Peter Schilling was in de jaren ’80 de man die David Bowie vertaalde naar het Duits,
met Major Tom (völlig losgelöst) als bewijs.
Veertig jaar later komt hij met een verzamelalbum dat heet alsof hij zijn ruimteschip net weer in de oprit heeft geparkeerd:
Coming Home.
En op dat album staat ook deze singleversie van Terra Titanic —
een nummer dat klinkt alsof Vangelis de ramp van 1912 probeert te verwerken met een drumcomputer.
De tekst is in het Engels, maar had ook prima in het Latijn gekund.
Met zinnen als "Terra Titanic, oceans of time, crossing the deep"
wordt geprobeerd iets groots te zeggen.
En dat lukt eigenlijk best.
Niet door subtiliteit,
maar door de overgave.
Hier zingt iemand met de ernst van een Duitse nieuwslezer over een schip dat symbool staat voor onze ondergang.
En ondertussen knippert de sequencer ritmisch mee.
De productie is 100% jaren '80:
synths als neonkleurige golfslagen,
galmende drums die klinken alsof ze worden geslagen in een kathedraal,
en natuurlijk die stem —
de stem van iemand die altijd een zonnebril draagt,
zelfs in de regen.
De kracht van Terra Titanic zit in de combinatie van ernst en kitsch.
Je weet dat het eigenlijk te groot aangezet is,
maar precies dat maakt het zo onweerstaanbaar.
Het is alsof Kraftwerk een rampfilm wilde maken,
maar onderweg per ongeluk een synthpop-banger schreef.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 7,9 (retro)
Peter Schilling laat opnieuw horen waarom hij de synthprofessor van Duitsland is.
En met Terra Titanic levert hij een dromerige dansvloerhymne over ondergang,
die verrassend lekker blijft drijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten