Daði Freyr - I Don't Wanna Talk

Daði Freyr, de IJslandse reus met de eeuwige glimlach en het permanent ironische synthgeluid, komt met I Don’t Wanna Talk en — spoiler — hij wil het écht niet. Niet praten, niet uitleggen, niet huilen. Alleen dansen op een beat die rechtstreeks uit een retro-futuristisch IKEA-filiaal lijkt te komen.

Cijfer: 7.5

Hitpotentie: 8.7 – Eén keer horen is genoeg om te weten dat dit blijft plakken als roze kauwgom onder een festivalstoel.

De Sound: electropop met een knipoog en een zonnebril

De synths zijn funky, de groove is strak, en alles voelt alsof het met een speelse robot is opgenomen. Het klinkt alsof Prince en Kraftwerk samen een dagje vrij hadden en dachten: “wat als we iets voor TikTok maken?”
Daði zingt alsof hij tegelijk op zijn Gameboy speelt, en tóch klopt het.

De Tekst: simpel, droog, effectief

“I don’t wanna talk / I just wanna dance” – de hele pandemiegeneratie in één zin gevangen. Geen diepe analyse, geen metafoor, gewoon een muzikale exit-strategie uit je hoofd. En soms is dat alles wat je nodig hebt.

Het Oordeel: ongemerkt verslavend

Als I Don’t Wanna Talk een persoon was, is het iemand die je negeert op een feestje, maar later toch je favoriete danspartner blijkt. Of tenminste: degene die niet op je voeten gaat staan.

---

Cijfer: 7.5 – I Don’t Wanna Talk is luchtig, catchy en slimmer dan het op het eerste gehoor lijkt. Daði Freyr laat zien dat je met weinig woorden veel kunt zeggen, zolang je het maar funky brengt.

Hitpotentie: 8.7 – Perfect festivalvoer. Dansbaar, herhaalbaar, en net eigenzinnig genoeg om op te vallen tussen de brave Spotify-hits.

Son Mieux - It's Only Love (Rehearsal Room)

Laten we meteen eerlijk zijn: It’s Only Love is precies wat je verwacht van Son Mieux. Dansbaar, vrolijk, een refreintje dat zich als een confettikanon in je brein nestelt — en precies dat maakt het zowel leuk als voorspelbaar.

Je hoort de blazers, de koortjes, de energieke uithalen, en denkt: “ah, daar is Son Mieux weer.” Maar ondertussen denk je óók: “hé, daar is Son Mieux weer…”

ijfer: 7.2

Hitpotentie: 8.9 – Festivalweides, TikToks, zomerfeestjes, zonnebrillen in het haar. Dit nummer wil maar één ding: aanstaan. En dat doet het.

De Sound: Vrolijk met een keurig strikje

De productie is weer tiptop in orde. Elk hoekje is opgevuld met ritme, melodie en good vibes. Als je het luistert zonder na te denken, is het heerlijk. Maar zodra je een tweede keer luistert, voelt het alsof je naar een heel vrolijk déjà-vu zit te luisteren. En dan komt het refrein nóg een keer.

De Tekst: het is maar liefde

Tja, It’s Only Love. Alsof we nog niet wisten dat de liefde ingewikkeld was, maar ons dan toch maar laten opbeuren met een danspasje. Het is luchtig, en dat mag. Maar nergens snijdt het. En dat maakt het minder memorabel dan het klinkt.

Het Oordeel: goed gemaakt, maar net iets te veilig

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die altijd lacht op feestjes, maar je later niet kunt herinneren waar jullie het eigenlijk over hadden.

RECORD OF THE WEEK : Lana Del Rey - Henry, come on (Audio)

Lana-factor: 100% – Zuchtend verlangen, in slow motion gehuld in fluweel.

Henry, come on is weer zo’n Lana-track waarin het refrein pas na drie minuten opduikt en je niet eens doorhebt dat je er al bent. Alles sleept, maar nooit te lang. Haar stem klinkt alsof ze net wakker is geworden na een droom die je eigenlijk zelf had willen hebben. En Henry? Die komt dus niet.

De Sound: vintage-Americana onder een glazen stolp

Een loom pianootje, strijkers die zachtjes meezuchten, en Lana die zoals altijd ergens tussen sirene en slaapwandeling zweeft. Niks aan de hand, alles aan het gloeien. Je hoort de hitte van het asfalt én de kou van een lege passagiersstoel.

De Tekst: Henry als metafoor voor alles wat je niet krijgt

Ze zingt zijn naam alsof ze het al tien keer heeft geprobeerd, en dit keer ook niet meer écht gelooft dat hij luistert. Maar toch roept ze hem. Want dat doet Lana: verlangen naar dingen die waarschijnlijk niet bestaan, maar je wél doen voelen dat je leeft.

Het Oordeel: herkenbaar en verslavend, zelfs als het altijd hetzelfde lijkt

Als Henry, come on een persoon was, is het iemand die elk jaar op dezelfde dag een brief post die nooit beantwoord wordt — en dan heel bewust géén track & trace gebruikt.

---

Cijfer: 8.2 – Henry, come on is een heerlijke Lana Del Rey-track: bitterzoet, verleidelijk traag en vol tragiek die als parfum blijft hangen. Niet verrassend, maar wel weer raak. En Henry? Die heeft het weer eens niet begrepen.

Matt Berninger – “Breaking Into Acting” (feat. Hand Habits)

Berninger klinkt hier als iemand die zijn schoenen niet uitdoet op een feestje, omdat hij weet dat hij toch zo weer weg wil. Breaking Into Acting is een prachtig klein liedje — alsof hij per ongeluk op "opnemen" heeft gedrukt terwijl hij zich aan het scheren was en ineens iets opmerkelijks zacht en eerlijk begon te zingen.

Hand Habits fluistert mee, als een gedachte die je bijna vergeet, maar die nét blijft hangen.

Cijfer: 8.0

Groot in kleinheid. Ontroering op fluisterstand.

Breaking Into Acting is geen nummer dat je opzet om indruk te maken op iemand. Het is een nummer dat je opzet als je jezelf even kwijt bent en niet verwacht dat iemand luistert. De akoestische gitaar doet het werk, de stem van Berninger gromt vermoeid maar liefdevol, en alles blijft net onder de oppervlakte.

De Sound: zoals stilte klinkt als je er aandacht voor hebt

Niets is overbodig. De productie is kaal maar rijk. Hand Habits zingt niet mee, ze hangt erbij. En dat werkt. Dit is geen duet, maar een gedeelde gedachte.

De Tekst: moeizaam maar oprecht

Berninger heeft de gave om poëzie te schrijven alsof hij zich afvraagt of het eigenlijk wel nodig is. Hier klinkt hij op zijn meest menselijk: zoekend, zuchtend, en met precies genoeg zelfspot om het niet zwaar te maken.

Het Oordeel: fluisterend goed

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die in de regen loopt zonder paraplu, niet omdat hij dat dramatisch vindt, maar omdat het gewoon zo liep vandaag.

---

Cijfer: 8.0 – Breaking Into Acting is een subtiele schoonheid. Geen effectbejag, geen bombast, gewoon een man en een gedachte, begeleid door een stem die je zachtjes aanraakt. Soms is dat alles wat muziek moet zijn.

INDIE TOP 20 WEEK 16

INDIE TOP 20 – WEEK 16
Samengesteld met meer toewijding dan mijn belastingaangifte.

Elke week ga ik opnieuw op zoek naar liedjes die me raken, of op z'n minst iets doen kriebelen tussen het hart en het cynisme. Soms vind ik parels, soms trap ik op een Lego-steentje van een refrein. Maar ik luister. Ik blijf luisteren. Want ergens tussen het gepolijste popgeluid, het overdadige galmgebruik en de zoveelste synth die zichzelf te serieus neemt, zit muziek die blijft. Dit is de oogst van week 16. En ja, ik heb hier vrijwillig voor gekozen.

1.1 YUNGBLUD – Hello Heaven Hello
YUNGBLUD blijft een muzikale wervelstorm met ADHD. Hello Heaven Hello is negen minuten chaos, drie bruggen, vier breakdowns en een outro waarbij je denkt: was dit nou een liedje of een emotioneel cv? Maar eerlijk is eerlijk, het blijft plakken.

2.2 Matt Berninger – Bonnet Of Pins
De stem van Berninger is nog steeds alsof Leonard Cohen en een glas rode wijn samen op de bank liggen. Deze track tikt traag en trefzeker richting melancholie. Niemand mompelt mooier dan Matt.

3.3 These New Puritans ft. Caroline Polachek – Industrial Love
Alsof je verliefd wordt op een machine. Koud, scherp, hypnotiserend. Polachek klinkt als een operazangeres die een synthesizer verleidt. Licht ongemakkelijk, maar je blijft luisteren.

4.4 Andy Bell – Don’t Cha Know
Andy Bell doet wat hij altijd doet: retro zonder nostalgie. Dit nummer had in 1992 kunnen uitkomen, en dat bedoel ik niet als belediging. Of als compliment. Het zweeft daar ergens tussenin.

5.6 The Waterboys – Andy
Mike Scott zingt alsof hij net wakker is geworden uit een droom over Ierse heuvels en oude liefdes. Andy is episch zonder te schreeuwen. Zoals een goede jas: tijdloos en net warm genoeg.

6.7 The Horrors – Ariel
Donker, gruizig en net zo afstandelijk als een ex op Facebook. Ariel sleept je mee een tunnel in, en laat je daar liggen met een echo en wat feedback.

7.8 Damiano David – Next Summer
De Maneskin-frontman gooit zijn shirt uit en zijn gevoel op tafel. Next Summer is zonnig met een rouwrand. Klinkt alsof de zomer je iets beloofde en toen niet meer op kwam dagen.

8.9 Sufjan Stevens – Mystery of Love (demo)
Een demo die beter is dan de meeste albums. Kaal, puur, prachtig. Als iemand je zachtjes aankijkt en iets zegt wat je allang wist, maar nooit durfde te horen.

9.10 Haim – Relationships
Haim doet wat Haim doet: retro drums, scherpe koortjes en teksten over mannen die het weer eens verpest hebben. Lekker, maar we hebben het al vaker gehoord — ook van hen.

10.4 Fontaines D.C. – It's Amazing To Be You
Een poëtische straatprediker in een leren jas. Er zit meer emotie in Grian Chattens ademhaling dan in sommige hele carrières. Rauw, direct, prachtig ongemakkelijk.

11.13 Ozark Henry – Light
Alsof iemand een lichtstraal op muziek heeft gezet. Subtiel, hoopvol, een beetje plechtig. Perfect voor als je naar de lucht kijkt en denkt: ja, misschien toch wel.

12.15 Glazyhaze – Slap
Shoegaze met fluwelen handschoenen. De zang verdwijnt haast in de echo, maar dat is precies de bedoeling. Een dromerige klap in slow motion.

13.18 Sparks – Drowned In A Sea Of Tears
Absurdistisch, briljant en verrassend ontroerend. Sparks klinkt als een band die nooit volwassen werd, en daar alleen maar beter van is geworden.

14.16 Exit North – Harm
Zwaar op de maag, licht op de ziel. Dit is muziek voor mensen die écht luisteren. En daarna even moeten gaan liggen.

15.17 Downtown – View From The Gallows
Alsof Radiohead en Interpol een weekendje gingen jammen en daarna besloten: ach, dit houden we. Duister, mysterieus, strak in het pak.

16.-- Pulp – Spike Island
De terugkeer van Pulp is alsof je na jaren je favoriete jas weer vindt: het past nog, en het ruikt nog een beetje naar wie je was. Jarvis is nog steeds de slimste man in een kamer vol popmuzikanten.

17.20 Way To Blue – Voices of Darkness
Tijdreis naar de jaren '80 met synths als mistflarden. Alsof A Flock of Seagulls een goth-fase heeft doorgemaakt. Dramatisch, maar nooit te zwaar.

18.-- Sunday (1994) – Rain
Langzaam, melancholisch, zacht als een herinnering. Regen in muziekvorm, zonder paraplu. Voor mensen die nog weten wat cassettebandjes waren.

19.-- Fontaines D.C. – Before You I Just Forget
Muzikaal naar de hemel, tekstueel een stomp in je maag. Dit is Fontaines D.C. op z’n best: verwarrend, pijnlijk en prachtig tegelijk.

20.-- Patrick Wolf – Hymn Of The Haar
Een fluisterzachte storm. Patrick Wolf keert terug met een nummer dat je niet luistert, maar ondergaat. Als mist over zee, en net zo ongrijpbaar.

---

Tot zover week 16. Ik heb weer met veel liefde geluisterd, geselecteerd, en me op minstens drie nummers verkeken. Maar goed, zelfs zelfverklaarde kenners mogen af en toe naast hun koptelefoon grijpen.

1.1 YUNGBLUD -Hello Heaven Hello

2.2  MATT BERNINGER - Bonnet  Of Pins

3.3 THESE NEW PURITANS FT. CAROLINE POLACHEK- Industrial Love

4.4 ANDY BELL- Don't Cha Know

5.6 THE WATER BOYS - Andy

6.7  THE HORRORS - Ariel  

7.8 DAMIANO DAVID -Next Summer *

8.9 SUFJAN STEVENS - Mystery of Love (demo)

9.10 HAIM- Relationships

10.4 FONTAINES DC- It's AmazingTo Be You

11.13 OZARK HENRY - Light 

12.15 GLAYHAZE - Slap

13.18 SPARKS - Drowned In A Sea Of Tears*

 14.16 EXIT NORTH- Harm

15.17 DOWNTOWN - View From The Gallows 

16.-- PULP - Spike Island * 

17.20 WAY TO BLUE - Voices of Darkness

18.-- SUNDAY (1994)- Rain

19.-- FONTAINES DC- Before You I Just Forget 

20.-- PATRICK WOLF - Hymn Of The Haar 

 

angelae - Blackout (Official Videoclip)

Cijfer: 7.4

Mysteriegehalte: hoog. Gevoelens: gecodeerd. Dansbaarheid: traag maar sexy.

Blackout is een glitchy trip langs post-clubgevoelens. De beat schuifelt ergens tussen triphop en minimal techno, terwijl angelae’s stem klinkt alsof ze zich afvraagt of je er eigenlijk wel bent — of dat jij zelf de blackout bent. De productie is messcherp: alles is perfect geplaatst, maar voelt tegelijkertijd vervreemdend. Dat is precies de bedoeling.

De Sound: strak, donker, verleidelijk vaag

De synths gloeien, de beat tikt als een kapotte klok, en de sfeer is ergens tussen FKA twigs, Sevdaliza en een verlaten cocktailbar. De kracht zit in de controle: nergens barst het los, alles blijft onderhuids. Precies daardoor kruipt het in je hoofd.

De Tekst: fragmenten van een droom die eindigt voor het begin

“Blackout” is zowel het thema als het resultaat. Je verstaat de helft, maar het maakt niet uit. De woorden zijn er niet om te begrijpen, maar om je iets te laten voelen wat je zelf niet had kunnen formuleren. En dat werkt.

Het Oordeel: mysterie als kracht, afstand als stijl

Als Blackout een persoon was, is het iemand die tijdens een feestje in de hoek staat, niets zegt, en tóch het meeste opvalt.

---

Cijfer: 7.4 – Blackout is een stil, broeierig elektronisch kunstwerkje dat je niet in één keer grijpt, maar wel blijft terugroepen. Niet voor iedereen, en juist daarom precies goed voor de mensen die dit snappen.

Unknown Mortal Orchestra - Earth 2 (Official Video)

Earth 2 is alsof je in een rijdende wolk zit met een zonnebril op, om 3 uur ’s nachts, terwijl je The Cure uit een ander sterrenstelsel hoort komen. Unknown Mortal Orchestra tapt hier uit het vat van galm, melancholie en galactisch gefilterde gitaren. Het is new wave met kosmische vertraging — en niemand op aarde die precies weet wat je voelt, maar je voelt het toch.

Cijfer: 8.0

The Cure in space – en Robert Smith zou er stilletjes bij glimlachen.

Earth 2 bouwt langzaam een sfeer op waarin alles lijkt te zweven. Geen refrein dat je opspringt, geen beat die je meeneemt, maar een groove die je omwikkelt. De gitaren huilen zoals ze dat in 1982 deden, maar dan met meer echo en minder hoop. De zang is vervormd, verstopt, bijna verlegen — maar precies daardoor raak.

De Sound: shoegaze meets interstellaire discotheek

Alles is net te traag, net te dromerig, en precies daarom hypnotiserend. De baslijn drijft als een onderstroom onder een rivier van synthesizernevel. De gitaren klinken als een vertraagde cassette van The Cure, opgenomen op de maan.

De Tekst: ongrijpbaar, maar sfeervol als rook

De woorden glippen tussen je vingers als je ze probeert te vangen. Misschien over liefde, misschien over verlies, misschien over het feit dat we op Earth 1 al niet wisten wat we deden. Maar het gevoel klopt. En dat is genoeg.

Het Oordeel: zweven met stijl, verdwalen met een glimlach

Als Earth 2 een persoon was, is het iemand die je in een droom ontmoet, iets zegt wat je net niet verstaat, en dan verdwijnt tussen de mist en de muziek.

---

Cijfer: 8.0 – Earth 2 is een hemelse, glijdende synthwave-droom met een donker hart. The Cure galmt door, maar UMO voegt daar eigenzinnigheid en ruimtevaart aan toe. Perfect voor nachtelijke ritten door je eigen hoofd.

Sunday (1994) - Rain (Official Video)

band heet Sunday (1994), het nummer heet Rain, en eigenlijk weet je dan al wat je krijgt: melancholie met een jaren ’90-dauwlaag, druppelende gitaren, een stem die klinkt alsof hij net wakker is uit een dromerige herfst. Dit is muziek die grijsdurft te zijn — niet saai, maar stemmig.

Cijfer: 7.5

Grijswaarden: uitstekend afgesteld. Zonnig wordt het niet, maar dat hoeft ook niet.

Rain is een nummer waarin niets haast heeft. De gitaar sluimert, de drums slaan alsof ze het liever niet doen, en de zang hangt in het midden van de kamer als een natte jas die nog niet helemaal droog is. Het is duidelijk: dit nummer is bedoeld voor mensen die zich thuis voelen in regen.

De Sound: shoegaze meets post-Britpop

Er zit iets in van Slowdive, iets van Gene, en een zweem early Coldplay, maar dan uit een parallel universum waar hits geen prioriteit zijn. De reverb is belangrijker dan de melodie, en dat is verrassend troostend. De sound is loom, slepend, zonder in te storten. Muziek voor wie liever stilstaat dan verder moet.

De Tekst: het regent, maar dan van binnen

Zoals bij elk goed regenlied gaat het niet echt over water. Het gaat over afstand, over het gevoel dat iemand iets zegt zonder het te bedoelen, of juist andersom. De tekst is abstract, maar zinsneden blijven hangen. Niet in je hoofd, maar in je borstkas.

Het Oordeel: zacht, ingetogen en mooi in z’n stilheid

Als Rain een persoon was, is het iemand die naast je op de bank zit, niets zegt, en dat voelt beter dan duizend woorden.

---

Cijfer: 7.5 – Rain is geen knaller, geen meezinger, maar een sfeervol schaduwnummer dat perfect is voor dagen waarop zelfs je gedachten in slow motion lopen. Een subtiele schoonheid, net als de regen die je niet voelt maar wel hoort.

Logan Richard - The Grass is Blue (Official Music Video)

Soms hoor je een ballade die zo keurig is dat je bijna gaat twijfelen of je nog gevoelens hebt. The Grass is Blue van Logan Richard is er zo één. Alles klopt: de melodie glijdt soepel, zijn stem klinkt alsof hij net uit een warm bad is gestapt, en de productie is zo glad dat je er een glaasje rode wijn vanaf kunt laten glijden zonder vlekken.

Cijfer: 6.8

Muzikale hygiëne: perfect. Hartslag: onder toezicht.

The Grass is Blue is geen revolutionair lied, en dat wil het ook niet zijn. Het is een netjes ingepakte ballade met een mooie titel die meer belooft dan het nummer uiteindelijk loslaat. Je luistert, knikt instemmend, en vraagt je daarna af waarom je het niet nog een keer wil horen. De emotie zit erin, maar ingeklemd tussen perfectie en voorzichtigheid.

De Sound: akoestisch, verzorgd, voorzichtig

Richard zingt zoals een nette jongen zingt: netjes. De gitaar tokkelt, het strijkje zwelt aan op de juiste momenten, en nergens wordt iets lelijk gezegd of gedaan. Het is een Spotify-perfect liedje, klaar voor de afspeellijst "Emotionele Zondagmiddag".

De Tekst: verdrietig op bestelling

De titel is een klassieke omdraaiing. "The grass is blue" — oftewel: alles voelt anders sinds jij weg bent. Mooi gevonden, maar het wordt daarna iets te voorzichtig uitgewerkt. Je voelt het verdriet, maar net niet diep genoeg om zelf iets te verliezen.

Het Oordeel: mooi, maar te veilig om echt te raken

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die je troost met de woorden "het komt wel goed", en daar oprecht in gelooft — maar jou daarmee nét iets minder serieus neemt dan je verdriet verdient.

---

Cijfer: 6.8 – The Grass is Blue is een vlekkeloze ballade die het hart probeert aan te raken met handschoentjes aan. Keurig gezongen, prachtig geproduceerd, maar mist nét dat ene schrammetje waardoor het had kunnen blijven hangen.

Calum Hood - Don't Forget You Love Me (Official Video)

Calum Hood – voormalig 5 Seconds of Summer-boy – gooit het over de volwassen boeg, maar blijft keurig in de pop-rijstrook. Don’t Forget You Love Me is opzwepend, netjes gezongen, en zo ongevaarlijk geproduceerd dat zelfs je moeder er "mooi hoor" op zou zeggen.

De Sound: radio ready, Spotify happy

Het is allemaal glad en strak: de beat heeft geen rafelrand, de gitaar klinkt alsof hij door een wasstraat is gehaald en de melodie is catchy, maar voorspelbaar. Je hoort dat het klopt, maar je mist het risico. Het lijkt gemaakt om niemand tegen de haren in te strijken – en slaagt daar volledig in.

De Tekst: hartzeer op veilige afstand

“Don’t forget you love me” is een zin die lijkt op een liefdesverklaring, maar eigenlijk klinkt als een reminder-notificatie. Hij bedoelt het goed, maar durft net niet uit te glijden. En dat is precies wat je hier mist: echte emotionele valkuilen.

Het Oordeel: prima, veilig, maar zonder schaduwkant

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die zich verontschuldigt voor z’n gevoelens en daarna vraagt of het geluid niet te hard stond.

---

Cijfer: 6.7 – Don’t Forget You Love Me is een uptempo break-uptrack die klinkt alsof het allemaal wel meevalt. Netjes, vlot, prima – maar ergens mis je de smeerolie van echte pijn. Popmuziek voor mensen die liever dóórgaan dan terugkijken.

Fontaines DC- Before You I Just Forget

Muzikaal is dit een soort trap naar de hemel: dromerig, opzwepend, bijna te mooi om waar te zijn. Maar tekstueel? Alsof iemand je midden op die trap in je gezicht slaat en zegt: denk je echt dat het zo makkelijk gaat? Welkom bij Fontaines D.C., de enige band die je tegelijk hoop en existentiële kramp bezorgt in drieënhalve minuut.

ijfer: 8.3

Schouderklop én kaakslag in één track.

Before You I Just Forget klinkt als het resultaat van een nacht zonder slaap en een hoofd vol herinneringen. De band bouwt zorgvuldig op: weidse gitaren, een nerveuze bas, drums die stuwen maar nooit overnemen. Alles zweeft richting euforie… totdat je echt gaat luisteren.

Dan komt de klap. Want tekstueel is dit geen liefdeslied. Dit is verlies, twijfel, woede. Maar dan poëtisch. Met de stem van Grian Chatten als koortsige gids: afstandelijk én razend dichtbij.

De Sound: melancholische dreiging onder een gouden gloed

Je denkt even dat dit de meest toegankelijke Fontaines D.C.-track ooit is, tot je doorhebt dat de schoonheid hier alleen bedoeld is om je aandacht vast te houden — voordat ze je langzaam laten afzinken in ongemak. Denk: Joy Division op een strand, maar het stormt.

De Tekst: vlijmscherp verpakt in zachtheid

“Before you I just forget.” Zes woorden en een universum aan leegte. Er zit zó veel weggelaten woede en verlies in dit zinnetje dat je het niet eens hoeft uit te leggen. En zo gaat de hele tekst: alles raakt, maar nergens direct.

Het Oordeel: Fontaines D.C. op z’n intens, ontregelend best

Als Before You I Just Forget een persoon was, is het iemand die glimlacht terwijl hij je iets onherstelbaars vertelt — en dan gewoon blijft staan. Omdat het nou eenmaal gezegd moest worden.

---

Cijfer: 8.3 – Before You I Just Forget is een gelaagd meesterwerkje. Muzikaal een opstijging, tekstueel een val. En juist die combinatie maakt het zo verdomd goed. Dit is de pijnlijke schoonheid waar Fontaines D.C. patent op heeft.

Tunde Adebimpe - Somebody New (Official Video)

Cijfer: 8.0

Spanning: onderhuids – zoals een traan die net niet valt.

Somebody New is een liefdeslied, maar dan één die zich al bij voorbaat verontschuldigt. Geen groots gebaar, geen refrein dat de lucht in trekt, alleen Tunde’s fluisterende stem, een elektronische ruis op de achtergrond, en een sfeer die doet denken aan James Blake op een dag dat hij niemand hoeft te bewijzen dat hij bestaat.

De Sound: spaarzaam, experimenteel, maar raak

Synths zweven, de beat sluimert ergens op afstand, en Tunde’s stem klinkt alsof hij het je in vertrouwen vertelt. Niet bombastisch, maar trefzeker in z’n kalmte. Alsof hij je geen liefde wil verkopen, maar een moment wil laten voelen.

De Tekst: een afscheid in slow motion

Ergens tussen hoop en berusting zingt hij over de ander die straks iemand nieuws vindt — en dat hij dat weet, accepteert, maar er nog niet aan toe is. Het is elegant verdriet, zonder wrok. Een beetje zoals wanneer je nog één keer zwaait, terwijl de ander al lang niet meer kijkt.

Het Oordeel: klein, maar meeslepend

Als Somebody New een persoon was, is het iemand die je tegenkomt op een leeg station, je iets vertelt wat je niet wilde horen, en dan weer verdwijnt in de mist. En je onthoudt elk woord.

---

Cijfer: 8.0 – Somebody New is ingetogen en snijdend mooi. Tunde Adebimpe bewijst dat je met weinig heel veel kunt zeggen. Geen hit, geen hype — gewoon een prachtig stilstaand moment dat langzaam onder je huid kruipt.

Patrick Wolf - Hymn of The Haar / Lyric Video

cijfer: 8.1

Mystiek-gehalte: 9.3 – Het voelt alsof je op een klif staat in je eentje, met een viool in je hart.

Patrick Wolf heeft altijd tussen genres in gedwaald als een barokke nomade. Met Hymn of The Haar keert hij terug naar zijn kern: dramatisch, weids, en intens zonder overacting. De strijkers strijken zacht over je ruggengraat, zijn stem is zowel gebroken als verheven, en alles ruikt naar zout, zeelucht en verloren liefdesbrieven.

De Sound: klassiek meets mistige elektronica

Hier geen beat, geen climax, geen haakje. Alleen een soundscape waarin je langzaam wegzinkt. De productie is gelaagd als een Ierse kustlijn. Elk instrument heeft ruimte, elke stilte zegt iets.

De Tekst: abstract en ijl – maar precies raak

“Haar” is een zeemist. Geen toeval. De tekst voelt als een ode aan alles wat niet blijft. Je weet niet precies wat hij bedoelt, maar je voelt het. En misschien is dat precies wat Patrick Wolf altijd al deed: betekenis creëren door gevoel, niet uitleg.

Het Oordeel: geen hit, wel betoverend

Als Hymn of The Haar een persoon was, is het iemand die tijdens een storm op het strand piano begint te spelen. Niemand weet waarom, maar iedereen luistert.

---

Cijfer: 8.1 – Hymn of The Haar is een verstilde parel. Geen crowdpleaser, wel een fluisterende herinnering aan wat muziek ook kan zijn: een wereld waar je even in mag verdwalen. Wolf op z’n mooist, zonder concessies.

Midlake - "Rulers, Ruling All Things" (Official Video)

Soms komt er een video uit bij een oud nummer en denk je: waarom nu pas? En dan zie je het – de beelden kloppen, de sfeer klopt, en ineens besef je: Midlake was een juweeltje dat we collectief onderschat hebben. Rulers, Ruling All Things is geen hit. Het is een kamerplant van een nummer – langzaam groeiend, stil, maar onverwoestbaar als je het eenmaal toelaat.

Cijfer: 8.4

Tijdloosheidsfactor: hoog – dit nummer had in 1973, 2009 of 2025 kunnen uitkomen en het zou altijd even mooi zijn.

Rulers, Ruling All Things klinkt als een langzaam openklappende droom. De fluiten zweven, de gitaren fluisteren, en de stem van Tim Smith klinkt alsof hij in een andere tijd leeft – en je met zachte dwang uitnodigt om daar even naast hem te komen zitten.

De Sound: Fleet Foxes, maar dan uit Texas en met meer mystiek

De mix van folk, progrock en pastorale psychedelica is zó zorgvuldig en zó ingetogen dat je bijna niet merkt hoe briljant het in elkaar zit. Elk akkoord is bedacht, elke stilte werkt. En nu – met de nieuwe video – zie je ineens hoe beeld en geluid elkaar versterken. Alsof iemand jaren later eindelijk begreep wat het nummer bedoelde.

De Tekst: bezwerend, zonder uitleg

Wie hier letterlijk naar luistert, komt bedrogen uit. “Rulers, ruling all things” is geen politiek statement, maar een sfeerschets. Van macht. Van verlies. Van dingen die je niet meer kunt veranderen. En het wordt gebracht met een sereniteit waar de meeste bands alleen maar van kunnen dromen.

Het Oordeel: we hadden beter moeten luisteren

Als Rulers, Ruling All Things een persoon was, is het iemand die op een feestje weinig zegt, maar achteraf degene blijkt te zijn die je nog weken bijblijft.

---

Cijfer: 8.4 – Rulers, Ruling All Things is een melancholische miniatuur die in stilte groter groeit. De nieuwe video benadrukt het alleen maar: Midlake was geen hype, maar een verborgen schat. En nu pas lijken we het te snappen.

Milow - Mama Aya (Official Video)

Cijfer: 6.5

Zuiverheid: 9.0 – Ruwe emotie? Afwezig. Alles is hier biologisch, glutenvrij en perfect in balans.

Mama Aya klinkt als een muzikale ayahuasca-ceremonie waarbij de gitaar alvast de ademhaling begeleidt. De boodschap is spiritueel, de muziek is gladgestreken akoestische pop, en de productie zo schoon dat je bijna de handen van de sound engineer voelt meewiegen. Milow zingt zacht, beheerst, en vooral: keurig.

De Sound: tussen singer-songwriter en mindfulness-podcast

Niks mis mee, hoor. Maar op een gegeven moment hoop je dat er een splintertje binnenkomt. Een kraakje. Een ademteug waar hij zich in verslikt. Iets dat het echt maakt. In plaats daarvan: keurig afgestemde akkoorden, een veilige structuur en alles netjes afgeleverd in gerecyclede verpakking.

De Tekst: liefdevol, maar wel heel erg op safe

“Mama Aya” is geen ironie. Het gaat over plantmedicijn. Over innerlijke reizen. Over heling. Allemaal mooi, maar het klinkt alsof je buurvrouw een spirituele blog is begonnen nadat ze drie podcasts heeft geluisterd. Het raakt, maar net zo hard als een lavendelkussen.

Het Oordeel: mooi, maar te proper om echt iets los te maken

Als Mama Aya een persoon was, is het iemand die je een knuffel geeft op een yogaretraite – warm, vriendelijk, maar je mist iets. Misschien vuil. Of twijfel. Of woede.

---

Cijfer: 6.5 – Mama Aya is een keurig gezongen ode aan spiritueel ontwaken, maar mist het rafelrandje dat heling menselijk maakt. Mooi gemaakt, goed bedoeld, maar soms wil je liever een liedje dat je schudt in plaats van sust.

Dogs in the park - Ocean of words (official video)

Cijfer: 6.2

Gelaagdheid: 7.8, Impact: 5.3 – Veel woorden, weinig natte voeten.

Ocean of Words heeft alle ingrediënten van een meeslepende indierockballade: lange zinnen, echo op de stem, en een gitaar die klinkt alsof hij net een midlifecrisis doormaakt. Het probleem: je blijft luisteren, maar vooral om te kijken of er nog iets gebeurt.

De Sound: sfeervol, maar aarzelend

Een tikkeltje shoegaze, een snufje Coldplay in slow motion, en een drummer die z’n best doet om niet te veel op te vallen. De gitaar huilt zachtjes. De bas rommelt op de achtergrond. Alles glijdt een beetje weg — ook je aandacht.

De Tekst: poëtisch of gewoon te veel?

“Drenched in an ocean of words…” zingt hij, alsof dat een compliment is. Maar ergens voelt het als verzuipen. Je krijgt geen grip. Mooie zinnen, maar na vier minuten weet je nog steeds niet of het over een gebroken hart, klimaatverandering of een schrijfcursus gaat.

Het Oordeel: dromerig verdwalen in eigen wateren

Als Ocean of Words een persoon was, is het iemand die in een café heel mooi vertelt over gevoelens, en dan vergeet je naam te vragen.

---

Cijfer: 6.2 – Ocean of Words is een sfeervolle trip die goed begint, maar uiteindelijk vooral klinkt als een golf van mooie bedoelingen die nooit echt breekt. Je hoort het potentieel. Maar soms heb je naast woorden ook richting nodig.

Love Spells - How?

Cijfer: 5.9

Beleving: zoals naar een geurkaars staren waar net geen vlam in zit.

How? bestaat uit fluisterzang, vertraagde galm en teksten die vooral lijken geschreven voor op een muur van een conceptstore. Het is sfeervol, jazeker. Maar dan wel de sfeer van een wachtruimte in een overgeïnterioriseerde koffiezaak.

De Sound: dromerig zonder droom

Zacht, traag en lo-fi op een manier die bijna opzettelijk onzichtbaar is. Alles klinkt als achtergrondmuziek bij een slow-motion scrollsessie. De baslijn durft niets, de gitaar zweeft en verdwijnt, de beat bestaat alleen bij de gratie van beleefdheid.

De Tekst: hoe dan? ja… precies.

Het lijkt een liefdeslied, of een existentiële overpeinzing, of gewoon een excuus om 'how' dertien keer in een halve zin te mompelen. Poëtisch bedoeld, maar het blijft steken in vage zinnen die vooral klinken als emotie, maar nergens echt aankomen.

Het Oordeel: mooi bedoeld, te vaag gebracht

Als How? een persoon was, is het iemand die op een feestje naast je staat, iets zegt dat interessant klinkt, en dan vergeet af te maken waar hij mee begon.

---

Cijfer: 5.9 – How? is dromerig en sfeervol, maar laat je achter met de vraag: waarom eigenlijk? Mooi om naar te luisteren als je nergens aan wil denken. Maar als je dat nummer vijf keer hoort, begin je toch te verlangen naar een zin die ergens heen gaat.

Ash Minor - Divide (Official Music Video)

Cijfer: 6.3

Gladheidsfactor: 9.7 – Je hoort bijna het haarproduct in de refreinen.

Divide is een popnummer uit de fabriek: perfect afgesteld, vocaal haarfijn, en geproduceerd alsof elke snik op een spreadsheet is berekend. Het klinkt als iets dat bedoeld is om een montage in een Netflix-romcom te begeleiden, vlak voordat het meisje erachter komt dat hij tóch niet haar type is.

De Sound: vlekkeloos tot vervelens toe

De beat glijdt, de akkoorden zijn zoet, en de productie is strak als een marketingplan. Er is niets mis mee, maar ook weinig dat je bijblijft. De emoties worden keurig afgeleverd, maar wel in bubblewrap. Geen ruis, geen rafelrand. Alles is netjes. Te netjes.

De Tekst: gevoelens volgens handleiding

Het refrein klinkt groots, alsof Ash iets kwijt moet. Maar het blijft op afstand. “Divide” lijkt te gaan over een breuk, maar voelt meer als een correct ingevulde feedbacksessie. Geen pijn, wel perfectie.

Het Oordeel: vakwerk zonder verrassing

Als Divide een persoon was, is het iemand die goed gekleed is, vriendelijk lacht, en bij wie je na tien minuten denkt: Wat mis ik precies? En dan zie je het – spontaniteit.

---

Cijfer: 6.3 – Divide is een hypergepolijste poptrack die precies doet wat hij moet doen, maar nergens risico neemt. Alles klinkt goed. Maar nergens voel je iets dat niet eerst gecheckt is door drie producers en een algoritme.

Florentenes - What it Takes

cijfer: 7.9

Britpop-verlangen: 8.5 – Melodieus mokkend met een leren jas aan.

What It Takes opent met een gitaarlijn die verdacht veel doet denken aan Bitter Sweet Symphony die een halve pil heeft genomen en besloten heeft om liever stilletjes te glanzen dan te schreeuwen. De stem is precies goed: net breekbaar genoeg om je te laten twijfelen of hij het meent. Spoiler: dat doet hij.

De Sound: opgepoetst britrock met net genoeg rafelrand

Alles klinkt herkenbaar, maar niet uitgekauwd. De drums stuwen zonder te jagen, de gitaren zijn weids maar blijven netjes binnen de perken, en het refrein grijpt je precies op het moment dat je dacht dat het nummer zich zou verliezen in zichzelf.

De Tekst: een poging tot eerlijkheid in vier minuten

Er zit iets oprechts in de vraag What it takes — alsof iemand eindelijk wil toegeven dat hij het zelf ook niet meer weet. Geen poëzie, geen metaforen, maar zinnen die je in een WhatsApp zou kunnen typen en dan niet durft te versturen.

Het Oordeel: geen revolutie, maar wél een fijne echo van betere tijden

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die met een koptelefoon door de regen loopt, naar boven kijkt en denkt: het zal wel weer even duren, maar dit helpt alvast een beetje.

---

Cijfer: 7.9 – What It Takes is een melancholisch, melodieus indieanthem dat zijn kracht haalt uit herkenning. Geen groots gebaar, maar een knikje. En dat is soms alles wat je nodig hebt.

Henry Morris - So Romantic (Official Music Video)

Cijfer: 7.4

Romantiek-score: 6.0 – Meer “we kunnen het nog proberen” dan “ik wil voor altijd bij je zijn.”

So Romantic is klein gehouden, opzettelijk onderkoeld. Een lo-fi gitaar, wat zachte echo op de stem, en een couplet dat als een sms-bericht klinkt dat je niet durfde te versturen. En dat is precies de charme. Het nummer probeert niet te imponeren. Het zucht gewoon. En laat jou het werk doen.

De Sound: ingetogen slaapkamerpop met goede smaak

Er zit iets Sufjan Stevens-achtigs in. Of een vleugje Elliott Smith met de lichten uit. De productie is minimaal, maar niet lui. Alles staat precies op de juiste plek, inclusief het ongemakkelijke beetje stilte tussen de regels.

De Tekst: cynisme vermomd als kwetsbaarheid

De tekst speelt met het idee van romantiek zoals we dat graag verkopen aan anderen, maar zelf niet meer helemaal geloven. “So romantic” klinkt hier eerder als een sarcastische opmerking tijdens een ruzie dan als een huwelijksaanzoek. En dat maakt het des te geloofwaardiger.

Het Oordeel: ontwapenend in zijn afstandelijkheid

Als So Romantic een persoon was, is het iemand die net iets te vaak “maakt niet uit” zegt terwijl het overduidelijk wél uitmaakt.

---

Cijfer: 7.4 – So Romantic is precies wat de titel suggereert: romantisch, maar dan met een frons. Klein, oprecht, en tragisch mooi in z’n eerlijkheid. De liefde klinkt hier niet als een feest, maar als iets dat je probeert te begrijpen terwijl je er middenin zit.

Deacon Blue - Wait On Me (Official Video)

Cijfer: 7.8

Soulvolle degelijkheid met Schotse regen in de achtergrond.

Wait On Me is geen muzikale revolutie, maar dat hoeft ook niet. Het is een nummer dat weet waar het heen wil en daar op z’n gemak aankomt. De stem van Ricky Ross klinkt nog steeds alsof hij al drie keer zijn hart heeft gebroken, en het telkens netjes heeft teruggevonden onder de bank.

De Sound: soulpop met een warme regenjas

Zachte toetsen, weidse akkoorden, en een refrein dat niet brult maar blijft hangen als een omhelzing van iemand die je al jaren kent. Je hoeft dit niet spannend te vinden om het mooi te vinden. En dat is precies de kracht.

De Tekst: eenvoudig, oprecht en zonder poespas

“Wait on me” klinkt als een verzoek, maar voelt als een belofte. Er zit iets ouderwets eerlijks in. Geen metaforen die drie keer om zichzelf heen draaien, gewoon: blijf bij me, ook als het even duurt. En dat maakt indruk.

Het Oordeel: tijdloos zonder oubollig te zijn

Als Wait On Me een persoon was, is het iemand die je jarenlang niet spreekt en dan ineens appt: Ik ben er nog. En ik meen het nog steeds.

---

Cijfer: 7.8 – Wait On Me is een warme, gloedvolle track van een band die niets hoeft te bewijzen, maar toch weer iets raakt. Geen spektakel, wel klasse. Deacon Blue laat horen dat volwassen muziek ook gewoon mooi mag zijn.

JAMES - Way Over Your Head (Live Visualiser)

Cijfer: 7.6

Britpop-factor: 8.4 – Natte stoep, zware blik en een spijtige zin op het verkeerde moment.

Way Over Your Head is één lange verontschuldiging op een bed van piano’s en gitaren die nét niet uithalen. Alles klinkt alsof het te laat is, maar op een mooie manier. De stem van Tim Booth blijft een soort zwevend vraagteken: charmant, intens en altijd een beetje verdwaald in zijn eigen gedachtes.

De Sound: melancholisch met opgestroopte mouwen

Er zit een soort ingehouden grandeur in. Alsof ze best uit willen pakken, maar liever even wachten of het publiek ook meedoet. De strijkers zijn subtiel, de gitaar is beheerst, en de productie laat gelukkig genoeg ruimte voor emotie zonder drama.

De Tekst: half introspectief, half verongelijkt

Het gaat over miscommunicatie, over mensen niet begrijpen – of zelf niet begrepen worden. Kortom: klassiek James-thema. Een man die nadenkt over waar het misging, maar nog steeds denkt dat hij eigenlijk gelijk had.

Het Oordeel: een rake, bedaarde klap in slow motion

Als Way Over Your Head een persoon was, is het iemand die drie jaar na de break-up alsnog appt: ik snap het nu pas.

---

Cijfer: 7.6 – Way Over Your Head is een typische James-track: gevoelig, groots en een tikkeltje koppig. Britse melancholie die zich nergens voor verontschuldigt, behalve misschien in het refrein.

A Flock Of Seagulls - "Lovers and Strangers" (OFFICIAL LYRIC VIDEO) fro...

Cijfer: 7.0

Retro-authenticiteit: 10.0 – Had zo op een Maxell-cassette kunnen staan.

Lovers and Strangers is alles wat je verwacht van deze band: ruimtelijke synths, melancholische zang en teksten die het midden houden tussen poëzie en sciencefiction. Het is new wave die zich er niet voor schaamt dat het new wave is. Geen ironie. Geen knipoog. Gewoon: dit is wie we zijn. Inclusief dat kapsel in je hoofd.

De Sound: als een oude videoclip in slow motion

Het nummer zweeft, zonder ooit echt te landen. De melodie is prettig, de productie glad, en de sfeer... ja, die is precies wat je wil van een band met zo’n naam. Je hoort bijna de mistmachines opstarten. Je voelt de blauwe TL-lichten knipperen.

De Tekst: vaag en poëtisch – dus perfect

“Lovers and strangers” — twee rollen die perfect naast elkaar bestaan in een dansvloerromance. Geen scherpte, geen cynisme. Gewoon verlangen, in nevel gehuld. En dat blijft hangen, hoe zacht het ook wordt gebracht.

Het Oordeel: verrassend fris in z’n ouderwetsheid

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die na dertig jaar nog steeds dezelfde zonnebril draagt — en gek genoeg, het staat 'm nog steeds.

---

Cijfer: 7.0 – Lovers and Strangers is een sfeervolle synthwave-comeback zonder trucjes of hippe knipogen. Gewoon oprechte nostalgie, recht uit de rookmachine. En daar is helemaal niks mis mee.