Een nieuwe Ierse band die klinkt alsof ze al jaren de planken verslijten in zalen waar de muren zweten en de vloer plakt. Masquerade is het soort nummer dat je op een festival hoort terwijl je bier morst, iemand kust die je naam niet weet, en even denkt: dit is waarom ik leef.
De gitaren janken op de juiste toonhoogte van melancholie, de stem klinkt tegelijk dromerig en doorrookte pub-eerlijkheid, en de productie is net ruw genoeg om geloofwaardig te blijven. Denk: een kruising tussen The Murder Capital met minder zelfhaat en Inhaler zonder het zoontje-van-Bono-syndroom.
De tekst is vaag genoeg om ‘diep’ te lijken en catchy genoeg om bij het derde refrein al mee te brullen. Een dansbaar drama in drie minuten, met precies genoeg flair om niet als dertien-in-een-dozijn te eindigen. Dit is een band met potentie, die niet bang is voor een beetje theatrale pathos — en gelukkig ook niet voor een stevig refrein.
Kortom: Als dit hun masker is, dan mag de rest van de verkleedkist ook open.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 7,5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten