Radiohead coveren is sowieso al alsof je een schilderij van Rothko probeert na te tekenen met vingerverf. Maar sombrdoet het met lef — en stilte. Deze versie van Fake Plastic Trees is trager, brozer, en alsof iemand Thom Yorke’s pijn voorzichtig heeft gestreeld in plaats van nagespeeld.
De zang kraakt, de gitaar ademt, en je voelt dat dit niet zomaar een tribute is. Het is meer een gebed — uitgesproken door iemand die het nummer niet bezit, maar er tijdelijk in mag wonen.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 4,0
(Geen hit. Wel een bewijs dat eerbiedig ook intens kan zijn. Thom zou het goedkeuren — met een zucht.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten