Noem het een meesterwerk.
Of gewoon een band die ouder is geworden zonder bitter te klinken.
Suede levert met Antidepressants een plaat af die niet per se blij maakt,
maar wel precies dát doet wat de titel belooft:
een muzikale versie van stiekem weer ademhalen.
Vanaf de eerste seconden is duidelijk:
Brett Anderson zingt nog steeds alsof hij net door z’n geliefde én zijn dealer is verlaten.
Maar dit keer is het minder theatraal,
meer doorleefd.
En dat voelt goed.
Of in elk geval: echt.
En dat is zeldzamer dan je denkt.
De nummers zijn strak gecomponeerd,
maar voelen los.
Alsof de band in een kelder stond te spelen,
en de wereld daarboven langzaam instortte —
zonder dat iemand het opmerkte.
Van het dreigende “White Noise”,
via het pijnlijk mooie “Dead Flowers”,
tot de afsluiter “This Time Tomorrow”,
waarin het verleden en de toekomst hand in hand door een Londense regenbui lopen.
Er is melancholie,
maar niet als versiering.
En er is woede,
maar alleen op de momenten waarop het moet.
De productie is helder,
zonder glad te worden.
De gitaren janken,
maar bescheiden.
De strijkers worden ingezet met chirurgische precisie.
Het zijn details die bewijzen:
Suede heeft zichzelf niet alleen hervonden —
ze zijn terug met een reden.
En dan die titel.
Antidepressants.
Een cynisch knipoog?
Misschien.
Maar deze plaat voelt als een remedie.
Tegen cynisme. Tegen vergane glorie.
Tegen de gedachte dat alles vroeger beter was.
Want Suede is nú beter dan ooit.
Cijfer: 9,1
Hitpotentie: 7,5
💊 Tweede jeugd. Zonder kunstgebit. Met klasse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten