e hoort meteen: deze band heeft te veel binnen gezeten. Niet op een boerderij, maar in een flatje met uitzicht op regen. De Beths klinken op Mother, Pray For Me als een indiekoortslip – het voelt als iets vertrouwds, maar het doet toch een beetje pijn.
Het refrein klinkt als een wanhopige smeekbede uit een studentenkamer vol lege pizzadozen en existentialistische vragen. “Mother, pray for me” – alsof een moeder in Auckland met een kaarsje in de vensterbank hun millennial crisis kan oplossen. Muzikaal zit het prima in elkaar: jengelende gitaren, net-niet-vals gezongen coupletten en een ritme dat struikelt maar nooit valt.
Toch mis je iets. Het gevaar, de rafelrand. Het is allemaal erg netjes in z’n wanhoop, alsof ze zelfs hun breakdown geperfectioneerd hebben. Je wordt niet geraakt, je wordt vriendelijk aangetikt. Indiepop als een dagboek vol correct gespelde trauma’s.
Cijfer: 7
Hitpotentie: 6,5 – vooral onder gevoelige types met een Spotify-playlist genaamd “emotional autumn”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten