Soms gebeurt het onverwachte:
MIKA maakt ineens een nummer waar je niet omheen kunt.
Geen hysterisch uithalen, geen over-the-top camp, geen musicaldrang.
Gewoon… een goede popsong.
“Immortal Love” opent met synths die meteen terugverwijzen naar de jaren 90 — strak, warm, melodieus. Het is dat soort elektronische pop dat niet wil imponeren, maar verleiden. Je hoort echo’s van de Pet Shop Boys, maar ook van een tijd waarin pop nog elegant mocht zijn zonder ironische voetnoten.
En Mika?
Die doet hier iets slims: hij houdt zich in.
Zijn stem blijft licht, maar niet druk. Expressief, maar niet schreeuwerig. Hij zingt met controle en vertrouwen, alsof hij eindelijk heeft geaccepteerd dat minder soms echt meer is. Daardoor krijgt het nummer ruimte om te ademen — en dat doet het.
Het refrein is soepel, melodieus en blijft hangen zonder te schreeuwen om aandacht. Geen bombast, maar flow. Geen circus, maar een dansvloer waar het licht net goed staat.
Dit is Mika die zijn innerlijke flamboyantie heeft ingeruild voor stijl. En dat staat hem verrassend goed.
“Immortal Love” is geen revolutie, maar wel een herpositionering.
MIKA klinkt hier volwassen, smaakvol en verrassend trefzeker.
Alsof hij zelf ook ineens dacht: hé, dit werkt.
En ja — dit werkt echt.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★½☆
Cijfer: 8,7
Stijlvolle, elegante pop met een heerlijke 90’s synthglans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten