"Brushstrokes of Reunion" klinkt als een titel die je in een kunstgalerij verwacht, en zo voelt het nummer ook: mooi, gelaagd en een tikje ongrijpbaar. De Manic Street Preachers doen hier wat ze al jaren doen – groots klinken zonder opzichtig te schreeuwen. De melancholie druipt er vanaf, de melodie sleept je mee en je hebt geen idee of je nu moet huilen of gewoon waarderend moet knikken.
Het nummer bouwt prachtig op, alsof het je langzaam een verhaal probeert te vertellen waarvan je de helft mist. Maar dat maakt niet uit, want de emotie is voelbaar. Dit is Manics op z’n best: nostalgisch, meeslepend en zonder de neiging om het te makkelijk te maken.
Cijfer: 8,7. Brushstrokes of Reunion is geen liedje, maar een schilderij in geluid – en je blijft ernaar kijken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten