Robin Kester – Dark Sky Reserve
Cijfer: 9,1 | Hitpotentie: 7,8
Een Dark Sky Reserve is een plek waar je nog sterren kunt zien zonder dat er een McDonald’s-reclame boven je hoofd knippert.
En precies dat is Robin Kester: helderheid in een steeds feller knipperende popwereld.
Zij laat de neons flikkeren en fluistert gewoon door.
Op dit album klinken echo’s van Beach House, Portishead, PJ Harvey op haar breekbaarst,
maar dan dus gewoon uit Nederland.
Ze komt uit Nederland.
We moeten dat even blijven herhalen.
Want zo klinkt het niet. Zo klinkt het als Reykjavik, als Bergen, als Montreal,
maar dan zonder de sneeuw, zonder het label Sub Pop,
en mét de melancholie van een Nederlandse trein die net wél rijdt — maar je net niet brengt waar je moet zijn.
Robin Kester doet niet aan grote gebaren.
Geen gillende hooks, geen TikTok-trucs, geen beats die je buurjongen ook maakt in FL Studio.
Nee: "Dark Sky Reserve" ademt ruimte, ritme, rust.
Het is een plaat die niets moet — en daardoor alles kan.
Je hoort hoe ze gegroeid is.
Niet omdat iemand haar vertelde hoe het moest, maar omdat ze zelf heeft geluisterd.
Naar klank, naar stilte, naar zichzelf.
Ze zingt niet om te overtuigen. Ze zingt omdat ze iets weet wat jij nog niet weet.
En als je goed luistert, hoor je het ook.
En dan die productie.
Warm, maar niet wollig.
Gelaagd, maar niet ingewikkeld.
Alsof je je hoofd in een klankdeken stopt die fluistert: blijf nog even.
Het hele album voelt als een wandeling door een duingebied waar niemand praat.
Alleen de wind. En Robin.
En dan op het einde kijk je omhoog.
En daar is-ie: die ene ster die je nog mag geloven.
Cijfer: 9,1
Hitpotentie: 7,8
🌌 Dark Sky Reserve is niet zomaar een plaat. Het is een plek. En daar wil je blijven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten