maxwell Knowles doet z’n best niet kapot te gaan – en daar klinkt dit nummer ook naar. Een oprechte strijdkreet verpakt in een melodie die rechtstreeks uit een vergeten John Hughes-film lijkt te komen. Synths? Check. Galm op de drums? Dubbel check. Een refrein dat zich vastbijt als een puppy met overmoed? Zeker weten.
De echo van de jaren ’80 is prettig aanwezig, maar niet storend retro. Alsof Simple Minds en Nik Kershaw samen een peptalk houden en er per ongeluk een liedje van maken. Knowles probeert krachtig te zijn, maar laat af en toe de twijfel tussen de regels doorklinken – en juist dat maakt het sterker.
Toegegeven: het is geen wereldhit. Maar wel zo’n nummer dat je midden in de week aanzet om jezelf op te peppen, of om de afwas nét wat heroïscher te doen.
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 7,1 (voor liefhebbers van powerpop met schoudervullingen-in-de-geest)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten