Matt Berninger klinkt altijd alsof hij net uit een kamer komt waar hij te lang alleen heeft gezeten met een fles rode wijn en te veel herinneringen. In Inland Ocean is dat niet anders. Dit is geen nummer dat begint — het lekkert langzaam naar binnen. Alsof je een boek openslaat waarvan je al weet dat het eindigt met spijt, maar je leest toch door.
De stem is vertrouwd: zwaar, slepend, berustend. Alsof hij je niet wil overtuigen, maar gewoon even hardop wil nadenken in je buurt. Muzikaal klinkt het als een verdwaalde zee. Langzaam deinend, weids en toch opgesloten in een landschap dat nergens heen kan. Een inland ocean. Precies zoals je je voelt na drie slechte keuzes en één te stille avond.
Het mooie van dit nummer zit in wat er níet gebeurt. Geen climax, geen refrein om te schreeuwen. Alleen maar wachten. Berusting als kunstvorm. En dat doet Matt als geen ander. Hij zingt niet om gehoord te worden, hij zingt omdat het alternatief zwijgen is.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 5,6 (voor fans van The National, volwassen melancholie en mensen die hun gevoelens liever fluisteren dan tweeten)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten