The Beaches - Last Girls At The Party (Official Video)

Cijfer: 7.7
Hitpotentie: 8.1 – Want iedereen voelt zich weleens de laatste die nog over is.

De titel zegt het al: dit is muziek voor het moment ná het hoogtepunt. Als de lichten aangaan, de DJ z’n spullen inpakt, en jij net besluit dat je nu pas lekker in je vel zit. Het is rock met een vleugje lipgloss. De gitaren ruiken naar bier en energie, de zang klinkt alsof ze het zat is om zich nog in te houden.

De Sound: dansbaar op sneakers met vlekken

Stuwende bas, scherpe riffs, en een refrein dat zichzelf al na één keer in je hoofd nestelt — zoals die ene vriendin die altijd nét iets te lang blijft logeren. Het is niet vernieuwend, maar het is wel raak. Alles klinkt alsof het in de badkamer van een vieze club is opgenomen, en dat is een compliment.

De Tekst: gevat, rebels en een tikkeltje tragisch

Ze zingen alsof ze alles tegelijk willen zijn: boos, vrij, sexy, verveeld. Het is het soort songtekst die je hard meeschreeuwt, terwijl je je afvraagt of je nog wel moet blijven. Spoiler: je blijft.

Het Oordeel: girlband met zelfkennis én gitaarversterkers

Als Last Girls At The Party een persoon was, is het iemand die op een tafel danst met een kapotte hak, lacht, en de volgende dag alles vergeten is — opzettelijk.

---

Cijfer: 7.7 – Last Girls At The Party is een rocknummer met glitter onder de ogen en zelfspot in het refrein. Opzwepend, snerend, en perfect voor iedereen die net iets te lang blijft hangen.

Hitpotentie: 8.1 – Deze gaat viral, want niets verkoopt beter dan glitterend verdriet met een beat.

AURORA - The Flood (Visualiser)

Cijfer: 8.6
Hitpotentie: 5.2 – Te magisch voor de massa, te echt voor de achtergrond.

The Flood is geen liedje, het is een natuurelement. Alles golft, stroomt, kabbelt en overspoelt. AURORA zingt niet, ze zweeft. Alsof ze je iets wil vertellen wat alleen verstaanbaar is als je net wakker wordt uit een droom waarin je je eigen ziel tegenkwam in een mistig woud.

De Sound: etherisch drama met vleugjes elfentaart

De piano is breekbaar, de strijkers zuchten mee, en haar stem klinkt als glas dat zich om woorden vouwt. Het is dromerig, maar niet zoetsappig. Eerder een sprookje waar je de duistere ondertoon pas voelt als het te laat is.

De Tekst: sprookje zonder happy end

“The Flood” klinkt als een metafoor voor alles wat ons overspoelt: liefde, verlies, de algoritmes. Ze fluistert het, ze bezweert het, en ergens voel je dat het niet goed komt — maar toch blijf je luisteren. Omdat ze het zó mooi brengt.

Het Oordeel: betoverend met dreiging

Als The Flood een persoon was, is het iemand die op blote voeten door een verlaten bos danst, glimlacht naar je verdriet en dan verdwijnt tussen de bomen. Met je hart.

---

Cijfer: 8.6 – The Flood is magisch, mysterieus en melancholisch. Een liedje voor als de wereld even te veel is, en je liever zou wonen in een boek van Neil Gaiman.

Hitpotentie: 5.2 – Niet gemaakt voor hitlijsten, wel voor mensen die nog durven dromen zonder dat het op Instagram hoeft.

RECORD OF THE WEEK: Sparks - Drowned In A Sea Of Tears (Official Video)

Cijfer: 9.0
Hitpotentie: 4.0 – Te goed voor de massa, te theatraal voor mensen zonder gevoel voor tragikomisch spektakel.

Bij Sparks weet je nooit of je moet huilen of lachen, en Drowned In A Sea Of Tears duwt je daar genadeloos tussenin. De titel klinkt als een hyperdramatische soap, maar wat je krijgt is een muzikaal miniatuurstuk: compact, scherpzinnig en vol zelfbewuste tragiek. Ron Mael speelt piano alsof hij zijn piano haat, en Russell zingt alsof hij net is achtergelaten — in een operette.

De Sound: droefheid met flair

Alles klopt: de piano’s, de orkestrale flair, de vocalen die balanceren tussen camp en pathos. Het is overduidelijk Sparks, maar dan met net wat minder synths en net wat meer tranen — of in elk geval de suggestie daarvan. Je ziet het decor al voor je: een eenzame spotlight, een sigaret, een gebroken wijnfles. In majeur.

De Tekst: zelfmedelijden op niveau

Ze verzuipen in tranen, jazeker. Maar met stijl. Geen wanhopig gesnik, maar elegant lijden. Elke zin is een zucht met scherpe randjes. Een lofzang op ongeluk, met een glimlach die te breed is om nog oprecht te zijn. En dat maakt het des te mooier.

Het Oordeel: cabaret voor melancholici

Als Drowned In A Sea Of Tears een persoon was, is het iemand die huilend op een podium staat, applaus ontvangt — en dan nog eens buigt.

---

Cijfer: 9.0 – Drowned In A Sea Of Tears is een meesterwerkje in theatrale droefenis. Een song die alles overdrijft, maar nooit zijn geloofwaardigheid verliest. Alleen Sparks komt daarmee weg. En gelukkig maar.

Hitpotentie: 4.0 – Te intens voor radio, te briljant voor de achtergrond. Een nummer dat niet vraagt om aandacht, maar om bewondering.

INDIE TOP 20 WEEK 14

1(1). YUNGBLUD – Hello Heaven Hello
Een muzikale rollercoaster met drie bruggen, negen stemmingswisselingen en de emotionele subtiliteit van een afstudeerpresentatie op toneelschool. Te veel, te lang, te bombastisch. En toch: het werkt. Of je wil of niet.

2 (2). Matt Berninger – Bonnet of Pins
Matt zingt zoals alleen iemand kan zingen die elke ochtend in een leren fauteuil melancholie ontbijt. Tragisch mooi. Alsof je iemand hoort nadenken over z'n leven terwijl de regen tegen de ramen tikt.

3 (3). These New Puritans ft. Caroline Polachek – Industrial Love
IJskoud, maar sensueel. Alsof Bauhaus en Kate Bush samen in een betonnen parkeergarage een liefdesduet opnemen. Geen warmte, wel kippenvel.

4 (4). Fontaines D.C. – It's Amazing To Be You
De ironie druipt van de titel. Alsof je tegen iemand zegt dat je van ze houdt, terwijl je hun planten vergeet water te geven. Gruizige gitaren, cynisch en toch... charmant.

5 (5). Bon Iver – Everything Is Peaceful Love
Klinkt als een meditatie-app die emotioneel is geworden. Geen beats, alleen gevoelens die met zachte stem vragen of je nog een dekentje wil.

6 (6). Inhaler – A Question For You
Een keurige indieplaat met net genoeg echo om urgent te lijken. Stelt een vraag, maar luistert niet echt naar het antwoord.

7 (7). Andy Bell – Don’t Cha Know
Retro, maar niet als gimmick. Klinkt als een verloren cassettebandje van iemand die ooit gelukkig was in 1983. De melancholie hangt tussen de lijnen.

8 (9). The Waterboys – Andy
Een ode, een verhaal, een klein gedicht in liedvorm. Alsof Mike Scott nog even wilde bewijzen dat er ook in eenvoud magie zit. Spoiler: dat lukt.

9 (10). The Horrors – Ariel
Donker en romantisch, als een nachtelijke rit zonder eindbestemming. Geen helderheid, maar wel richting. Voor mensen die liever verdwalen.

10 (11). Damiano David – Next Summer
Over the top Italiaanse dramatiek in popvorm. Alles klinkt alsof het ondertiteld moet worden, maar ergens werkt het. Zelfs als je niet wil toegeven dat je het voelt.

11 (13). Patrick Watson ft. Charlotte Cardin – Gordon in the Willows
Een film zonder beelden. Twee stemmen die zich verstrengelen als mist over water. Zacht, maar dreigend. Je weet niet wat je hoort, maar je wil het niet uitzetten.

12 (14). HAIM – Relationships
Poprock zonder poespas. Alles klopt. En daarom blijft er net niks hangen. Alsof iemand perfect de checklist voor een hit heeft afgevinkt, maar vergat waarom ze überhaupt begon.

13 (16). Patrick Wolf ft. Zola Jesus – Limbo
Gothische grandeur meets theatrale breekbaarheid. Het klinkt als een duet tussen een priester en een geest in een verlaten kathedraal. En dat is een compliment.

14 (17). Noah Cyrus ft. Fleet Foxes – Don’t Put It All On Me
Folkballad met rafelranden. Haar stem kraakt, zijn stem glijdt. Samen zweven ze ergens tussen spijt en acceptatie in. Stilletjes sterk.

15 (18). Ozark Henry – Light
Subtiele schoonheid die zich langzaam openvouwt. Geen groot gebaar, wel een gevoel dat blijft hangen als het licht uitgaat.

16 (7). Mumford & Sons – Malibu
De banjo is ingeruild voor zonsondergangen. Alles klinkt als een herstart. Minder opzwepend, meer nadenkend. Of het blijft hangen is een tweede.

17 (19). Glazyhaze – Slap
Shoegaze met een fluisterstem. Alsof Slowdive en Cigarettes After Sex samen op de fiets naar school zijn gegaan. Dromerig, breekbaar, licht verslavend.

18 (--). Sufjan Stevens – Mystery of Love (Demo)
Puurder dan de bekende versie. Alsof je per ongeluk in de repetitieruimte zat toen hij dit voor het eerst speelde. Je durft bijna niet te ademen.

19 (--). Exit North – Harm
Zwevend tussen schoonheid en ondergang. Zelden klonk pijn zo beheerst. Muziek die je stilmaakt, zonder dat je weet waarom.

20 (--). Downtown – View From The Gallows
Als je ooit muzikaal wilde weten hoe het voelt om naar je eigen ondergang te kijken, maar dan in HD — dan is dit het. Donker, traag, en beangstigend mooi.

1.1 YUNGBLUD -Hello Heaven Hello

2.2  MATT BERNINGER - Bonnet  Of Pins

3.3 THESE NEW PURITANS FT. CAROLINE POLACHEK- Industrial Love

4.4 FONTAINES DC- It's AmazingTo Be You

5.5 BON IVER - Everything Is Peaceful Love

6.6 INHALER - A Question For You 

7.7 ANDY BELL- Don't Cha Know

8.9 THE WATER BOYS - Andy

9.10 THE HORRORS - Ariel  

10.11 DAMIANO DAVID -Next Summer *

11.13 PATRICK WATSON FT. CHARLOTTE CARDIN - Gordon in the Willows

12.14 HAIM- Relationships  

13.16 PATRICK WOLF FT. ZOLA JESUS-Limbo

 14.17 NOAH CYRUS FT FLEET FOXES- Don't Put It All On Me

15.18 OZARK HENRY - Light 

16.7 MUMFORD &SONS - Malibu

 

17.19 GLAYHAZE - Slap

18.-- SUFJAN STEVENS - Mystery of Love (demo)

19.--  EXIT NORTH- Harm

20.-- DOWNTOWN - View From The Gallows 

Exit North - Harm

Cijfer: 8.7
Hitpotentie: 2.4 – Tenzij de wereld plots massaal in slow motion wil lijden.

Harm doet zijn naam eer aan: het schuurt, het wringt, maar wel in schoonheid. De stem van Thomas Feiner klinkt als iemand die je aankijkt terwijl je iets vergeten bent — en hij het al weet. De sfeer is zwaar, maar nergens bombastisch. Exit North beheerst de kunst van bedwongen drama tot in de puntjes.

De Sound: kalm als een paniekaanval in slow motion

Streelzachte synths, cello’s die nauwelijks durven ademen, en percussie die klinkt alsof iemand ergens in de verte tikt op het raam. Alles voelt alsof het elk moment kan instorten. En je hoopt bijna dat het gebeurt.

De Tekst: fluisterend fatalisme

Er wordt niet geschreeuwd. Alleen gezegd. In zinnen die meer openlaten dan ze invullen. Geen clichés, geen metaforen die hun hand opsteken. Alleen woorden die je aankijken en zich dan omdraaien.

Het Oordeel: verstilde confrontatie

Als Harm een persoon was, is het iemand die tegenover je zit, niets zegt, en toch alles laat voelen. Geen vragen, geen antwoorden. Alleen intensie.

---

Cijfer: 8.7 – Harm is een intens klein monumentje van ingehouden emotie. Geen grootse gebaren, alleen schoonheid die zich langzaam openvouwt. Adembenemend zonder te ademen.

Hitpotentie: 2.4 – Dit hoor je niet op de radio. Dit hoor je als je de radio uitzet en eindelijk naar jezelf moet luisteren.

Michael Clifford - cool (Official Music Video)

Cijfer: 4.8
Hitpotentie: 6.2 – Als ironie ineens de grootste marketingkracht blijkt.

De titel is al het eerste probleem: Cool. Want niets aan dit nummer is cool. Het is alsof je naar iemand luistert die voor de spiegel staat te oefenen hoe nonchalant eruitziet. De beat probeert te swingen, de vocal klinkt alsof hij net een YouTube-tutorial heeft gevolgd over ‘emotioneel zingen’, en de tekst… wil stoer zijn, maar klinkt vooral als een gemiste kans in skinny jeans.

De Sound: pop met een identiteitscrisis

Een vleugje trap-beat, wat schemerige synths, en een gitaarlijn die er vooral voor de vorm bij hangt. Alles voelt alsof het ergens op lijkt — maar nergens echt in gelooft. De productie is strak, maar zielloos. Alsof je naar een zelfrijdende auto luistert die een song heeft gecomponeerd in z’n vrije tijd.

De Tekst: stoer met pleisters

Michael zingt over hoe ‘cool’ hij was, of hoe hij graag cool zou willen zijn, of hoe je cool bent als je je niet druk maakt. De exacte boodschap is onduidelijk. Maar wat wel duidelijk is: hij doet zich druk. Heel erg zelfs.

Het Oordeel: poserpop in slow motion

Als Cool een persoon was, is het iemand die met een leren jack op een scooter zonder motor zit. Je ziet de intentie. Je mist de inhoud.

---

Cijfer: 4.8 – Cool is helaas precies wat de titel probeert te verhullen: een nummer dat zich voordoet als iets wat het overduidelijk niet is. Stoer verpakt, maar binnenin vooral leeg.

Hitpotentie: 6.2 – Goed genoeg voor TikTok, slecht genoeg om nooit af te luisteren. Het coolste aan dit nummer is dat het snel voorbij is.

Ben Ellis - Does It Get Cold In California (Official Music Video)

Ben Ellis – Does It Get Cold In California

Cijfer: 5.8
Hitpotentie: 6.9 – Zeer geschikt voor playlists met namen als “Coffee & Chill” en “Instant Safe Emotions”.

Dit is instant muziek. Muziek in poedervorm. Je gooit er wat water op — en voilà: een gevoelig popliedje waarin alles net genoeg voelt om niets echt te hoeven voelen. Ellis zingt netjes, de gitaar pingelt vriendelijk, en de sfeer is perfect gebalanceerd tussen licht verdrietig en aangenaam verveeld.

De Sound: gebottelde weemoed

De productie is zo glad dat het lijkt alsof iemand met een Swiffer over je speakers is gegaan. Akoestische gitaren, wat sfeervolle toetsen op de achtergrond, en een stem die klinkt als iemand die zich zorgen maakt — maar dan pas na de brunch.

Geen rafelrand. Geen vlekje. Geen noodzaak.

De Tekst: cliché met Californisch zonlicht

Hij vraagt zich af of het koud wordt in Californië. Dat is natuurlijk een metafoor. Voor een ex. Of het leven. Of voor de leegte van perfect ogende dingen. Maar hoe poëtisch hij het ook zegt, je hoort vooral: deze zin heeft op een moodboard gestaan.

Het Oordeel: prima achtergrond bij een warme cappuccino

Als Does It Get Cold In California een persoon was, is het iemand die altijd glimlacht op Instagram en bij elk conflict zegt: “Laten we dit even parkeren.”

---

Cijfer: 5.8 – Does It Get Cold In California is een keurig popnummer zonder scherpe hoeken of emotionele diepgang. Het voelt als iets, totdat je het vergeet.

Hitpotentie: 6.9 – Precies het soort nummer dat algoritmes omarmen: veilig, gevoelig, en nooit storend. Muzikaal behang van de betere soort.

Night Swimming - In The Real World (Official Visualiser)

Cijfer: 8.0
Hitpotentie: 5.4 – Tenzij je Spotify-algoritme ook melancholisch is ingesteld.

In The Real World is dreampop op z’n meest Britse: loom, galmend en net niet onverschillig. Het klinkt als iemand die zich net iets te bewust is van hoe mooi het allemaal moet klinken — maar daar toch mee wegkomt. Alsof Slowdive, The Sundays en een regenbui tegelijk in je hoofd zijn gaan wonen.

En het is heerlijk. In een melancholische “ik wil blijven liggen en nergens aan denken”-soort van manier.

De Sound: zachtjes verdwijnen in nevel

Gitaren glijden, de drums durven amper iets te zeggen, en de stem zweeft over het geheel alsof ze zich verontschuldigt dat ze überhaupt meedoet. Het voelt als een trage rit door een mistige stad waar niemand haast heeft. Alles wordt vertraagd — behalve de schoonheid.

De Tekst: realiteit in flarden

De tekst gaat over “de echte wereld”, maar je hoort vooral hoe graag ze daar níet willen zijn. Vaag, suggestief, en precies vaag genoeg om jezelf er per ongeluk in te herkennen. Niet uitleggen, gewoon voelen.

Het Oordeel: ontwaken in slow motion

Als In The Real World een persoon was, is het iemand die je aankijkt in een volle trein, glimlacht alsof jullie allebei iets weten, en dan weer in het niets verdwijnt.

---

Cijfer: 8.0 – In The Real World is een prachtig dromerige ontsnapping voor wie even geen zin heeft in echte gesprekken. Of echte mensen. Of de echte wereld.

Hitpotentie: 5.4 – Misschien niet gemaakt voor de massa, maar wél voor gevoelige types met goede oordopjes en veel mist in hun hoofd.

Wet Leg - catch these fists (Official Video)

Cijfer: 8.2
Hitpotentie: 6.9 – Te snauwerig voor de radio, te cool om níet te draaien.

Catch These Fists is niet per se een liedje. Het is een waarschuwing. Een passief-agressieve spreuk die je op een T-shirt zou kunnen drukken. De gitaar is fel, de drums stampen alsof ze ergens kwaad over zijn en de zang? Die klinkt alsof ze elk moment kan besluiten dat ze geen zin meer heeft in jou — of in muziek.

De Sound: punkpop met een knipoog en een stomp

Het nummer hakt erin zonder te schreeuwen. Gitaren die snerpen maar luchtig blijven, en een ritme dat voelt als de mars van iemand die net z’n laatste fuck heeft ingeleverd. Het is stoer zonder zwaar te zijn. Zoals een gebalde vuist met nagellak erop.

De Tekst: passief-agressieve poëzie

“Catch these fists” wordt gezegd alsof het een grap is, maar je weet: ze meent het. Je hebt iets verkeerd gedaan. Of iemand anders. Of de wereld. Het is cryptisch, snedig, en ongetwijfeld geschreven met een opgetrokken wenkbrauw.

Het Oordeel: nonchalant woedend

Als Catch These Fists een persoon was, is het iemand die in een leren jas je drankje omver loopt, “oeps” zegt, en daarna je nummer krijgt. Tegen wil en dank.

---

Cijfer: 8.2 – Catch These Fists is brutale, slimme punkpop met precies genoeg attitude om serieus te nemen. Het is alsof iemand boos is op het leven, maar geen tijd heeft om het helemaal uit te leggen.

Hitpotentie: 6.9 – Te scherp voor de top 40, te cool voor de achtergrond. Maar mensen gaan dit voelen. Vooral als ze zelf net iets hebben gesloopt.

Adonis Wilde - Dandelion Child (Official Music Video)

Cijfer: 5.9
Hitpotentie: 7.1 – Zo glad als zijn huid en bijna net zo betekenisvol.

Adonis Wilde. Je zou bijna medelijden krijgen met iemand die met zo’n naam geboren wordt. Maar dat hoeft niet — want hij weet het zelf ook. Alles aan Dandelion Child schreeuwt: kijk naar mij. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. En dus krijgen we een liedje dat net zo fraai is als het voorspelbaar is: bloedmooi verpakt, maar inhoudelijk even breekbaar als een plastic madeliefje.

De Sound: pop met porseleinen perfectie

Akoestische gitaar, zachte galm, een beat die nergens schuurt. Alles klinkt alsof het in een studio is gemaakt waar niemand ooit durft te ademen. Geen risico, geen ruw randje — alleen ambiance met een filter.

De Tekst: alsof ChatGPT ‘gevoelig’ moest schrijven

Bloemen, dromen, verdwalen in jezelf... het is allemaal keurig, poëtisch en toch leeg. Je voelt dat hij wil dat je denkt dat hij diep is. Maar zodra je goed luistert, hoor je vooral woorden waar geen geur aan zit.

De Clip: Adonis op Adonis-stand

In slow motion rent hij door velden, kijkt hij intens in spiegels, valt er precies op het juiste moment een traan. Het is een catalogus van esthetisch verdriet. Te mooi om oprecht te voelen. Te perfect om echt te zijn.

---

Cijfer: 5.9 – Dandelion Child is schitterend verpakte leegte. Een nummer dat vooral hoopt dat je het mooi vindt — en dat je verder geen vragen stelt.

Hitpotentie: 7.1 – De algoritmes zullen het omarmen. Jij misschien ook. Maar vraag jezelf daarna even af waarom je niks onthouden hebt.

Palace - Forever Ever After (Visualiser)

Cijfer: 8.5
Hitpotentie: 4.6 – Te gevoelig voor de radio, te echt voor oppervlakkige playlists.

Palace heeft de kunst van het bijna instorten maar toch blijven zingen inmiddels geperfectioneerd. Forever Ever After is daar het zoveelste bewijs van. Alles kabbelt prachtig. Gitaarlijntjes die over elkaar heen vallen als vermoeide geliefden. Drums die hun best doen om niet op te vallen. En een stem die klinkt alsof hij eigenlijk liever niet stoort.

De Sound: warm verdriet in slow motion

Dit is muziek voor regen tegen het raam. Alles klinkt zacht, maar nooit slap. Palace weet hoe je schoonheid maakt van onzekerheid. De melodie is eenvoudig, maar raakt. Niet omdat het moet — gewoon omdat het zo voelt.

De Tekst: romantiek met rafelranden

“Forever ever after” klinkt als een sprookje, maar Palace zingt het alsof ze weten dat het niet bestaat. En juist daardoor geloof je het. Liefde niet als cliché, maar als iets wat pijn doet omdat je het wílt geloven. Zelfs als het misgaat.

Het Oordeel: zeldzaam mooi zonder te schreeuwen

Als Forever Ever After een persoon was, is het iemand die je aankijkt met een glimlach en dan zegt: “Het komt goed.” Je weet dat het niet waar is, maar je knikt toch.

---

Cijfer: 8.5 – Forever Ever After is melancholisch zonder te jammeren. Een lied dat zacht binnenkomt en blijft zitten. Palace bewijst opnieuw dat je niet hard hoeft te zingen om iemand stil te krijgen.

Hitpotentie: 4.6 – Geen knaller. Wel een blijver. Voor mensen die liever voelen dan scrollen.

The Hives - Enough Is Enough (Official Music Video)

Cijfer: 5.6
Hitpotentie: 5.5 – Kan aanslaan bij mensen die denken dat lawaai automatisch energie betekent.

Enough Is Enough is een soort muzikale driftbui. Alles moet sneller, harder, luider — en vooral zonder reden. Het klinkt als een band die per ongeluk Red Bull in hun mengpaneel heeft gegoten en toen dachten: ja, dit is het. Maar dat is het dus niet.

De Sound: punk zonder pauze, of richting

De gitaren scheuren, de drums galopperen, en de zanger schreeuwt alsof hij vergeten is waarom hij boos is, maar wel vindt dat het moet. De productie is strak, maar vermoeiend. Je voelt je na 30 seconden alsof je in een lift zit met een sirene en een stuiterbal.

De Tekst: weinig woorden, veel lawaai

“Enough is enough” wordt herhaald tot je denkt: ja, dat klopt dus. Genoeg is echt genoeg. Geen diepgang, geen venijn — gewoon schreeuwen om het schreeuwen. Muzikaal popcorn eten met vuurwerk in je oor.

Het Oordeel: overkill in snelle broek

Als Enough Is Enough een persoon was, is het iemand die op elk feestje om kwart over acht al op tafel staat en je daarna drie dagen appt met spraakberichten van 1 minuut over "energie".

---

Cijfer: 5.6 – Enough Is Enough is geen liedje, maar een op hol geslagen sirene. Het schreeuwt wel, maar zegt niks. En na anderhalve minuut ben je vooral moe.

Hitpotentie: 5.5 – Zal best in een of andere herrrie-playlist terechtkomen. Maar je luistert het één keer. Daarna kies je toch liever voor stilte.

Downtown - View From The Gallows (Official Music Video)

ijfer: 8.3
Hitpotentie: 3.8 – Te duister voor de massa, te goed voor de vergetelheid.

View From The Gallows is geen vrolijk nummer. Het is een soort sonische galgwandeling. De gitaar sleept zich voort als een verloren gedachte, de stem klinkt alsof hij zich al bij het ergste heeft neergelegd, en de sfeer is zó geladen dat je je schuldig voelt als je het mooi vindt. En dat is het dus wél.

De Sound: sloom, slepend, steengoed

Trage baslijnen, omfloerste gitaren, en een tempo dat met opzet weigert vaart te maken. Het doet denken aan Nick Cave op kalmeringsmiddelen, of Interpol die eindelijk een nacht doorsliep. Alles is doordrenkt van zwaarte, maar met controle. Geen drama, alleen dreiging.

De Tekst: uitzicht met een hangend einde

De titel liegt niet. Het gaat over uitzicht, maar dan van de soort waar je liever niet naar kijkt. Over wachten op iets dat niet beter wordt. Elk woord klinkt alsof het door de strot getrokken moest worden. En precies daarom werkt het.

Het Oordeel: gitzwart, glanzend randje

Als View From The Gallows een persoon was, is het iemand die in de regen staat zonder paraplu, een sigaret opsteekt en zegt: “Dit is het dan.” En jij knikt, want wat moet je anders?

---

Cijfer: 8.3 – View From The Gallows is zwaarmoedig, onheilspellend en verrassend mooi. Een nummer dat je niet uitnodigt, maar opneemt. En daarna laat zitten.

Hitpotentie: 3.8 – Geen hit, wel een blijver. Voor mensen die liever in stilte knikken dan in refreinen meezingen.

Miley Cyrus - Something Beautiful (Official Video)

Cijfer: 7.8
Hitpotentie: 5.9 – Te groot voor de radio, te kwetsbaar voor TikTok.

De titelsong van Miley’s nieuwe album is geen pophit, geen clubtrack, geen schurende ballad. Het is een musicalnummer. Zo eentje waarbij je de camera in gedachten langzaam om haar heen ziet draaien terwijl ze op een lege theaterplank staat en zingt alsof de wereld net ontploft is. Of dat nog moet gebeuren.

De Sound: Broadway zonder lintjes

Strijkers. Pauken. Dramatiek. Alles klinkt als een opvoering. Maar dan zonder het valse sentiment. De productie is bombastisch, maar met smaak. Het zit ergens tussen Les Misérables, een Disney-trauma en de emotionele restanten van een oude relatie.

De Tekst: kwetsbaar zonder poespas

Miley zingt over verlangen, hoop, verlies — de gebruikelijke thema’s, maar met net genoeg twijfel in haar stem om het te laten landen. “I just wanted something beautiful,” zingt ze, en je gelooft haar. Al weet je dat ze het waarschijnlijk al had.

Het Oordeel: groots in onzekerheid

Als Something Beautiful een persoon was, is het iemand die een dramatische monoloog houdt in een lege kamer, met niemand om hem heen — behalve jij. En tegen beter weten in blijf je luisteren.

---

Cijfer: 7.8 – Something Beautiful is geen liedje, maar een scène. Miley zingt niet meer voor de hitlijsten, maar voor haar eigen verwerkingsproces. Het is groot, theatraal en onverwacht oprecht.

Hitpotentie: 5.9 – Te intens voor casual luisteraars, te goed voor de musicalhaters. Maar wie blijft zitten, wordt geraakt. Of in ieder geval licht ontregeld.

Miley Cyrus - Prelude (Official Video)

(Track 1 van het album Something Beautiful, 2025)
Cijfer: 7.1
Hitpotentie: 2.6 – Te mooi om iets mee te moeten, te stil om een hit te zijn.

De openingstrack van Miley’s negende album heet Prelude — en dat is precies wat het is: een intro, een opmaat, een adem tussen het lawaai. Geen beat, geen refrein, geen Miley die uithaalt. Alleen sfeer, ruimte, en een stem die lijkt te twijfelen of ze überhaupt wel mee wil doen aan het liedje.

De Sound: luxe leegte

Piano, zachte ambientlagen, en Miley die klinkt alsof ze door een glazen wand zingt. Het is mooi, maar niet om vast te houden. Meer een geur dan een melodie. Een opengeslagen dagboek met maar één zin.

De Tekst: afwezig en dus voelbaar

Er wordt amper iets gezegd — en dat voelt als opzet. Dit is geen nummer om te begrijpen, maar om je in te laten zakken. Het klinkt alsof ze wil dat je even niet nadenkt. Gewoon hoort, ademt, en zwijgt.

Het Oordeel: fluisterpop als openingszin

Als Prelude een persoon was, is het iemand die de kamer binnenkomt, je kort aankijkt, en dan wegloopt — zonder uitleg, zonder haast. En je blijft toch even staan.

---

Cijfer: 7.1 – Prelude is geen statement, maar een stilte. Een kwetsbare opener voor een album dat Something Beautiful heet, maar hier nog niet zeker weet wat dat precies is.

Hitpotentie: 2.6 – Geen hit, geen hook, geen hype. Maar misschien wel precies het juiste begin.

Talk Talk - Time It's Time (Official Lyric Video)

ijfer: 8.8
Hitpotentie (toen): 3.4 – Acht minuten bezieling, dus per definitie kansloos op de radio.

Time It’s Time is de afsluiter van The Colour of Spring, en dat voel je. Geen haast, geen hitdrang, alleen acht minuten lang muzikale bezinning — langzaam opgebouwd, zonder climax, en juist daardoor zeldzaam krachtig.

Mark Hollis zingt alsof hij weet dat het antwoord niet komt, maar het zingen toch helpt. Je voelt het gewicht van tijd — en het loslaten daarvan.

De Sound: langzaam ontwaken in acht minuten

Synths die zich als ochtendnevel aandienen, gitaarflarden die niets willen forceren, en drums die klinken als kloppende polsen in meditatie. En dan dat koor in de laatste minuten: alsof iemand je zachtjes naar het einde begeleidt — zonder dat je in de gaten hebt dat het al begonnen is.

De Tekst: eenvoudig, maar existentieel

“Time, it’s time,” zegt Hollis. Geen uitleg. Geen uitroep. Gewoon de woorden laten vallen zoals je dat met bladeren doet. Het is poëzie zonder franje — en daarmee misschien wel het eerlijkste wat je kunt zingen.

Het Oordeel: de schoonheid van het wachten

Als Time It’s Time een persoon was, is het iemand die naast je zit, niets zegt, en na acht minuten opstaat — net voordat jij een vraag wilt stellen.

---

Cijfer: 8.8 – Acht minuten langzaam verdwijnen in een lied dat niets belooft, maar alles insluit. Talk Talk op z’n diepst. Geen muziek meer, eerder een overgave.

Hitpotentie: 3.4 – In 1986 al te lang, te stil en te spiritueel voor airplay. In 2025? Tijdloos. Mits je die tijd ook echt neemt.

Jonas Brothers - Love Me To Heaven (Official Video)

Cijfer: 5.8
Hitpotentie: 8.2 – Perfect afgemeten voor playlists die niemand echt luistert, maar wel massaal draaien.

Love Me To Heaven klinkt alsof drie stylisten, een hitfabriek en een algoritme bij elkaar zijn gaan zitten om een gevoel te componeren. Het resultaat: een glimmend, licht sensueel popnummer zonder wrijving. Alles klopt, en daarom voel je niks.

De Sound: glad, duur, geurloos

Synths die exact 2020+ klinken, drums met een glanslaag, en een baslijn die zwoel probeert te doen maar uit een machine komt. Het klinkt als muziek die ontworpen is om op de achtergrond van een dating-app te spelen.

De Tekst: liefde met marketingbudget

Zinnen als “love me to heaven” moeten iets oproepen, maar je hoort vooral dat er 16 andere varianten op rijm zijn afgekeurd. Geen echte pijn, geen echte passie — alleen belofte. En glans.

Het Oordeel: mooi, leeg, professioneel

Als Love Me To Heaven een persoon was, is het iemand met een perfect kapsel, een charmante glimlach, en een Instagram-volgersaantal met een blauw vinkje. Je kijkt. Je knikt. Maar na vijf minuten weet je niet meer wat hij zei.

---

Cijfer: 5.8 – Love Me To Heaven is keurig geproduceerde pop zonder hartslag. Alles is fraai. Alles is vergeten zodra het stopt. Behalve hun gezichten.

Hitpotentie: 8.2 – Grote kans op succes in playlists met titels als ‘Summer Love’ en ‘Pop Crush’. En dat is ook precies de bedoeling.

Sufjan Stevens “Mystery of Love (Demo)” (Official Music Video)

Cijfer: 9.0
Hitpotentie: 2.2 – Te mooi, te breekbaar, te eerlijk. Perfect dus.

Tien jaar geleden schoot Sufjan dit demo'tje in, waarschijnlijk op een regenachtige middag met een vers notitieboek en net iets te veel hart. En precies dat hoor je. Geen strijkers, geen poëtisch gedoseerde productie — alleen zijn stem, zijn gitaar, en het gevoel dat hij je iets vertelt wat hij eigenlijk voor zichzelf had willen houden.

De Sound: adem tussen de noten

Alles ademt. Je hoort de vingers op de snaren. Je hoort hem denken. De gitaar schuifelt, zijn stem fluistert. Dit is niet gepolijst, dit is niet bedoeld voor het grote publiek. Het is de versie vóór de film, vóór de lof, vóór de lijstjes. En die is misschien wel mooier.

De Tekst: ongewijzigd, maar anders geraakt

De woorden zijn hetzelfde als op de bekende versie, maar de lading voelt zwaarder. Intiemer. De demo klinkt alsof Sufjan nog niet wist dat de wereld zou meeluisteren. En dat maakt het des te wranger.

Het Oordeel: zachter dan stil

Als Mystery of Love (Demo) een persoon was, is het iemand die in een kamer vol mensen net iets te zacht praat — en toch iedereen stil krijgt.

---

Cijfer: 9.0 – Deze demo is de kern. De pure versie. Zonder glamour, zonder laagjes. Gewoon: het lied zoals het ooit bedoeld was, voordat de wereld het ging prijzen. En ja, dat is mooier.

Hitpotentie: 2.2 – Niet voor radio. Niet voor playlists. Alleen voor mensen die op zondagochtend nog durven luisteren zonder afleiding.

Blossoms - The Honeymoon (Official Lyric Video)

Cijfer: 7.3
Hitpotentie: 7.5 – Te charmant om te negeren, te lichtvoetig om te blijven hangen.

The Honeymoon is zo’n nummer dat op wolken loopt, maar stiekem naar de grond kijkt. Alles klinkt zonnig, dansbaar, vriendelijk — een indiepopgroet uit een wereld waar relaties altijd Instagram-waardig beginnen, en de kater pas na track 11 komt.

De Blossoms weten hoe je een liedje maakt dat meteen blijft hangen. Of je dat na drie keer nog wílt, is een ander verhaal.

De Sound: retro-glam met een glimlach

Synths die knipogen naar de jaren ’80, een baslijn die netjes zijn werk doet, en drums die keurig binnen het geluidskader blijven. Het klinkt als een vakantie in een te wit hotel. Alles klopt, maar je mist iets. Misschien zand. Misschien karakter.

De Tekst: suiker met een scheurtje

Het lijkt romantisch, het klinkt zoet, maar onder de oppervlakte zit een barstje. Alsof de honeymoon iets te vroeg is begonnen. De woorden zijn catchy, maar niet nieuw. Dit is het soort tekst dat bedoeld is om mee te neuriën, niet om op te reflecteren.

Het Oordeel: luchtig met ondertoon

Als The Honeymoon een persoon was, is het iemand die je tegenkomt op een bruiloft, iets te hard glimlacht, en dan bij het buffet vraagt: “Ben jij ook alleen gekomen?”

---

Cijfer: 7.3 – The Honeymoon is een lekker wegluisterende indiepoptrack met een lichte melancholische glans. Niet vernieuwend, wél charmant. Alsof je weet dat het niet blijft hangen, maar het toch even omarmt.

Hitpotentie: 7.5 – Grote kans op meezingmomentjes tijdens zomerfestivals. Of in playlists met namen als ‘Indie Love’ en ‘Sunday Sunshine’

Pineapple Kid - Warriors

Cijfer: 6.9
Hitpotentie: 7.8 – Als je dit in een stadion draait, gaan de vuisten automatisch omhoog.

Warriors is geen liedje, het is een overwinningsspeech op muziek. Alles klinkt alsof het groter móét zijn dan jij, inclusief jezelf. De drums roffelen als moraal, de gitaren zwellen op alsof ze nog net niet huilen van trots, en de zang doet alsof de wereld er net iets beter uitziet vanaf een echoënde bergtop.

Je wordt meegetrokken — of je wilt of niet.

De Sound: bombast met spierballen

Groot. Groter. Pineapple Kid. De productie is strak, zwaar en professioneel. Maar het is ook alsof het nummer elke seconde z’n eigen grootsheid probeert te bewijzen. Alsof iemand heeft gezegd: “Maak het nog iets epischer.” En toen nóg een keer.

De Tekst: vechten, vallen, doorgaan

Je hoort het al in de titel: Warriors. Dit gaat niet over nuance. Dit gaat over doorgaan. Overwinnen. Dingen roepen in echo. Het is inspirerend, op de manier waarop sportmerken graag reclames maken. Je voelt het, maar je weet ook: dit is bedoeld om te imponeren, niet om te twijfelen.

Het Oordeel: effectief overweldigend

Als Warriors een persoon was, is het iemand die op zondagochtend vroeg al klaarstaat in sportkleding met een motivational quote in z’n Instagram bio. Je vindt het irritant. Maar ergens ben je jaloers op zijn doorzettingsvermogen.

---

Cijfer: 6.9 – Warriors is muzikaal indrukwekkend, maar voelt als een soundtrack van een overwinning die je niet hebt behaald. Grootse pop met een hoop drama — maar het werkt. En dat is het enge eraan.

Hitpotentie: 7.8 – Perfect voor grote podia, sportcommercials en mensen die Coldplay graag harder hadden gewild.