Florence Welch doet het weer. Niet schreeuwerig. Niet mainstream. Maar gewoon zeven minuten lang bezwerend, alsof ze in een verlaten kathedraal staat te preken tegen een kapotte versterker. “One Of The Greats” is geen song, het is een bezield ritueel. Een hypnotiserend gedicht dat zich laat wiegen op de rug van een gruizige gitaar, die klinkt alsof hij zijn hele jeugd heeft doorgebracht in een rokerige kelder met The Velvet Underground op repeat.
En het begint nog zo zachtjes. Alsof Florence niet zeker weet of ze wil zingen of gewoon wil fluisteren. Maar al snel duwt de muziek zich naar voren. Niet met bombast, maar met vastberadenheid. Als een dierbare vriend die niet meer vraagt of je wil luisteren, maar gewoon begint te vertellen. Over roem, kwetsbaarheid, ego en verlies. Over grootheid dus — maar dan van het soort waar je zelf aan kapot kunt gaan.
Er zit woede onder, ja. Maar ingehouden woede. Florence zingt alsof ze zichzelf net onder controle weet te houden. Net niet uit elkaar barst. De gitaar smeult. De drums schuifelen. Alles in dienst van het verhaal. En dat verhaal is persoonlijk, pijnlijk en... prachtig.
Deze track duurt zeven minuten, maar voelt als een halve dag waarin je met jezelf in gesprek was. Of met een spook dat je zelf hebt opgeroepen. Je wordt niet alleen geraakt, je wordt ook een beetje achtergelaten. Want als de muziek stopt, ben jij nog steeds daar. In stilte. En Florence is alweer weg. Op blote voeten. De nacht in.
📀 Cijfer: 9,1
📈 Hitpotentie: 7,2
🕯️ Record of the Month – Voor wie durft te luisteren tot het einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten