Florence + The Machine - Music By Men ★★★★½☆

"Music By Men" is Florence op haar meest Florence: groot, dramatisch, licht hysterisch en tóch volledig geloofwaardig.
Het nummer opent met een gespannen ritme en minimalistische piano, alsof iemand voorzichtig een storm probeert wakker te maken zonder de verantwoordelijkheid te willen nemen als het misgaat.

En dan komt Florence Welch binnen.
Niet wandelend, maar verschijnend.

Haar stem heeft hier iets priesterlijks — alsof ze niet zingt maar een ritueel uitvoert dat toevallig in popvorm gegoten is. Ze klinkt kwaad, teleurgesteld, verontwaardigd en tegelijk bevrijd: een vrouw die klaar is met muziek die door mannen geschreven wordt en besluit om zelf de hemel te herschrijven.

Het refrein is een explosie: koor, percussie, dat typische Florence-galmen—een wervelwind die klinkt alsof ze tegen een hele industrie staat te schreeuwen.
Maar daaronder zit een onderlaag van ironie en zelfkennis: Florence wéét dat ze dramatisch is. Ze speelt ermee. Ze omhelst het. Ze gebruikt het als wapen.

De productie is bombastisch, maar nooit rommelig.
Het is alsof je luistert naar iemand die van binnenuit uit elkaar valt en daar ritme van maakt.

Het nummer is groots, theatraal en doordrenkt van die unieke Florence-magie:
een combinatie van emotionele chaos en bijna religieuze intensiteit.
"Music By Men" is geen aanklacht — het is een overwinning.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★½☆

Cijfer: 8,8

Majestueus, scherp, explosief en volledig Florence. Een van haar sterkste nummers van de laatste jaren.

Hitpotentie: 8,3

Zeer groot binnen alternatieve poplijsten; anthem-energie; kans om uit te groeien tot fan-favoriet én livesensatie.

Tika Balanchine feat. Lasha Topuria – Delusions ★★★☆

"Delusions" is zo’n nummer dat vanaf de eerste seconde duidelijk maakt dat het zich niets aantrekt van jouw stemming. Het komt binnen met een donkere, glijdende synthlijn en een ritme dat klinkt alsof iemand zachtjes op een gesloten deur tikt — niet dwingend, maar onontkoombaar.
Tika Balanchine zet direct een sfeer neer die grensverleggend én intiem voelt: licht mysterieus, licht dreigend en volledig eigen.

Haar stem zweeft ergens tussen fluisteren en zingen, alsof ze niet helemaal zeker weet of ze het verhaal zelf gelooft. Dat maakt het sterk.
Lasha Topuria komt daar als tegenstem overheen: lager, rustiger, meer gegrond — alsof hij haar delusions probeert te vertalen naar iets dat de wereld begrijpt. Het duet voelt als twee schaduwen die elkaar pas zien wanneer het licht uitgaat.

De productie is minimalistisch maar doordacht:
– omringende elektronica die zacht pulseert,
– ritmische accenten die aan trip-hop en moderne artpop doen denken,
– een melodie die zich langzaam in je oren nestelt alsof hij een eigen sleutel heeft.

Het refrein is geen knal, maar een hypnotiserende cirkel — precies zo’n hook die je niet kunt meezingen maar ook niet meer kwijt raakt. Het is de soundtrack van een nacht waarin je te lang wakker blijft en gedachten groter worden dan ze zouden moeten zijn.

Het nummer heeft een unieke diepte: sfeervol, donker-romantisch en net vreemd genoeg om interessant te blijven.
"Delusions" voelt als een kleine film zonder beelden — en misschien is dat wel precies waarom het blijft hangen.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,3

Intrigerend, sfeervol en emotievol op een manier die je niet met je hoofd maar met je zenuwstelsel begrijpt.

Hitpotentie: 7,5

Sterk in donkere indie-, artpop- en late-night playlists; weinig mainstreamkans maar hoge “cultfavoriet”-score.

Marfa - A Million Ways ★★★★☆

"A Million Ways" is zo’n nummer dat klein begint en toch meteen iets belooft.
Je voelt vanaf de eerste seconde dat Marfa niet probeert te imponeren met volume, maar met sfeer. Alles is zacht, ademend, zorgvuldig — alsof het nummer in schemerlicht is opgenomen en niemand het durfde te verstoren.

De gitaarlijnen zijn subtiel en ritmisch, als vingers die voorzichtig langs een tafelrand glijden. De drums komen later binnen, klein gehouden, alsof ze bang zijn om de intimiteit te verpesten.
En dan de stem: warm, licht hees, en precies kwetsbaar genoeg om geloofwaardig te zijn zonder dramatisch te worden.
Marfa zingt alsof elk woord door een filter van herinnering is gegaan voordat het eruit mocht.

Muzikaal zit "A Million Ways" perfect in de moderne indiehoek: tender, repetitief, een beetje filmisch, en met genoeg ruimte voor de luisteraar om zelf te vallen of te zweven.

Marfa doet niets nieuws — maar doet het wel opvallend goed.
Het is het soort nummer dat je opzet zonder verwachting en eindigt met het gevoel dat je iets hebt meegemaakt.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,1

Warm, subtiel en verrassend meeslepend. Een nummer dat je langzaam overtuigt.

Hitpotentie: 7,4

Sterk in indie-playlists; lage radioscore; grote kans om een stille favoriet te worden bij wie het drie keer draait.

Wolf Alice – The Clearing — ALBUM VAN HET JAAR 2025

2025 was een jaar waarin muzikanten massaal besloten dat we nog niet genoeg gevoelens hadden.
Iedereen wilde iets zeggen, iedereen wilde helen, iedereen wilde experimenteren — en wij mochten dat allemaal ondergaan terwijl we probeerden onze koffie warm te houden.

Het was een jaar van grote vragen, kleine troost, verloren stemmen en herwonnen kracht.
En tussen al die albums stond één ding vast: de beste muziek koos niet voor volume, maar voor richting.

Wolf Alice zette meteen de toon door een album te maken dat niet alleen beluisterd wordt, maar beleefd móet worden.
Daarna stortte de rest van de muziekscene zich alsof ze in een langgerekt decembergevoel terechtkwamen: veel reflectie, veel melancholie, soms paniek, soms schoonheid — meestal beide tegelijk.

En dus presenteren we met liefde, scepsis en lichte hoofdpijn:

De Alternatieve Muziekman — Album Top 20 van 2025.
Geen algoritmes. Geen marketingpraat.
Alleen albums die bleven hangen nadat de rest al in de afspeellijsten was verdronken.

1. Wolf Alice – The Clearing — ALBUM VAN HET JAAR 2025

Een album dat niet schreeuwt maar fluistert, en juist daardoor harder aankomt dan alles wat dit jaar wél probeerde te schreeuwen. Pure emotie, pure klasse, pure Wolf Alice.
Het soort plaat dat je van binnenuit verbouwt.

---

2. Ólafur Arnalds & Talos – A Dawning

Een zonsopgang in slow motion. Zo mooi dat je bijna vergeet dat het nog steeds regent in je eigen leven.

3. Florence + The Machine – Everybody Scream

Florence schreeuwt, wij luisteren. Dramatisch, meeslepend en volledig onaards — zoals het hoort.

4. Suede – Antidepressants

Brett Anderson die de wereld omarmt én afwijst in één beweging. Glamrock als therapie.

5. Matt Berninger – Get Sunk

Berninger zinkt, maar doet dat stijlvol. Een album dat voelt als rood wijn verdriet bij kaarslicht.

6. Bon Iver – SABLE, fABLE

Justin Vernon bouwt weer een universum van fluisterende glitch-emoties. Niemand doet dit zoals hij.

7. Big Thief – Double Infinity

Twee keer oneindig betekent vooral dat Adrienne Lenker opnieuw de regels herschrijft.

8. Youth Lagoon – Rarely Do I Dream

Een droom die je niet begrijpt maar toch bij je blijft. Zacht, vreemd, ontroerend.

9. Sam Fender – People Watching

Fender maakt van observeren een olympische sport. Rauw, eerlijk, noordelijk koud en warm tegelijk.

10. Pulp – More

Jarvis Cocker bewijst dat ironie ouder wordt, maar nooit oud. Charmant rammelend vuur.

11. The Last Dinner Party – From The Pyre

Theatrale, flamboyante band die uit de as herrijst alsof ze nooit ingestort zijn. Overrompelend.

12. YUNGBLUD – Idols

Eindelijk een volwassen plaat van hem. Minder chaos, meer kern. Het staat hem goed.

13. These New Puritans – Crooked Wing

Dreigend en koel als een leeg museum. Kunstzinnig, hoekig en heerlijk irritant.

14. Tame Impala – Deadbeat

Kevin Parker klinkt alsof zijn synths een kater hebben. Toch werkt het allemaal belachelijk goed.

15. Perfume Genius – Ugly Season

Pijn, schoonheid, en performance art in één vat vol zenuwen. Intens.

16. Heather Nova – Breath and Air

Zacht, warm en troostend — alsof iemand een zomeravond in je handen legt.

17. The Hives – The Hives Forever Forever The Hives

Pure energie. Pure chaos. Pure Hives. Meer uitleg is overbodig.

18. Deafheaven – Lonely People With Power

Groot, zwartgloeiend, melancholisch met stadionambitie. Post-metal maar dan vriendelijk.

19. Deftones – private music

Dromerig en vernietigend tegelijk. Deftones bewijst opnieuw dat ze geen genre nodig hebben — alleen sfeer.

20. Lorde – Virgin

Lorde keert terug als een naakte ruwe zenuw. Mysterieus, fragiel en precies goed.

En zo sluiten we 2025 af: met albums die ons opliften, neerhalen, omhelzen en soms meppen wanneer we dat nodig hadden.
Het was een jaar waarin Wolf Alice de lat hoger legde dan gezond is, Florence vocht met magie, Berninger zonk zonder te verdrinken, en Bon Iver opnieuw bewees dat je ook met onsamenhangende woorden een hart kunt breken.

Wat blijft, zijn twintig platen die elk op hun eigen manier iets raakten.
Twintig werelden om in te verdwijnen.
Twintig redenen om de volumeknop iets hoger te zetten en te doen alsof de rest van het leven even pauze heeft.

Muziek is geen oplossing.
Het is een tussenstop.
Een rustpunt.
Een herinnering dat we nog steeds kunnen voelen — zelfs wanneer we dat liever niet willen.

Bedankt voor het luisteren, het lezen en het volhouden.
Op naar 2026.
En op naar alle muziek die we nog niet kennen, maar die waarschijnlijk alweer onderweg is.

The Format - Boycott Heaven: ★★★★☆

"Boycott Heaven" is precies het soort nummer dat The Format al jaren in de vingers heeft: half vrolijk, half verdrietig, en volledig verward over welke emotie er eigenlijk de bedoeling was. Het is indiepop die met een glimlach binnenkomt, maar met een steek achterblijft.

De track opent met springerige gitaren en een ritme dat klinkt alsof iemand enthousiast probeert te worden zonder te weten waarom. En dan de stem van Nate Ruess — nog steeds die heerlijk nasale, licht theatrale zang, alsof hij elk woord eerst even weegt op ironie voordat hij het uitspreekt.

De tekst is typisch The Format:
ongemakkelijke eerlijkheid verpakt in vrolijke melodie.
Een soort "ik voel me slecht maar het klinkt geweldig, dus wat nu?"
"Boycott Heaven" hangt ergens tussen een existentiële crisis en een feelgood-anthem, wat natuurlijk precies de plek is waar de band het liefst vertoeft.

Het refrein barst open met een bijna kinderlijk enthousiasme, terwijl de tekst je langzaam een trapje geeft richting melancholie.
Het is dat mooie Format-paradoxje: de wereld is ingewikkeld, maar het refrein mag wel lekker klinken.

Muzikaal zit alles slim in elkaar: energiek, lichtvoetig, maar toch met een onderliggende sleur die het geheel diepgang geeft.
"Boycott Heaven" voelt als een nummer dat glimlacht, maar wel met wallen onder de ogen.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,2

Slimme indiepop die vrolijk klinkt maar emotioneel scheef staat — precies zoals The Format dat wil.

Hitpotentie: 7,6

Sterk bij indie-luisteraars, lage mainstreamkans, maar hoge “dit nummer blijft langer hangen dan ik dacht”-factor.

YUNGBLUD - Zombie (Acoustic)★★★★☆

De akoestische versie van “Zombie” laat YUNGBLUD achter zonder het lawaai, zonder de chaos, zonder het neonrandschrift dat normaal om hem heen flikkert.
En dat is precies waarom dit werkt: voor het eerst in lange tijd horen we niet de persona, maar de persoon.

De gitaar opent sober, bijna schoorvoetend — alsof het nummer eerst toestemming wil vragen om te bestaan.
YUNGBLUD’s stem is nog steeds vol rafels, maar in deze versie worden die rafels niet overschreeuwd door productie. Ze staan middenin het geluid.
Hij klinkt vermoeid, eerlijk, en soms op het randje van breken — alsof hij een masker heeft afgezet dat maanden te strak om zijn gezicht zat.

De tekst krijgt in deze setting een nieuwe lading:
het zombie-zijn klinkt niet meer als rebellie, maar als uitputting.
Geen theatrale woede, maar stille wanhoop.
Het is het geluid van iemand die even niet weet hoe hij verder moet, maar toch blijft zingen.

Het refrein, dat in de studioversie bijna uit elkaar spat, hangt hier in de lucht als een vraagteken. Geen explosie, maar een adem.
Dat is misschien wel de kracht van de versie:
het laat zien wat er gebeurt als je een energiebom niet laat ontploffen, maar laat trillen.

Muzikaal is het simpel, bijna minimalistisch — maar het is precies die eenvoud die het nummer tilt.

Deze akoestische “Zombie” laat zien dat YUNGBLUD niet alleen bestaat bij de gratie van energie, maar ook bij de gratie van kwetsbaarheid.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,3

Een ontmantelde, eerlijke en onverwacht ontroerende versie.

Hitpotentie: 7,5

Sterk voor fans, hoge playlistkans, weinig radiopotentie — maar veel herhaalwaarde.

Empire Of The Sun, DJ HEARTSTRING - Alive (DJ HEARTSTRING Remix /..★★★★☆

De DJ HEARTSTRING-remix van “Alive” is precies het soort dancepop-nieuw leven inblazen waarvan je niet wist dat het nodig was — maar waarvan de dj’s zelf dachten: “We doen dit gewoon, want het kan.”
En het moet gezegd worden: het werkt verrassend goed, zij het op een bijna schaamteloze manier.

Het origineel van Empire of the Sun is dromerig, licht psychedelisch en altijd een beetje alsof je net uit een koortsige droom ontwaakt. De remix daarentegen trekt dat dekbed eraf, zet een hartslag van 140 bpm achter je aan en zegt:
“Hop! Dansen, jij.”

DJ HEARTSTRING heeft geen enkele behoefte aan subtiliteit.
Alles gaat omhoog:
– de kick harder,
– de synths breder,
– de melodie opgepompt alsof hij zich moest bewijzen in een Berlijnse parkeergarage.

Toch blijft de kern van Empire of the Sun overeind: die zwevende, licht euforische zanglijn die hier verandert in een mantra voor mensen die al te lang licht tekort komen.

Het heeft iets lachwekkends én iets onweerstaanbaars.
Alsof een artpopnummer een energiedrink heeft gedronken.

Het is een remix zonder schaamte, zonder rem, zonder nuance — maar met een aanstekelijke energie waar zelfs cynici aan moeten toegeven dat het werkt.
Dit is muziek die niet vraagt of je levend bent; het veronderstelt het en helpt je desnoods overeind.

---

Eindoordeel

Sterren: 

Cijfer: 8,1

Een energieke, euforische hergeboorte van een modern klassiekertje. Niet subtiel, wél effectief.

Hitpotentie: 8,5

Groot in clubs, groot op festivals, groot bij mensen die doen alsof ze nog 23 zijn.
Bijna gegarandeerde playlist-hit.

The Paper Kites - Electric Indigo (Official Lyric Video★★★★☆

Electric Indigo" is zo’n nummer dat je al na tien seconden het gevoel geeft dat je in slow motion door een oude polaroidfoto loopt.
Warm, zacht, blauwpaars van sfeer — precies die dromerige melancholie waar The Paper Kites hun hele carrière van gemaakt lijkt te hebben.

Het nummer opent met heldere, pulserende gitaren die klinken als lichtjes die ’s avonds aangaan in een stad waar je nog net niet wilt vertrekken. De beat is minimalistisch maar ritmisch genoeg om je mee te trekken.
Het zit in dat perfecte Paper Kites-gebied:
tussen folk en indie, tussen melancholie en troost, tussen blijven en wegdromen.

De vocalen zijn fluisterend-intiem, alsof Sam Bentley een dagboekregel voorleest die hij eigenlijk niet wilde delen.
Zijn stem raakt precies waar hij moet raken: niet hard, niet dramatisch — maar met de soort zachtheid die je bijna uitnodigt om te breken.

Het refrein vloeit breed open, zonder pompend bombast.
Het is meer een gloed dan een explosie.
Een warmte die je niet verwacht in zo’n stil nummer, maar die toch in je borstkas zakt alsof iemand de lichten net wat lager draait.

Het nummer heeft die typische Paper Kites-magie:
klein begint, groot aanvoelt, en zacht blijft nazinderen.
Het is geen schreeuw, geen statement — maar een moment van rust dat je even van jezelf moet lenen.

Trouwens: “Electric Indigo” heeft die kwaliteit die veel nummers missen — de herhaalwaarde.
Hoe vaker je luistert, hoe meer erin openbreekt.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,5

Dromerig, prachtig vormgegeven en emotioneel op precies het juiste volume.

Hitpotentie: 7,8

Sterk in indie-folk- en mellowplaylists; geen radiomonster, maar wel een nummer dat luisteraars aan zich bindt.

David Kushner: Bittersweet Dreams

Bittersweet Dreams" is precies het soort nummer waarin David Kushner zijn eigen schaduw probeert te bezweren, maar waar die schaduw alleen maar langer van wordt. Het heeft die donkere gospelzweem, die rauwe ademhaling, die plechtige intensiteit — en ja, dat vleugje Hozier, alsof iemand een kerkdeur op een kier heeft gezet en gezegd: “Kom binnen, maar alleen als je durft.”

De track opent met een gespannen stilte: diepe, echoënde synths en zachte gitaren die klinken alsof ze al jaren in een kelder hebben liggen wachten op hun moment. Kushners stem komt binnen als een man die al te veel gezien heeft, maar het toch nog één keer wil vertellen.

Het refrein stijgt op met een bijna religieuze lading — niet op de bombastische manier van Take Me to Church, maar in een meer ingehouden, broeierige vorm. Alsof hij fluistert dat je gered moet worden, maar zelf niet helemaal gelooft dat het nog kan.

De productie is groots, donker en elegant:
– diepe percussie
– fluisterende koorlagen
– een melodie die cirkelt zoals twijfels dat doen
Het is een nummer dat je niet binnenkomt met een klap, maar langzaam een stoel onder je vandaan trekt.

"Bittersweet Dreams" is Kushner op zijn sterkst:

donker-romantisch, spiritueel geladen, zwaar zonder te verdrinken.
De melancholie glanst, het drama blijft net binnen de lijntjes, en de emotie voelt eerlijk — geen trucjes, geen overacting, gewoon een stem die te veel weet.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,4

Donker, intens, prachtig opgebouwd — en inderdaad: dat vleugje Hozier tilt het omhoog.

Hitpotentie: 8,0

Zeer sterk in alternatieve playlists; groot kans op virale melancholie; klein risico dat mensen denken dat ze ineens spiritueel zijn.

OneRepublic - Give Me Something (for Arknights Endfield) [Official Music..★★★☆☆

"Give Me Something" is precies het soort nummer waarvan OneRepublic denkt dat het iedereen een adrenaline-injectie geeft, terwijl jij eigenlijk vooral denkt: “Ja oké, leuk, house, dance pop, prima, maar waarom?”

Het is muziek die met een enorme zonnebril naar binnen komt, schreeuwt dat het feest is, maar vervolgens alleen wat rondhangt bij de bar.

De track begint met een standaard EDM-opbouw: een paar pulserende synths, een beat die klinkt alsof hij uit de fabriek komt waar alle festivalbeats gemaakt worden, en Ryan Tedder die zingt alsof hij net een motivational poster heeft gelezen.
Er is niets mis mee — maar er is ook niet iets écht mee.

De drop is competent, de melodie is catchy (want dat kan Tedder áltijd), maar het voelt allemaal alsof iemand gezegd heeft:
"Maak een nummer dat in een game past, maar dat ook op TikTok moet kunnen, maar wel radiovriendelijk blijft, maar niet te spannend wordt, maar wel episch… succes."

En dat hoor je.
Het is degelijk, efficiënt, gelikt… en veilig.
Zó veilig dat je het gerust zonder helm kunt beluisteren.

Toch — en dit moet eerlijk gezegd worden —
het refrein blijft lekker hangen.
Het nummer doet precies wat het moet doen voor een game-soundtrack: groot genoeg om spelers op te peppen, simpel genoeg om niemand in verwarring te brengen.
Maar als standalone poptrack is het vooral: "ja, leuk… volgende?"

---

Eindoordeel

Sterren: Cijfer: 6,9

Strak gemaakt, catchy, absoluut niet bijzonder.
House-pop op automatische piloot.

Hitpotentie: 7,4

Record of the Week Mumford & Sons - Prizefighter★★★★½☆

🌟 Mumford & Sons – Prizefighter

Record of the Week

"Prizefighter" is Mumford & Sons in de vorm die je eigenlijk altijd van ze wil horen: sfeervol, open, warm, en gebouwd op dat typisch melancholische fundament waar Marcus Mumford zo graag zijn stem bovenop legt alsof hij een kampvuur moet toespreken.

Het nummer begint klein: fluisterende gitaren, zachte percussie, en die Bon Iver-achtige waas die klinkt alsof iemand een filter heeft gezet op een herinnering. De productie zweeft — echt zweeft — tussen folk en ambient, alsof Mumford & Sons besloten hebben dat ze even geen stadionband willen zijn, maar een band die je via de koptelefoon zachtjes in je nek ademt.

Dan komt Mumford binnen.
Niet als de schreeuwende stadionheld, maar als de breekbare verteller.
Zijn stem breekt precies op de juiste plekken, alsof hij niet zingt maar toegeeft.

Het refrein spreidt zich langzaam uit, nooit groot, nooit pompeus — het is meer een golf die tegen je enkels tikt en toch je hele lichaam verwarmt.
Een nummer dat zich niet opdringt, maar in je gaat zitten.
Zoals Bon Iver kan — maar dan zonder de sneeuw en met iets meer Engelse beleefdheid.

De tekst is typisch Mumford: groots in emotie, eenvoudig in woorden, eerlijk in toon. Hij vecht niet tegen de wereld, maar tegen zichzelf. En verliest. En wint. Tegelijkertijd.

Dat is de kracht van "Prizefighter": het is niet spectaculair — het is zorgvuldig.
Een nummer dat niet probeert te winnen, maar toch wint.

Dat maakt het de enige logische keuze als 🌟 Record of the Week.

---

Eindoordeel

Sterren: 

Cijfer: 8,7

Sfeervol, intiem, prachtig in zijn eenvoud — Mumford & Sons op hun meest doorleefde.

Hitpotentie: 8,2

Sterke playlistfavoriet, grote kans op stille klassieker, klein risico dat mensen gaan fluisteren in het openbaar vervoer.

INDIE TOP 20 – WEEK 50

Korte inleiding:
Week 50 voelt als de muzikale variant van een rommelige keukentafel: overal goede bedoelingen, overal emotie, en overal artiesten die nét iets te hard proberen onze aandacht te trekken. Robyn houdt stand, The Maccabees ademen in onze nek, en tussen alle melancholie door komt zelfs BANNERS binnen met kleuren die we niet besteld hadden. Kortom: het jaar loopt op z’n einde, maar de muziek weigert te kalmeren. Heerlijk.

---

1. (1) ROBYN – Dopamine 🌟 Record of the Week

Het blijft absurd dat iemand dopamine zo overtuigend kan zingen dat je bijna vergeet dat het nooit zo werkt in het echte leven. Robyn doet het toch.

2. (2) THE MACCABEES – Koya

Dreigend, warm en veel te goed voor de tweede plek. Een nummer dat sluipt in plaats van springt.

3. (3) INHALER – Hole In The Ground

De band klinkt alsof ze in de grond stonden te schreeuwen en iemand eindelijk de klep opendeed. Rauw en strak.

4. (4) FLORENCE + THE MACHINE – Sympathy Magic*

Florence gooit weer magie over ons heen alsof we een plant zijn die water nodig heeft. Hypnotiserend.

5. (7) TOM SMITH – Broken Time ↑

Een elegante puinhoop, zoals alleen Tom Smith dat kan. Emotioneel verantwoord janken.

6. (9) UNHEILIG – Mein Löwe ↑*

Unheilig brult weer alsof hij een kat is die gelooft dat hij een leeuw is. Bijzonder effectief.

7. (8) THE LAST DINNER PARTY – Sail Away ↑

Drama, glitter en onderhuidse spanning. Ze varen weg, maar jij blijft luisteren.

8. (14) NICK CAVE – Train Dreams ↑

Cave fluistert weer wereldpijn in je oor. Je protesteert niet eens.

9. (5) SEAFRET – Wasted On You ↓

Mooi nummer, maar zakt omdat iedereen deze week iets hysterisch nieuws probeert.

10. (6) TAME IMPALA – Dracula ↓

Kevin Parker zuigt het leven uit synths zoals Dracula dat uit nekken doet. Prima daling.

11. (11) ROMY – Love Who You Love →

Romy blijft hangen als een warme lamp in een koude kamer. Niet stijgen, niet dalen, gewoon blijven.

12. (13) THE CHURCH – Sacred Echoes (Part Two) ↑

Dromerig, zwevend, precies mysterieus genoeg om in de top 12 te landen.

13. (12) LADYTRON – Kingdom Undersea ↓

Klinkt alsof je in een onderwaterdiscotheek verdwaalt. Charmant, maar minder scherp dan vorige week.

14. (10) UNHEILIG – Wunderschön ↓

Nog steeds prachtig, maar hij struikelt over zijn eigen sentiment en zakt een paar plekken.

15. (18) MIDLAKE FT. MADISON CUNNINGHAM – Guardians ↑

Warm, zacht, en net mysterieus genoeg om op te klimmen. Mooie groeier.

16. (19) VANCOUVER SLEEP CLINIC – Heaven Above Me ↑

Klinkt alsof iemand op wolken springt, maar dan depressief. Mooie stijging.

17. (20) THE PAPER KITES – Change Of The Wind ↑

Zacht briesje van melancholie dat langzaam maar zeker terrein wint.

18. (NEW) BANNERS – Colours 🎁 Kleine Verrassing

BANNERS schildert weer emoties alsof we een leeg canvas zijn. Verrassend sterk binnenkomertje.

19. (NEW) SEAFRET – Cloud

Seafret drijft zachtjes binnen, melancholisch, breekbaar, en onmogelijk om te negeren.

20. (NEW) PEOPLE I’VE MET – Promise

Debuutsingle die je aandacht niet vraagt, maar opeist. Vol potentie.

---

Korte afsluiting

Week 50 is precies wat je verwacht van december: iedereen voelt te veel, iedereen wil nog één keer shinen, en niemand weet precies waarom. Robyn blijft onaantastbaar, The Maccabees blijven dreigen, en drie nieuwkomers schuiven door de deur alsof het laatste rondje nog maar net begonnen is.
Volgende week wordt chaos. Heerlijk.

1.1 ROBYN- Dopamine  *

 2.2 THE MACCABEES - Koya

3.3 INHALER - Hole In The Ground

4.4  FLORENCE & THE MACHINE -Symathy Magic *

5.7 TOM SMITH- Broken Time

6.9  UNHEILIG - Mein Loewe*

7. 8 THE LAST DINNER PARTY - Sail Away 

8.14 NICK CAVE - Train Dreams 

9.5 SEAFRET- Wasted On You

10.6 TAME IMPALA - Dracula 

11.11  ROMY - Love Who You Love 

12.13 THE CHURCH- Sacred Echoes ( Part Two)

13.12 LADYTRON - Kingdom Undersea

 14.10 UNHEILIG -Wunderschön

15.18 MIDLAKE FT. MADISON CUNNINGHAM-Guardians

16.19 VANCOUVER SLEEP CLINIC-Heaven Above Me 

17.20 THE PAPER KITES- Change Of The Wind

18.-- BANNERS-  Colours

19.-- SEAFRET- Cloud

20.-- PEOPLE I 'VE  MET - Promise

Billy Idol - Too Much Fun (Official Music Video★★☆☆☆

"Too Much" is zo’n nummer dat zichzelf per ongeluk te goed heeft samengevat in de titel.
Het is te veel moeite, te veel gloss, te veel proberen — en tegelijk te weinig spanning, te weinig lef, te weinig Idol.

Er hangt een soort “Eyes Without a Face”-schaduw over het nummer — maar alleen omdat je onbewust gaat vergelijken.
En dan merk je:
Eyes was spannend, mysterieus, broeierig.
"Too Much" klinkt eerder alsof iemand een Idol-achtige ballad in elkaar heeft gezet met AI, maar de emotionele plug-in vergeten is.

De jaren ’80 Billy – de man met vuur in de ogen en gevaar in de stem – die hoor je alleen nog in flitsen.
Nu klinkt hij alsof hij in de studio tegen de producer zei:
“Zet het volume van mijn leeftijd maar een beetje naar beneden.”

De productie is glad, zó glad dat je bijna wegglijdt.
De gitaren zijn veilig, de drums voorspelbaar, en het refrein komt binnen als een nat washandje: warm, maar niemand wordt er wakker van.

Toch is er iets aandoenlijks aan.
Alsof Idol wéét dat het niet meer wordt zoals vroeger, maar toch nog één keer probeert te laten horen dat hij het spel begrijpt.
Alleen: dit is niet het spel waarin hij ooit uitblonk.

En precies dát trefpunt maakt het nummer interessant in zijn mislukking:
Het probeert te vliegen, maar blijft hangen in een soort muzikale winterslaap.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★☆☆☆

Cijfer: 5,9

Charmant dat hij het nog probeert, maar muzikaal: te veel moeite, te weinig resultaat.

Hitpotentie: 5,5

Voor nostalgische fans en Classic Rock-radioblokken.
Niet bedoeld om nieuwe mensen te overtuigen — en dat voelt iedereen meteen.

Kylie Minogue - Hot In December ★★★☆☆

Hot In December" is een nummer dat al bij de eerste seconden tegen je liegt. Het is helemaal niet hot, en december al helemaal niet. Het klinkt vooral alsof Kylie Minogue besloten heeft dat elke maand een strandfeest moet zijn, zelfs al zit jij met een kruik onder een fleecedeken naar de verwarming te kijken.

De productie is… ja… hoe zeg je dat netjes?
Überkitsch.
Alsof iemand een kerstplaat, een fitnessmix uit 1998 en drie lagen zonnebrandcrème tegelijk op shuffle heeft gezet.
Het is vrolijk op de manier waarop plastic fruit vrolijk is: het ziet er leuk uit, maar je krijgt er geen vitamine van.

De beat is opgewekt maar leeg, de synths knipperen alsof ze op het punt staan door te branden, en Kylie's stem zweeft eroverheen in een soort ja hoor, we doen dit lekker toch-modus. Het heeft iets charmants, maar vooral: mwah.
Het soort nummer dat je niet haat, maar dat je na één keer luisteren ook weer vergeet — totdat iemand in de supermarkt de fout maakt het op te zetten.

Dan zou hij er stiekem bij zeggen dat het refrein vervelend aanstekelijk is, en dat dat hem nog het meest irriteert.

"Hot In December" probeert vrolijk te zijn, maar je hoort de moeite.
Het is popmuziek die vriendelijk naar je zwaait terwijl je eigenlijk al omgedraaid bent.
Niks mis mee — maar het verandert je leven niet. Het verandert niet eens je temperatuur.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★☆☆ (met de hakken over de glittergrens)

Cijfer: 6,8

Een vrolijke poging die te hard probeert. Charmant-op-een-foute-manier.

Hitpotentie: 6,5

Komt vooral terecht in playlists van mensen die december koste wat het kost willen negeren.

St. Lucia - Out Of The Ashes (Official Music Video★★★★☆

Out Of The Ashes" is precies het soort glimmende synthpop-fenix dat St. Lucia al jaren probeert te perfectioneren — een nummer dat begint met rook, eindigt met vuur en daartussen een elegante dans uitvoert over de brokstukken van alles wat ooit misging.

De track opent met een pulserende synth die klinkt alsof iemand de zonsopgang aan een dimmer heeft gehangen. Dan komt de stem van Jean-Philip Grobler binnen: warm, open, bijna naïef optimistisch. Het is die typische St. Lucia-vocal die altijd klinkt alsof hij net een motivational talk heeft gehoord van een pratende palmboom.

De opbouw is meesterlijk:
– glitterende synthlagen,
– een melodie die zich als een zachte golf herhaalt,
– drums die langzaam maar onontkoombaar naar voren schuiven.

En dan het refrein: groot, open, meeslepend, bijna bombastisch — maar nét niet.
St. Lucia weet precies wanneer hij moet terugtrekken, wanneer de luisteraar moet ademen, en wanneer hij de hele sonische horizon in één beweging moet openvouwen.

Het nummer gaat over herrijzen, opnieuw beginnen, het stof van je schouders kloppen en tóch doorgaan. Maar dan in een vorm die nooit zwaar wordt. Hier geen zelfmedelijden, maar glitterend herstel. Het is de soundtrack van iemand die zegt: “Ik ga het opnieuw proberen, maar wel in slow motion en met uitstekende belichting.”

"Out Of The Ashes" is een glanzende, hoopvolle, zorgvuldig opgebouwde poptrack die nooit vergeet dat herstel niet heroïsch hoeft te zijn — soms is het gewoon zacht, traag, en precies goed.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,4

Een sterke, hoopvolle synthpopplaat die precies doet waar St. Lucia zo goed in is: de zon een beetje dichterbij zingen.

Hitpotentie: 8,0

Grote kans in indiepop- en zomerplaylists; een nummer dat blijft hangen, zelfs als je probeert cynisch te blijven.

---

Tom Smith - Live at Ayco - 5th December 2025 (Hannah's Rip ★★★★½☆

De gitaarversie van "Hannah’s Rip", gespeeld live in Ayco op 5 december 2025, is Tom Smith op zijn allerblootst. Geen strijkers, geen piano, geen decor — alleen een man, één microfoon en een gitaar die bijna net zo nerveus klinkt als hijzelf.

Het nummer begint met een droge, haperende gitaar-aanslag. Niet perfect, maar precies dát maakt het krachtig. Je hoort de spanning in zijn vingers, alsof hij niet zeker weet of hij dit wel wil spelen, maar geen keuze heeft. De gitaar klinkt dun, open, kwetsbaar — als een raam dat iemand op een koude decemberavond nét iets te ver open heeft gezet.

En dan begint Smith te zingen.

Zijn stem is rauw, broos en ongelofelijk dichtbij, alsof hij eerder tegen zichzelf spreekt dan tegen een zaal. Hij haalt sommige noten niet voluit, maar dat doet er niet toe: deze versie gaat niet over techniek maar over wat er onder de woorden ligt.
Het voelt alsof hij midden in het nummer een emotionele blauwe plek vindt waarvan hij niet wist dat die er nog zat.

De gitaar blijft constant onder hem — geen versieringen, geen uitstapjes, alleen akkoorden die het nummer overeind houden zoals een stoel waarvan één poot wiebelt, maar die toch blijft staan.

Wat deze versie zo uitzonderlijk maakt, is dat de stilte net zo belangrijk is als het geluid.

De pauzes tussen de akkoorden zijn bijna pijnlijk — alsof hij steeds een beslissing moet nemen of hij verder wil.
En telkens doet hij dat.
Stapje voor stapje.
Nooit heroïsch.
Wel menselijk.

Het publiek durft nauwelijks te ademen.

"Hannah’s Rip" wordt in deze gitaarsetting iets wat het op plaat nooit helemaal kon zijn:
een fluistering, een biecht, een rouwproces dat niet geschreeuwd wordt maar zacht uitgesproken, alsof elke letter op breken staat.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★½☆

Cijfer: 8,9

De meest rauwe, eerlijke en ontregelende liveversie die Smith in jaren heeft gegeven.

Hitpotentie: 7,4

Niet bedoeld voor radio, maar voor mensen die ’s nachts muziek zoeken die écht iets openbreekt.

 

Doe Maar - Geld is Alles [met van Kooten en de Bie★★★★☆

Er zijn optredens die je alleen kunt plaatsen in hun tijd.
En dan is er 29 januari 1983 in sporthal De Hooiberg in Olst, waar Doe Maar samen met Van Kooten & De Bie een soort cultureel monsterverbond vormt dat alleen in Nederland kan bestaan.
Je ziet die zaal voor je: TL-buizen, een beetje condens op de ramen, en ergens achterin staat iemand te twijfelen of hij hier nu voor de muziek of voor de grap kwam. Het werd allebei.

“Geld is Alles” is van zichzelf al scherpe, vrolijke maatschappijkritiek met een skarandje eroverheen. Maar mét Van Kooten & De Bie krijgt het nog een laag erbij: satire op satire, ironie op ironie, en daarbovenop Theo en Kees die in hun rollen van burgemeester Van der Vaart en wethouder Hekking doen alsof deze performance de culturele apotheose van Juinen is.
En eerlijk? Dat is het ook.

Het nummer klinkt als een vrolijke aanklacht tegen de kapitalistische waanzin van de jaren tachtig, maar het is vooral een tijdsdocument dat nu — dankzij de ironische cirkel van de geschiedenis — nóg actueler voelt. Doe Maar speelt strak, fel, licht chaotisch, alsof ze zich er zelf ook over verbazen dat ze hier staan met twee legendarische komieken die een fictieve gemeente vertegenwoordigen alsof het een concertproducer is.

Het mooiste?
Het werkt ongelofelijk goed.

Van Kooten & De Bie voegen iets toe dat je niet kunt plannen: een soort georganiseerde verwarring. De muziek is vrolijk, de teksten zijn scherp, en de sketches die door de performance heen glijden maken het alsof je naar een politieke rally kijkt waar iedereen per ongeluk muziek is gaan maken.

“Geld is Alles” in deze uitvoering is pure Nederlandse cultuurhistorie: absurd, muzikaal, politiek, humoristisch, en volledig zichzelf.
Een optreden dat alleen beter werd met de jaren — zoals goede satire dat hoort te doen.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,4

Een uniek, tijdloos optreden waarin alles klopt, juist omdat niemand deed alsof het moest kloppen.

Hitpotentie: 7,0

Geen radiosucces, maar wél een cultklassieker voor iedereen die houdt van satire, nostalgie en Doe Maar op hun scherpst.

Mr. Mister - Broken Wings (Live 2025)★★★★☆

Dat Mr. Mister anno 2025 nog steeds “Broken Wings” speelt, voelt een beetje alsof iemand het fotoalbum van vroeger te enthousiast openslaat: liefdevol, vertederend… en licht ongemakkelijk.
Waarom?
Omdat sommige juweeltjes van toen nu zo’n soort porselein zijn geworden dat je beter niet meer op tafel zet.

Maar dan begint deze liveversie.
En ja hoor — na 2 minuten en 30 seconden gebeurt het: precies dat magische moment waarop het publiek net opgegeven had, en de band ineens besluit wél op te staan. De groove zet zich vast, de zang tilt op, de arrangementen gaan gloeien, en je hoort het: dáár brandt vuur.
Een band die weet wat dit nummer betekent — en het toch opnieuw aandurft.

De eerste minuten zijn breekbaar en voorzichtig. De stem van Richard Page heeft wat rafels gekregen — logisch, er zijn inmiddels vier decennia voorbij geslopen — maar hij zingt met dezelfde warme oprechtheid die het origineel zo bijzonder maakte. Je hoort verlies, leven, tijd… maar ook dat oneindige Mr. Mister-optimisme dat nooit helemaal sterft.

De band speelt strak maar niet klinisch:
– de gitaren zijn warmer,
– de toetsen worden minder 80’s en meer ‘tijdloos melancholisch’,
– en de drums klinken alsof ze eindelijk begrijpen dat dit nummer geen museumstuk is, maar een ademende klassieker.

En dan die 2:30.
Het moment waarop alles samenkomt.
Een vleugje soul, een scheutje urgentie, en ineens klinkt “Broken Wings” niet meer als een nostalgische verplichting, maar als een nieuw statement:
We leven nog. En we kúnnen dit nog.

“Broken Wings (Live 2025)” is geen reünie-nostalgie.
Het is een herinnering die weigert oud te worden — en op sommige avonden zelfs mooier klinkt dan het ooit deed.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,2

Een onverwacht sterke, doorleefde liveversie waarin tijd geen vijand blijkt, maar een ingrediënt.

Hitpotentie: 7,1

Geen radiohit — wél de perfecte surprise voor playlists met Live Classics, 40 Years Later of Emotionele Opeens-Ben-Ik-Geraakt-momenten.