sommige covers zijn overbodig.
Deze niet.
Portishead neemt “SOS” en doet precies wat je hoopt en vreest tegelijk: ze trekken het nummer volledig uit elkaar en laten alleen de noodkreet over. Wat bij ABBA nog een dramatisch poplied was, wordt hier een existentiële wanhoopsoefening. Geen glitter, geen ironie, geen nostalgische knipoog. Alleen dreiging.
De muziek is kaal en beklemmend. Een slepende beat, schurende elektronica, ruimte die bijna ongemakkelijk wordt. Alles klinkt alsof het op instorten staat, maar nooit instort.
En daarboven zweeft Beth Gibbons — breekbaar, afstandelijk, ijzig beheerst. Ze zingt niet om je te raken, ze zingt omdat zwijgen geen optie meer is.
Hier is “SOS” geen liefdesdrama, maar een echte noodoproep.
Geen refrein om mee te zingen, maar een mantra die je langzaam in je maag voelt zakken. Elke regel klinkt alsof hij met moeite wordt uitgesproken. Alsof de wereld te zwaar is geworden.
Wat Portishead hier laat horen, is vakmanschap op het hoogste niveau:
respect voor het origineel, maar geen enkel ontzag. Ze maken het nummer volledig van zichzelf — en geven het daarmee een nieuwe, veel zwaardere betekenis.
Dit is geen cover om even tussendoor te draaien.
Dit is een uitvoering die je overkomt.
En die blijft.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★★
Cijfer: 9,4
Meeslepend, beklemmend en artistiek onmiskenbaar Portishead. Een cover met bestaansrecht.
Hit score: 4,0
Geen hit, geen radio, geen playlistkanon.
Wel: een versie die geschiedenis schrijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten