Ergens tussen een kopje kruidenthee en een ingeslikte traan ligt Emerald, het nieuwe nummer van The Fray. De band die ooit wereldberoemd werd door zich af te vragen hoe ze iemand konden redden – en daar een piano bij gebruikten alsof het een wapen was – keert terug met iets dat het midden houdt tussen berusting en brave middelmatigheid.
Isaac Slade klinkt alsof hij net uit een therapeutische sessie komt en meteen achter de microfoon is gaan zitten: rustig, genuanceerd, emotioneel verantwoord. Het probleem? Het is allemaal zo verschrikkelijk netjes. Alsof iemand met een Swiffer door hun studio is gegaan en elk randje heeft weggepoetst.
De piano tikt zijn akkoorden alsof hij je wil vragen hoe het écht met je gaat. Maar op een gegeven moment wil je dat die piano gewoon zijn mond houdt. Want het nummer kabbelt. En blijft kabbelend. Geen piek, geen dal. Alleen maar een soort permanente schemering van gevoeligheid.
En toch… is het mooi. Omdat het The Fray is. En omdat ze de kunst verstaan om je langzaam te laten verdrinken in hun melancholie. Geen nieuwe wegen, geen scherpe bochten – gewoon recht vooruit, op cruisecontrol richting de gevoelige binnenwereld van dertigers met spijt.
📀 Cijfer: 7,0
📈 Hitpotentie: 6,5 – Te langzaam voor de radio, te eerlijk voor algoritmes. Maar perfect voor het moment dat je even niet weet of je nou wilt huilen of slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten