het derde album van Nation of Language klinkt alsof Joy Division en OMD samen een cassettebandje hebben opgenomen in een met rook gevulde kelder, ergens tussen Brooklyn en Berlijn. De titel Dance Called Memory zegt het eigenlijk al: dit is geen feestplaat, dit is een reünie met je melancholie. Een dans met herinneringen die je liever was vergeten, maar die toch elke keer weer je hand pakken.
De synths zoemen als TL-licht in een verlaten ziekenhuis, de drums klinken alsof iemand met frustratie op een toetsenbord ramt, en de stem van Ian Devaney balanceert perfect tussen hoop en uitzichtloosheid — precies de plek waar deze band het liefst bivakkeert.
Tracks als “Weak In Your Light” en “Sole Obsession” bouwen zich geduldig op als een regenbui die je voelt aankomen, maar waarvan je hoopt dat hij net voorbijwaait. Spoiler: hij waait niet voorbij. “Dance Called Memory” zelf is een soort vergeten new wave klassieker die nooit op Veronica werd gedraaid, maar wel op je innerlijke FM-frequentie blijft hangen.
Toch… het verrassingseffect van het debuut is weg. De formule begint iets te herkenbaar te worden. Je hoort de ambacht, maar ook de herhaling. Een beetje zoals een nieuwe Wes Anderson-film: prachtig om te zien, maar je wist eigenlijk al wat je ging krijgen voordat je op play drukte.
📀 Cijfer: ★★★½
📈 Hitpotentie: 7,2
Voor iedereen die ooit danste in het donker, met ogen dicht, en het idee dat alles even klopte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten