Het begint als een barokke opera op laarzen: zwaar aangezet, vol dramatische gebaren, en minstens drie lagen meaning waar je ook gewoon “oké” op mag zeggen. Je denkt: dit is weer zo’n overambitieuze theatrale lading zelfvertrouwen met viooltjes. Maar dan komt die break. En ineens wordt het spannend. Alsof Kate Bush en Queen samen besloten hebben de musicalversie van Killing Eve te maken.
De twist aan het eind is briljant. Een soort messcherp popmoment dat tegen alle verwachtingen in werkt. Precies op tijd. Precies goed.
De killer mag dan spreken – The Last Dinner Party weet hoe je luisteraars gijzelt.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 8,5 – als het niet meteen wordt opgepikt, zijn we collectief doof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten