“Call You Home” is Kensington op de stand vertrouwd. Geen verrassingen, geen risico’s, geen bochten die je niet al kent. En dat hoor je meteen. Het nummer opent met die typische Kensington-opbouw: rustige start, licht emotionele spanning, en dan een refrein dat groter wil zijn dan het leven zelf.
De productie is strak, professioneel en radiovriendelijk tot op de millimeter. Alles klinkt precies zoals het moet klinken — en daar zit meteen het probleem. Het nummer voelt minder als een noodzaak en meer als een bevestiging van een formule die al jaren werkt. Je herkent het, je begrijpt het, je zingt het na één keer mee. Maar je voelt het niet echt.
De zang is overtuigend, zoals altijd. De stem draagt het nummer zonder moeite, maar ook zonder frictie. De tekst over thuiskomen, verbinding en verlangen is universeel bedoeld, maar blijft hangen in algemeenheden. Home is hier geen plek, geen persoon, geen moment — het is vooral een concept waar niemand het mee oneens kan zijn.
Het refrein is groots en bedoeld om mee te galmen in een volle zaal. En ja, dat gaat ook gebeuren. Maar op plaat mist het die ene vonk waardoor je denkt: dit móést geschreven worden.
“Call You Home” is geen slecht nummer. Integendeel: het is degelijk, verzorgd en professioneel. Maar het is ook Kensington op de automatische piloot. En die piloot vliegt soepel — alleen nooit meer ergens heen waar je niet al geweest bent.
Eindoordeel
Sterren: ★★★☆☆
Cijfer: 6,5
Goed gemaakt, goed gezongen, maar emotioneel veilig en voorspelbaar.
Hit score: 7,8
Radio- en publieksvriendelijk. Grote kans op airplay en meezingmomenten, kleine kans op blijvende impact.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten