One By One" klinkt alsof Last Train heel graag stoer wil zijn, maar ergens onderweg de handleiding is kwijtgeraakt. De gitaren ronken, de zang probeert intens te zijn, en alles is zo hard mogelijk geproduceerd – maar toch voelt het eerder als een verkleedpartij dan als echte rauwheid.
Het is niet slecht, maar je hoort de moeite die ze doen om ruig en doorleefd te klinken. Alsof een stel nette jongens uit een goede buurt een avondje in een motorclub heeft doorgebracht en dacht: Ja, dit gaan we doen! Alleen vergeet je dat echte rockers niet nadenken over of ze rocken.
Cijfer: 6,5. One By One doet zijn best, maar stoerheid is geen act – en dat is precies waar het misgaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten