White Lies is weer terug met een nummer dat klinkt alsof het sinds 2009 in de koelkast heeft gelegen. Niet bedorven, maar ook niet vers. In The Middle is precies dat: middenin. Middenin postpunk, middenin bombast, middenin een existentiële identiteitscrisis met echo.
De baslijn stampt als een dronken Joy Division, de zang is weer lekker plechtig en groots alsof elke zin over leven of dood gaat — terwijl het eigenlijk gewoon over een relatie met twijfel is.
Het is vertrouwd. Het is solide. Maar het verrast nergens. Je denkt: “O ja, White Lies,” en dan ga je weer door met je dag.
Cijfer: 6,8
Hitpotentie: 6,3
(Speelbaar op een regenachtige zaterdagmiddag tussen Editors en Interpol. Maar niemand belt er zijn ex voor op.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten