Dit nummer ruikt naar neon, synthesizers en een tijd waarin Duits nog gewoon sexy mocht klinken in de popmuziek.
“Wenn der Mond die Sonne berührt” is Neue Deutsche Welle in zijn meest romantische vorm — ongegeneerd, melodramatisch en heerlijk jaren tachtig.
De hand van Michael Cretu (ja, die van Enigma) is overal voelbaar. De synths glanzen, de beats zijn mechanisch maar warm, en alles ademt die typische vroege-80’s-sfeer waarin melancholie en pop hand in hand gingen. Dit is geen ironische retro; dit is retro.
Hubert Kah zingt met die kenmerkende combinatie van ernst en naïviteit. Zijn stem is niet groot, niet virtuoos, maar wel perfect passend bij het materiaal. Het klinkt alsof hij elk woord meent — en dat maakt het juist geloofwaardig. NDW werkte nooit op afstand; het moest dichtbij komen, een beetje ongemakkelijk zelfs.
Tekstueel is het poëtisch zonder complex te zijn. De maan, de zon, verlangen, afstand — het zijn grote beelden, maar ze worden met een zekere eenvoud gebracht. Geen dubbele bodems, geen relativering. En precies dát maakt het zo charmant.
“Wenn der Mond die Sonne berührt” is geen lied dat je hoeft te herontdekken — het heeft altijd al bestaan. Het staat symbool voor een tijd waarin popmuziek groot mocht dromen zonder zich te verontschuldigen.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,0
Tijdloos binnen zijn tijd. Pure NDW-romantiek met een gouden synthlaag.
Hit score: 6,5
Geen hedendaagse hit, wel een vaste waarde voor liefhebbers van 80’s en NDW.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten