Ash is zo’n band waarvan je dacht dat ze inmiddels in een Iers dorpscafé akoestisch de week afsloten.
Niet dus.
Ze staan er nog.
En ze klinken nog exact als in 1996,
alleen zijn ze nu wat grijzer, wat wijzer, en waarschijnlijk beter verzekerd.
“Which One Do You Want?” knalt er meteen in,
met die typische Ash-gitaren: overstuurd, hoekig, maar stiekem catchy.
Het is de soort powerpop die ruikt naar bier,
sigaretten en festivals waar het altijd motregent.
Dat bedoel ik als compliment.
De tekst is niet bedoeld voor analyse.
Die is bedoeld om mee te blèren in een bezwete zaal.
“Which one do you want?!”
Tja.
Als je dat na drie keer nog niet weet,
is er misschien ook geen goede optie meer.
Zanger Tim Wheeler klinkt alsof hij het nog steeds meent —
alsof hij ondanks alles nog één keer
zijn tienerdrift op een gitaarriff mag botvieren.
En dat is precies wat deze track is:
geen poëzie, geen progressie,
maar een reminder dat drie akkoorden en overtuiging nog steeds een werkend recept zijn.
Cijfer: 7,1
Hitpotentie: 6,6
“Which One Do You Want?” is geen comeback.
Het is Ash die zichzelf speelt — hard, rommelig en heerlijk overbodig.
En dat is precies de bedoeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten