tussen Sam Fender en een pint bier. Hier iets minder vanzelfsprekend, maar wie weet.

YUNGBLUD - Lovesick Lullaby (Official Music Video)

Na het vuurwerk van Hello Heaven, Hello komt YUNGBLUD nu met Lovesick Lullaby. De titel voorspelt het eigenlijk al: minder explosies, meer geweeklaag. En ja, het is schattig bedoeld. Maar waar Hello Heaven, Hello je aan je kraag een achtbaan in sleurde, is Lovesick Lullaby meer een ritje in een treintje rond een suffe rozentuin.

Er zit nog steeds die herkenbare YUNGBLUD-energie in, maar het voelt afgeroomd, gedoseerd, bijna voorzichtig. Alsof iemand heeft gezegd: “Misschien niet weer alles kapot schreeuwen?” Begrijpelijk, maar het resultaat is vooral: beetje flets.

Cijfer: 6.3

Hitpotentie: 7.2 – Radio’s smullen van half-energieke emo-pop. Perfect achtergrondgeluid voor mensen die graag verdrietig zijn in hun stories.

De Sound: emo-pop op halve kracht

Alles klinkt netjes. Net iets té netjes. Alsof de chaos is opgeruimd omdat er visite komt. De gitaren zijn lief, de drums voorspelbaar, en zijn stem kirt meer dan hij knettert.

De Tekst: liefdesverdriet light

Ja, hij is lovesick. Ja, hij wil slapen. Ja, hij voelt zich zielig. Maar na alles wat hij ons eerder liet voelen, klinkt dit als een TikTok-trend in wording, niet als een gebroken hart waar je écht om geeft.

Het Oordeel: niet slecht, maar niet spannend

Als Lovesick Lullaby een persoon was, is het iemand die zegt: “Ik ben echt emotioneel nu,” en dan een foto van z’n cappuccino met hartje post.

---

Cijfer: 6.3 – Lovesick Lullaby is YUNGBLUD op de automatische piloot. Keurig, lief, maar geen knokpartij met je gevoel zoals hij wel kan zijn.
Hitpotentie: 7.2 – Te netjes om te floppen, te veilig om te knallen. Ideaal voor playlists met namen als "Melancholy Mornings" of "Sadboi Energy".

Arcade Fire - Pink Elephant (Official Visualiser)

Arcade Fire heeft weer iets gemaakt. Dat klinkt als een mededeling, maar in dit geval voelt het als een gebeurtenis. Pink Elephant is typisch zo'n nummer dat groot wil klinken, mysterieus wil zijn, en diep wil voelen. Het lukt… deels. Het is episch in opzet, licht vaag in uitwerking, en schommelt ergens tussen politieke metafoor en droomdagboek.

De ‘pink elephant’ is natuurlijk het ding in de kamer waar niemand over praat — tenzij je Arcade Fire heet, dan zet je er een koor, een orgel en vijf lagen percussie op. Je voelt: het moet belangrijk zijn. Je vraagt je alleen halverwege af: waarom ook alweer?

Cijfer: 7.1

Hitpotentie: 5.9 – Grote gebaren, kleine hitkans. Radio’s zijn bang voor roze olifanten. Spotify zet het in de “epische indielijst” voor mensen met koptelefoons groter dan hun hoofd.

De Sound: Arcade Fire op grootse automatische piloot

Veel instrumenten. Veel lagen. Veel gevoel. En tóch: het mist iets. Alsof ze zelf ook denken: “Misschien is dit briljant?” Maar niemand durft het zeker te zeggen.

De Tekst: symboliek in hoofdletters

Een roze olifant, verwijzingen naar verlies, schaamte, politiek, wat je wil. Maar nergens echt concreet. Het klinkt groots, maar voelt alsof het nog één revisieronde nodig had. Of gewoon een scherpere pen.

Het Oordeel: indrukwekkend, maar niet ontroerend

Als Pink Elephant een persoon was, is het iemand die je op een feestje tegenkomt, je aankijkt alsof hij het leven doorgrondt, en daarna een kwartier lang over zijn eigen betekenis begint. Je knikt. Maar je bestelt wel een extra drankje.

---

Cijfer: 7.1 – Pink Elephant is Arcade Fire die alles uit de kast trekken, maar vergeten de kast open te laten. Bombastisch en ambitieus, maar mist de snik die het had kunnen verheffen.
Hitpotentie: 5.9 – Te dramatisch voor airplay, te diep voor het dansen, maar perfect voor mensen die op zondagavond naar de muur staren met hun ogen dicht.

RECORD OF THE WEEK : Lorde - What Was That

Als je Lorde What Was That hoort zingen, is het alsof ze zelf niet helemaal zeker weet wat ze net heeft meegemaakt — maar dat ze het wél even heel stijlvol komt analyseren. Dit is Lorde zoals je haar het liefst hebt: dromerig, bezwerend, lichtelijk paranoïde, met een beat die lijkt alsof hij op sokken door een lege kamer schuifelt.

Het is geen banger, geen anthem, en geen TikTok-hit in wording. Maar het is wel precies wat je van haar verwacht als ze weer eens in een op maat gemaakte emotie duikt. What Was That voelt als een herinnering waar je geen woorden voor hebt, maar wel een soundtrack.

Cijfer: 8.2

Hitpotentie: 6.6 – Geen oorwurm, maar een sfeermoment. Te vaag voor hitlijsten, perfect voor mensen die graag luisteren met hun ogen dicht.

De Sound: spaarzaam, spookachtig en verslavend

Het nummer is opgebouwd als een echo van zichzelf: trage drums, fluisterende synths en Lorde’s stem die zweeft tussen praten en zingen. Alles klinkt alsof het zich afspeelt onder water, in een nachtclub die al gesloten is.

De Tekst: vaag maar raak

De titel zegt eigenlijk alles: What Was That is een poging om grip te krijgen op een flard van een moment, een gevoel dat je net miste. Ze vertelt niets, maar insinueert alles. Typisch Lorde. En ja, ze komt ermee weg.

Het Oordeel: mysterie in slow motion

Als What Was That een persoon was, is het iemand die je tegenkomt op een feestje, drie zinnen met je wisselt, en je daarna drie dagen laat nadenken wat dat nou betekende.

---

Cijfer: 8.2 – What Was That is subtiel, sfeervol en ongrijpbaar. Lorde laat zien dat je niet hard hoeft te schreeuwen om diep te raken.

Hitpotentie: 6.6 – Dit nummer gaat niet viraal, maar verdwijnt langzaam in de hoofden van mensen die op zoek zijn naar iets dat ze zelf niet kunnen verwoorden.

INDIE TOP 20 WEEK 17

INDIE TOP 20 – WEEK 17

Elke week tuur ik naar de Indie Top 20 alsof het een lijst is met namen van mensen die ooit iets voor me betekenden. En toch blijf ik luisteren. Waarom? Omdat ergens tussen het pretentieuze gefluister, het overgeproduceerde gitaargeweld en de duizendste “introspectieve synth” soms ineens iets echts zit. Dit is wat er deze week gebeurde op mijn persoonlijke slagveld van melancholie, verrassing en milde teleurstelling.

---

1 (1) YUNGBLUD – Hello Heaven Hello
De emo-operette van 2025. Nog steeds negen minuten, nog steeds drie bruggen, en inmiddels voel ik me onderdeel van zijn therapie. Onweerstaanbare chaos.

2 (2) MATT BERNINGER – Bonnet Of Pins
Bernigner mompelt zich weer knap door zijn verdriet heen. Alsof hij een kapotte typemachine is die zich afvraagt of hij nog poëzie produceert. Spoiler: ja.

3 (3) THESE NEW PURITANS FT. CAROLINE POLACHEK – Industrial Love
Klinkt als een romantisch gesprek tussen twee robots met bindingsangst. Duister, dansbaar en veel te goed voor het algoritme.

4 (4) ANDY BELL – Don’t Cha Know
Een knipoog naar zijn shoegazeverleden, maar dan op slippers. Tijdloos en toch licht stoned. Hij weet precies wat hij doet. En waarom jij het lekker vindt.

5 (7) DAMIANO DAVID – Next Summer
Grote zomerfilm in de vorm van een song. Alles klopt, behalve de oprechte emotie. Maar je vergeeft het hem, want het haar zit goed.

6 (8) SUFJAN STEVENS – Mystery of Love (demo)
Minder glans, meer hart. Alsof hij met z’n ogen dicht zingt en jij even niet meer weet of je verdrietig bent of gelukkig. Demo? Nee. Diamant.

7 (9) HAIM – Relationships
Alsof Fleetwood Mac een groepsapp begon. Alles strak, alles catchy, en tóch voelt het als een ruzie die je niet mee had mogen lezen.

8 (13) SPARKS – Drowned In A Sea Of Tears
Een meesterwerkje. Als melancholie en sarcasme zouden trouwen in een kerk met discobal. Niemand doet het zoals zij. Gelukkig.

9 (16) PULP – Spike Island
Jarvis Cocker klinkt alsof hij iets weet wat wij niet weten. En hij heeft geen haast om het te vertellen. Verslavend ongrijpbaar.

10 (12) GLAYHAZE – Slap
Dromerige shoegaze met een vrouwelijke stem die niet smeekt, maar beveelt. Alsof Cocteau Twins een ochtendhumeur hebben.

11 (14) EXIT NORTH – Harm
Dit is geen nummer, dit is een Scandinavische mistbank. Duister, slepend en stiekem heel mooi. Maar niet per se gezellig.

12 (15) DOWNTOWN – View From The Gallows
De galg als uitzichtpunt. Gitaartje erbij. Iets te glad, maar het refrein blijft hangen als een vlek op je mooiste trui.

13 (5) THE WATER BOYS – Andy
Er zijn grenzen aan nostalgie. Deze overschrijdt ze. Charmant, maar voelt als een comeback die niemand heeft aangevraagd.

14 (17) WAY TO BLUE – Voices of Darkness
Als Icehouse en A Flock of Seagulls samen een spookhuis huren. Meer sfeer dan structuur, maar het beklijft.

15 (18) SUNDAY (1994) – Rain
Alsof het altijd zondag is en je ramen nat zijn van binnen. Mooie titel, nog mooiere bridge. Gek genoeg verslavend.

16 (19) FONTAINES D.C. – Before You I Just Forget
Muzikaal machtig, tekstueel een mep in je gezicht. Dit is Fontaines op z’n best: ontwijkend én onvermijdelijk.

17 (6) THE HORRORS – Ariel
Verdwenen uit de top 10, maar nog steeds dreigend. Alsof Joy Division door een blender is gehaald op standje slowburn.

18 (20) PATRICK WOLF – Hymn Of The Haar
Meer mist dan melodie. Maar mooi. Patrick Wolf blijft de gothic romanticus van wie je niet wist dat je hem gemist had.

19 (–) MATT BERNINGER FT. HAND HABITS – Breaking Into Acting
Een miniatuur vol breekbaarheid. Zo klein dat je het bijna overslaat. Zo eerlijk dat je het niet kunt vergeten.

20 (–) LANA DEL REY – Henry, come on
Traag, poëtisch, typisch Lana. Of ze nu over Henry zingt of over zichzelf, je luistert alsof het verboden is. En terecht.

1.1 YUNGBLUD -Hello Heaven Hello

2.2  MATT BERNINGER - Bonnet  Of Pins

3.3 THESE NEW PURITANS FT. CAROLINE POLACHEK- Industrial Love

4.4 ANDY BELL- Don't Cha Know

5.7 DAMIANO DAVID -Next Summer *

6.8  SUFJAN STEVENS - Mystery of Love (demo)

7.9 HAIM- Relationships

8.13 SPARKS - Drowned In A Sea Of Tears*

9.16 PULP - Spike Island *

10.12GLAYHAZE - Slap

11.14 EXIT NORTH- Harm

12.15 DOWNTOWN - View From The Gallows 

13.5 THE WATER BOYS - Andy

 14.17WAY TO BLUE - Voices of Darkness

15.18 SUNDAY (1994)- Rain

16.19 FONTAINES DC- Before You I Just Forget 

17.6 THE HORRORS - Ariel  

18.20 PATRICK WOLF - Hymn Of The Haar 

19.--  MATT BERNINGER FT. HAND HABITS-Breaking Into Acting

20.-- LANA DEL REY - Henry, come on *

Durand Jones & The Indications - Flower Moon (Official Video)

Flower Moon klinkt als een zwoele avond waarop alles net te mooi is om waar te zijn. De lucht is paars, je glas is vol, en ergens zingt iemand over liefde alsof het nog steeds werkt. Durand Jones & The Indications blijven trouw aan hun retro-soulroots, maar gooien in dit nummer een vleugje psychedelica en een druppeltje space-funk in de mix. Het is vintage zonder muffigheid, romantisch zonder kitsch, en zó soepel dat je bijna vergeet dat je al drie keer op repeat hebt gedrukt.

Cijfer: 8.2

Hitpotentie: 6.8 – Niet voor de top 40, wél een favoriet voor mensen die hun muziek nog op vinyl kopen en wier woonkamer altijd ruikt naar wierook.

De Sound: soul met maanlichtfilter

Zachte baslijnen, fluisterende percussie, en falsetto’s die niet schreeuwen om aandacht, maar je verleiden met subtiliteit. Het is Curtis Mayfield op een wolk, Marvin Gaye na een glas wijn, en Anderson .Paak op een rustig moment.

De Tekst: liefde en twijfel in glanzend jasje

“Under the flower moon, I still think of you.” Ja hoor, dat is precies zoet als het moet zijn. Het schuurt nergens, maar glijdt binnen als een goed getimede blik. Niet vernieuwend, maar precies raak.

Het Oordeel: retro in de beste zin van het woord

Als Flower Moon een persoon was, is het iemand die weet hoe een dansvloer werkt, maar liever in je oor zingt dan schreeuwt over de speakers. Elegant. Zacht. En net mysterieus genoeg.

---

Cijfer: 8.2 – Flower Moon is een romantisch, warmbloedig soulnummer dat geen haast heeft om indruk te maken, en daardoor precies dat doet. Durand Jones blijft koning van de kalme groove.
Hitpotentie: 6.8 – Te fijnzinnig voor commerciële lijsten, maar geliefd bij iedereen met een zwak voor sfeer, stijl en een stem die niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden.

FINK - What Would You Call Yourself (acoustic)

Dit is geen nummer. Dit is een fluistering in de regen. FINK, de man die ooit dub-techno maakte en toen besloot dat een akoestische gitaar en een hoop stilte ook werken, keert terug met een nummer dat zó kalm is dat je bijna niet durft te ademen. What Would You Call Yourself (Acoustic) is meer ruimte dan muziek, meer vraag dan antwoord, en precies de soort track waar je óf door geraakt wordt óf bij in slaap valt — en beide zijn prima.

Cijfer: 8.4

Hitpotentie: 4.0 – Instant kippenvel voor wie nog een ziel heeft, maar verder ongeschikt voor elke vorm van airplay waar de zon schijnt.

De Sound: één gitaar, één stem, honderd seconden stilte tussen de noten

FINK maakt van minimale middelen maximale impact. Zijn gitaar klinkt als een zacht krakend houten vloer, zijn stem als een nachtelijke gedachte die je liever niet hebt, maar toch toelaat. Alles is langzaam, precies, en onnadrukkelijk.

De Tekst: existentiële twijfel op fluistervolume

De vraag in de titel “What would you call yourself?” is tegelijk direct en ongrijpbaar. Het antwoord komt niet. Gelukkig maar. Want het gaat hier niet om weten, maar om voelen dat je het niet weet.

Het Oordeel: prachtig verstild en licht beklemmend

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die je lang aankijkt, niets zegt, maar alles begrijpt. En daarna verdwijnt zonder gedag te zeggen.

---

Cijfer: 8.4 – What Would You Call Yourself (Acoustic) is een meesterwerkje in traagheid. FINK bewijst dat je geen bombast nodig hebt om iets binnen te laten komen als een mokerslag in slow motion.
Hitpotentie: 4.0 – Dit hoor je niet op de radio. Dit hoor je in jezelf, als je alleen bent en daar niet bang voor bent.

.

Amy Macdonald - Is This What You've Been Waiting For? (Visualiser)

Amy Macdonald keert terug met een titel die klinkt als een passief-agressieve sms aan haar label: Is This What You’ve Been Waiting For? Gelukkig is het muzikaal meer uitnodiging dan beschuldiging. Dit is Amy zoals we haar kennen — midtempo, openhartig, gitaar-gedreven, een beetje boos op de juiste manier — maar dan met iets meer melancholie en minder stadionrefrein. Geen rebranding, geen dancebeat, gewoon Amy. Maar dan iets wijzer, iets vermoeider, iets… Schotser?

Cijfer: 7.3

Hitpotentie: 6.5 – Geen monsterhit, maar wél zo’n nummer dat stilletjes in de playlists van 30-plussers terechtkomt die “nog eens iets met echte gitaren” willen horen.

De Sound: vlot, vertrouwd, niet vernieuwend

De akoestische gitaar klinkt alsof hij al jaren naast haar op de bank ligt. De productie is strak en veilig, de drums precies genoeg om het niet saai te laten worden. Geen risico’s, maar alles op z’n plek.

De Tekst: retorische zelfreflectie met refrein

Ze zingt het alsof ze het zelf ook niet helemaal zeker weet: Is this what you’ve been waiting for? Ja, Amy. En nee. Want het is mooi, het is oprecht — maar ook exact wat je verwacht als je haar naam leest. Soms is voorspelbaarheid troostend. Soms niet.

Het Oordeel: degelijk, herkenbaar, maar geen openbaring

Als Is This What You’ve Been Waiting For? een persoon was, is het iemand die je al jaren kent, die weer iets zegt wat je al eerder hebt gehoord — en waarvan je tóch weer denkt: “Nou, daar zit wat in.”

---

Cijfer: 7.3 – Amy Macdonald doet hier precies wat je van haar verwacht: een solide, eerlijke, radiovriendelijke song schrijven die niemand stoort en sommigen raakt. Geen wow, wel ja-nou-ja.
Hitpotentie: 6.5 – Radio 2 zegt: kom binnen. TikTok zegt: wie? Maar live op een zomerfestival zingt iedereen dit refrein mee alsof het toch even klopt.

Billy Idol feat. Avril Lavigne - 77 (Official Music Visualizer)

illy Idol en Avril Lavigne in één track: dat klinkt als een poster die je in 2003 boven je bed had hangen, maar dan ineens weer tot leven komt en zegt: “We zijn nog niet klaar met jullie.” 77 is een punkpopduet met midlifecrisis ondertoon, een knipoog naar de begintijd van de punk, met eyeliner, attitude, en riffs die zo strak zijn dat ze bijna hun pensioenpapieren inleveren.

En het werkt. Waarom? Omdat het zichzelf totaal niet serieus neemt, maar muzikaal tóch verrassend goed in elkaar zit. Denk: Green Day meets een reünie van The Runaways, op een parkeerplaats in LA waar niemand toestemming heeft gevraagd om herrie te maken.

Cijfer: 7.5

Hitpotentie: 7.2 – Te ruig voor Sky Radio, te gelikt voor punkpuristen, maar perfect voor mensen die dachten dat hun jeugd overleden was. Surprise: hij heeft een leren jack aan.

De Sound: punk met glansspoeling

De gitaren rammen, de drums knallen alsof het weer 1977 is, en de productie is zo gelikt dat zelfs de anarchy goed in het gelid loopt. Idol bromt, Lavigne snauwt, en samen klinken ze als een rock-'n-roll stel dat weigert te scheiden.

De Tekst: terug naar de bron (maar met mascara)

“Back in ’77, we didn’t care who was watchin’.” Het is nostalgie met een attitude, maar op een leuke manier. Geen gezapig terugblikken, maar schreeuwen dat vroeger alles kapot moest – en dat het nu weer mag. Al is het onder toezicht van de platenmaatschappij.

Het Oordeel: een energieke botsing tussen twee generaties rebelsheid

Als 77 een persoon was, is het iemand die z’n oude punkjasje weer aantrekt, z’n elektrische gitaar afstoft, en zegt: “Ik ben misschien ouder, maar nog steeds boos. En catchy.”

---

Cijfer: 7.5 – 77 is ongecompliceerde, nostalgische rockpret. Billy Idol en Avril Lavigne bewijzen dat je nooit te oud bent om te schreeuwen tegen de wereld — als het maar in de juiste toonsoort is.
Hitpotentie: 7.2 – Geen nummer één-hit, maar wel een festivalfavoriet en playlist-knaller voor iedereen met een ketting aan z’n broek en heimwee in z’n hart.

Catastrophe - La proie et l'ombre

La proie et l’ombre klinkt alsof iemand Serge Gainsbourg heeft laten herleven via een Franse kunstacademie, waar de synthesizers vegan zijn en de zinnen beginnen met existentialistische twijfel. Catastrophe maakt van pop geen liedje, maar een soort Franse performance met dansbare onderlaag, ergens tussen muzikaal absurdisme en jazzy zelfreflectie.

Het nummer zucht, fluistert, zingt, spreekt — en beweegt zich als een prooi door zijn eigen schaduw. Je hoeft het niet te begrijpen. Je moet het gewoon ondergaan met een half glas rode wijn in je hand en een lichte frons op je gezicht.

Cijfer: 8.0

Hitpotentie: 3.7 – In Frankrijk draait men dit bij kunstgaleries en conceptuele bakkerijen. In Nederland scrollt men per ongeluk voorbij.

De Sound: jazzy synthpop met poëzie en knipogen

Alles in dit nummer ademt "chic zonder commercialiteit". Pianoriedels, stuwende baslijnen, sprekende koortjes, en stemmen die met je praten alsof ze net wakker zijn geworden uit een nachtmerrie vol filosofie.

De Tekst: “de prooi en de schaduw”, jazeker.

De tekst is een mix van poëtische bespiegeling en halve onzin, maar dat maakt het juist goed. Het klinkt als een existentialistisch gesprek met jezelf dat eindigt in een refrein. En als je denkt dat je het snapt, komt er weer een stem bij die je uit balans praat.

Het Oordeel: een muzikale toneelmonoloog met groove

Als La proie et l’ombre een persoon was, is het iemand die rookt in slow motion, zich afvraagt of hij werkelijk bestaat, en daarna een dansje doet dat je niet durft na te doen.

---

Cijfer: 8.0 – La proie et l’ombre is vreemd, gelaagd, stijlvol en totaal niet bang om onbegrepen te zijn. Catastrophe maakt muziek voor het hoofd én het lijf, met meer vragen dan antwoorden.
Hitpotentie: 3.7 – Dit wordt nooit een hit, maar wel iemands lievelingsnummer. En dat is misschien nog gevaarlijker.

ANDY BELL (ERASURE) - Heart's a Liar (featuring Debbie Harry) [Official ...

Dat Andy Bell en Debbie Harry samen een nummer maken, klinkt als een feestje op de rand van een glitterravijn. Maar Heart’s a Liar is geen bonte discobom. Nee, dit is een electropop-pareltje met een hang naar drama, waarin het hart niet alleen liegt — het liegt met flair, eyeliner én een synthetische traan. Het klinkt als een duet tussen twee mensen die ooit groot waren in een tijd waarin zangers nog larger than life mochten zijn, en nu vooral nog larger than streaming zijn.

Cijfer: 7.8

Hitpotentie: 6.2 – De jeugd weet niet wie dit zijn. De rest denkt: “O, leven ze nog?” Maar stiekem zingen ze mee.

De Sound: synthpop deluxe

Het nummer barst van de retroklanken – gelaagde synths, handclaps, en een beat die rechtstreeks uit een discotheek anno 1989 lijkt te komen. Andy’s stem is nog steeds krachtig en helder, terwijl Debbie Harry haar gebruikelijke koele afstand bewaart. Het is geen chemie, het is clash — en precies dát maakt het spannend.

De Tekst: ouderwetse pijn in moderne verpakking

"Heart’s a liar / but we still believe it…" – het is poplyriek zoals je die wil hebben: over-the-top, net niet plat, en gezongen alsof het allemaal nog steeds doodserieus is. Geen ironie, geen filter. Alleen gekwetste trots met een beat.

Het Oordeel: fout, fantastisch, en vol zelfkennis

Als Heart’s a Liar een persoon was, is het iemand die zichzelf om 2 uur ’s nachts op de dansvloer tegenkomt en denkt: “Ik heb dit al te vaak meegemaakt, maar één keer dan nog.”

---

Cijfer: 7.8 – Heart’s a Liar is geen comeback-hit, maar een herinnering aan hoe lekker eerlijk synthpop kan zijn als je ouder wordt en het je niks meer kan schelen.

Hitpotentie: 6.2 – Te niche voor jongeren, te dansbaar voor ouderen die het echt menen. Maar voor wie opgroeide met Blondie én Erasure: een synthpop-kerstcadeautje.