tom Odell is de jongen die vroeger altijd op je schoolfeest speelde,
zelfs als hij niet was uitgenodigd.
Hij zette zich aan de piano,
keek pijnlijk opzij en zong iets over hoe mooi het leven zou kunnen zijn,
als de liefde hem tenminste niet telkens in de steek liet.
“A Wonderful Life” is dan ook een ironische titel.
Want wat we hier horen is niet zozeer ‘wonderful’,
maar eerder ‘langgerekt verdriet met een glinstertje hoop’.
De cocktail waar Odell inmiddels patent op heeft.
Op dit album doet hij precies wat we van hem verwachten:
gekwelde pianoballads,
sombere strijkers,
teksten vol “I wish” en “I miss”,
en een zangstem die klinkt alsof hij net een lepel Nutella heeft gegeten en daar nu spijt van heeft.
Maar —
en hier komt het verrassende —
er zitten dit keer wél wat kleine uitstapjes in.
Een elektronisch randje hier, een uptempo ritme daar.
Alsof iemand in de studio per ongeluk op de knop ‘vernieuwing’ drukte,
en Odell besloot het maar te laten gebeuren.
Nummers als “Black & Blue” en “Somewhere In The Silence” proberen iets meer body te geven aan zijn geluid,
maar echt spannend wordt het nergens.
Zelfs als hij fluistert dat hij “loslaat”,
voelt het nog steeds alsof hij zich aan de toetsen vastklampt
alsof het de rand van de afgrond is.
Toch is het album goed geproduceerd,
de melodieën zijn netjes,
en de fans — die willen dit.
Tom Odell is geen durfal.
Hij is een sfeermaker.
Een behanger van gevoelens.
En A Wonderful Life klinkt als een kamer die al vijf keer opnieuw behangen is,
maar je blijft toch even zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten