Je moet lef hebben om “Old and Wise” aan te raken.
Dit is geen lied, dit is een herinnering. Een stemmingsstuk. Een nummer dat vooral werkt omdat het zo ingehouden is. En precies daar wringt het — ondanks alles wat hier goed gaat.
Laten we beginnen met wat onmiskenbaar klopt: Floor Jansen zingt prachtig. Haar stem is technisch loepzuiver, warm en gecontroleerd. Ze zingt met respect, zonder dramatische uithalen, zonder powerballad-reflex. Dat siert haar. Dit is Floor die laat zien dat ze ook kan fluisteren in plaats van imponeren.
Het orkest speelt daarbij een belangrijke rol. De strijkers zijn smaakvol, gedragen, zorgvuldig opgebouwd. Ze geven het nummer een filmische grandeur zonder het te overschreeuwen. Muzikaal is dit allemaal dik in orde. Vakmanschap, rust, discipline.
En toch.
“Old and Wise” is onlosmakelijk verbonden met Colin Blunstone. Zijn breekbare, licht vermoeide stem gaf het nummer zijn ziel. Bij Floor hoor je beheersing, maar je mist die fragiele menselijkheid. Het gevoel dat de zanger zelf ook ouder is geworden terwijl hij zingt.
En dan is er dat andere gemis: de saxofoon.
Die melancholische saxlijn is het hart van het nummer. Zonder die ademende, bijna huilende sax verliest “Old and Wise” een essentieel emotioneel anker. Het orkest vult veel op, maar vervangt dit niet. Het resultaat is mooi — maar ook gladder, netter, minder schrijnend.
Deze uitvoering is dus geen mislukking — verre van.
Maar het is ook geen vervanging.
Het is een eerbetoon dat technisch klopt, muzikaal verzorgd is, maar emotioneel niet helemaal binnenkomt zoals het origineel dat doet.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,1
Prachtig gezongen, mooi georkestreerd — maar zonder die ene onmisbare breekbaarheid.
Hit score: 4,0
Geen hit, geen radio.
Wel een respectvolle live-uitvoering voor liefhebbers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten