Son Lux' "Cocoon" voelt als een warme deken… die langzaam wordt vervangen door een spinnende drone. Het nummer zit vol lagen, alsof je een ui aan het pellen bent, maar dan zonder te weten of je ooit bij het hart komt. Spannend? Zeker. Comfortabel? Nou, dat hangt ervan af hoe je staat tegenover onverwachte strijkers en zwevende vocals.
De productie is zo fijn geslepen dat het bijna klinisch aanvoelt – alsof een AI heeft geprobeerd menselijke emoties te coderen, en verrassend dichtbij kwam. Het is prachtig en vreemd, als een kunstexpositie waar je niet weet of je mag applaudisseren of gewoon stil moet blijven staren.
Cijfer: 8,2. Cocoon verpopt zich tot iets moois, maar verwacht geen vlinder die direct fladdert – dit is meer een introspectieve nachtvlinder die existentialisme ademt. 🦋
Geen opmerkingen:
Een reactie posten