en Smith en een Pet Shop Boy betreden het podium. Klinkt als een mislukte reünie, eindigt als een waardige Bowie-hulde. Johnny Marr ramt zijn gitaar alsof hij zijn jeugd probeert terug te stemmen, en Neil Tennant — ja, hij zingt écht — glijdt melodieus over de tekst heen met een elegantie die zelfs David een knikje zou hebben ontlokt.
Een duet dat op papier voelt als karaoke op een personeelsfeest, maar live transformeert tot een ode vol flair, melancholie en glamrock-randjes.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 6,3 – Geen radiohit, wel een monument in de categorie “beste onverwachte covers”.
Slotzin: Niet gedacht dat de man van Go West en de gitarist van There Is A Light That Never Goes Out samen iets zó coherent konden afleveren. Maar zie: rebel, rebel... respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten