he Wombats zijn terug met "Can’t Say No", een nummer dat klinkt alsof ze hun kenmerkende springerige indiepop door een vat zelfspot hebben gehaald. Als je op zoek bent naar diepzinnige teksten of een spirituele openbaring, zoek dan verder. Dit is een liedje voor als je vastzit in het McDrive om 2 uur 's nachts en ineens bedenkt dat het leven eigenlijk best oké is.
Het nummer opent met een synthlijn die even plakkerig is als een smeltend ijsje op een zomerdag, gevolgd door een gitaarpartij die schreeuwt: "Wij zijn hier voor de lol, en jij gaat mee." De zang van Matthew Murphy is even charmant neurotisch als altijd, met teksten over slechte beslissingen en de kunst van nergens nee tegen kunnen zeggen. Weet je nog die schoenen die je niet nodig had? The Wombats begrijpen je.
Het refrein is catchy tot op het irritante af—je neuriet het mee voordat je er erg in hebt, en plotseling vraag je je af of je ooit wel 'nee' hebt gezegd tegen iets in je leven. Het hele nummer voelt als een feest waarvan je weet dat je er morgen spijt van krijgt, maar waarvan je nu denkt: "Ach, waarom ook niet?"
Kortom, "Can’t Say No" is The Wombats op hun best: speels, onweerstaanbaar en net een tikje chaotisch. Perfect voor die momenten waarop je de serieuze kant van het leven even volledig wilt negeren. Zet dit op, dans alsof niemand kijkt, en zeg gewoon lekker geen nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten