Cijfer: 8,0 | Hitpotentie: 7,3
Sommige nummers klinken alsof ze met opzet uit een andere tijd zijn gevallen.
Niet omdat ze retro willen zijn, maar omdat ze zich domweg niet thuis voelen in het nu.
“Mystery Girl” van Ivy is zo’n nummer.
Een popliedje in sepia.
Fluweelzacht, bescheiden,
en met precies genoeg sfeer om je te laten vergeten dat je in 2025 leeft.
De stem van zangeres Dominique Durand is nog steeds wat het altijd geweest is:
een soort Audrey Hepburn op Prozac.
Zonder opsmuk. Zonder gebrul.
Ze zingt alsof ze het zelf nauwelijks durft te geloven.
En dat werkt.
De productie is subtiel — geen overdreven beats of TikTok-ambities.
Gewoon drums, bas, gitaar, wat keyboards,
en een gevoel van melancholie dat z’n werk doet zonder over je hoofd te schreeuwen.
Alsof Saint Etienne en The Sundays een vergeten EP herontdekken in een oude doos op zolder.
“Mystery Girl” is geen hit in wording.
Het is een nummer dat zich in je nestelt zoals oude foto's dat doen:
zacht, vaag, maar onmiskenbaar vertrouwd.
Een ode aan de tijd dat popmuziek nog ruimte had voor subtiliteit.
En voor vrouwenstemmen die je niet proberen te overschreeuwen.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 7,3
🕰️ Vintage dreampop met hart. Voor wie even geen zin heeft in herrie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten