Op Desire verruilt Grian Chatten zijn bekende snauw en parlando-stijl voor iets zeldzaams:
echte zang.
En dat doet wat met je.
Want als hij zingt, zingt hij zoals alleen iemand kan die normaliter liever moppert:
een beetje stijf, maar intens, broeierig, geladen.
Alsof hij elke noot pas loslaat als het moet.
En precies dat geeft Desire zijn kracht.
De band zelf blijft strak als altijd.
Bas en drums leggen een dreigende, haast bezwerende ondergrond,
de gitaren huilen op de achtergrond alsof er iets niet gezegd mocht worden,
en het geheel bouwt langzaam maar dwingend op naar een climax die nooit helemaal komt.
Ook dat is Fontaines D.C.:
altijd net naast het verwachte,
en juist daardoor raak.
De tekst blijft in nevelen gehuld,
maar het woord “desire” keert terug als een mantra.
Herhaling niet als gemak, maar als obsessie.
Alsof Chatten zelf ook niet precies weet waar hij naar verlangt —
alleen dat het hem opvreet.
Het nummer klemt zich aan je vast,
en zelfs als het afgelopen is,
blijft de echo hangen in je hoofd.
Als een blik die je niet begrijpt, maar niet vergeet.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 7,3
Grian Chatten zingt. Echt.
En als hij dat doet,
dan luister je vanzelf een beetje beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten