Arcade Fire – Pink Elephant (★★★)
“Gewoon, cool. Maar cool is niet genoeg als je vroeger vuurwerk was.”
Met het passend getitelde Pink Elephant betreedt Arcade Fire een nieuw tijdperk: dat van gecontroleerde middelmatigheid met stijlvolle randen. De energie van vroeger is weg. Niet dood, maar op vakantie. In Canada. Met een boek. Je hoort het aan alles: dit is een band die nog wíl, maar niet meer móét. En dat voel je.
De productie is vlekkeloos, de arrangementen zijn slim, en het klinkt allemaal prima. En toch: het vuur is weg. De band die ooit het einde van de wereld bezong als een stadionmantra, komt nu met liedjes die klinken als post-it-notities vol overpeinzing. Gewoon, cool. Maar cool is iets voor mensen die hun sokken bij elkaar zoeken op kleur. Arcade Fire was ooit een wervelstorm. Nu is het een briesje met zelfkennis.
Pink Elephant doet niks fout. Maar het doet ook weinig meer goed op die manier waarop ze dat ooit deden: met branie, drama en totale overgave. Wat overblijft is beheersing. En daar kun je niet tegen zijn — maar je gaat er ook niet voor staan klappen.
Eindcijfer: 7,0
Oordeel: Mooi gemaakt, soms raak, zelden spannend. Arcade Fire is terug, maar het is alsof ze niet helemaal durven binnenkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten