Met People Ruin Paintings lijken de Manic Street Preachers hun penseel vergeten te hebben. Waar je normaal gesproken een meesterwerk verwacht, blijft dit nummer steken in een vlakke schets. Het voelt alsof ze een idee hadden, maar halverwege de inspiratie verloren.
De melodie kabbelt rustig voort, maar het mist de bite waar de band zo goed in is. De tekst heeft de typische Manics-intelligentie, maar zelfs die voelt hier wat tam, alsof ze liever een essay schreven dan een liedje. Het refrein is aardig, maar slaat de plank net mis – meer een klopje op de schouder dan een emotionele punch.
De productie is degelijk, maar dat maakt het niet minder een flauwe hap. Dit is niet het nummer dat je op repeat zet, eerder eentje waar je na een keer luisteren denkt: Oké, wat is het volgende op de setlist?
Score: 6/10 (Want zelfs grote artiesten kunnen soms een doek overslaan.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten