1. PULP – Spike Island (vorige week 2)
Jarvis Cocker blijft de enige man die je een bijtende maatschappijkritiek kan verkopen alsof het een mop is. De ironie druipt, het ritme rolt, en de overwinning is verdiend.
2. THE PALE WHITE – Final Exit (vorige week 1)
Zakt een plek, maar zakt niet in. Donker, urgent, en nog steeds het nummer dat je opzet als je ergens heel dramatisch wilt weglopen.
3. YUNGBLUD – Hello Heaven Hello (vorige week 3)
Gaat nergens heen, blijft staan als een puber met een punt. Vol overgave, vol make-up, vol chaos. En je blijft toch luisteren.
4. SUFJAN STEVENS – Death With Dignity (demo) (vorige week 6)
Deze demo is breekbaar, stil en pijnlijk precies. Sufjan bewijst dat fragiele versies vaak meer zeggen dan volle studio-opnames.
5. ELBOW – Sober (vorige week 7)
Garvey drinkt niet meer, maar de emotie is nog net zo dronken. Groots, ingetogen, en zwaar in de beste zin van het woord.
6. SAM FENDER – Little Bit Closer (vorige week 8)
Een perfecte mengeling van urgentie en melodie. Dit is Fender op z’n best: dichtbij, rauw, en volledig geloofwaardig.
7. MATT BERNINGER – Inland Ocean (vorige week 9)
Als melancholie een stem had, was het deze. De oceaan is leeg, maar het lied is vol.
8. SUFJAN STEVENS – Mystery of Love (demo) (vorige week 4)
Zakt wat weg, maar verliest geen glans. Een demo die meer zegt dan de meeste studio-albums van anderen.
9. FONTAINES D.C. – Before You I Just Forget (vorige week 11)
Het blijft dreigend, verslavend en net zo scherp als een scheermes onder je tong.
10. HAIM – Down To Be Wrong (vorige week 13)
Dansbare zelfreflectie met een glimlach. Ze geven zich over, en winnen juist daardoor.
11. LANA DEL REY – Henry, Come On (vorige week 14)
Ze roept nog steeds, hij komt nog steeds niet. Maar niemand klinkt mooier in de wachtstand dan Lana.
12. PEARL JAM – Future Days (nieuw)
Zacht, intiem, en zo anders dat het bijna onherkenbaar is. En juist daarom: prachtig.
13. INDOCHINE – L’Amour Fou (nieuw)
Dramatisch, Frans, over the top — en je smult ervan. De clip is de kers op de gâteau.
14. BASHT. – Burn (vorige week 17)
Langzaam smeulend verdriet met een knetterend randje. Niet spectaculair, wel raak.
15. HAUTE & FREDDY – Shy Girl (vorige week 16)
Stiekem blijft dit plakken. Zacht, zwoel, en verdomd effectief.
16. THESE NEW PURITANS – A Season In Hell (vorige week 17)
De hel is nog steeds fascinerend kil. Een dystopisch dansnummer voor existentiële twijfelaars.
17. SPARKS – My Devotion (vorige week 19)
Theatraal, absurd en briljant vervreemdend. Sparks blijft zichzelf — en dat is een prestatie op zich.
18. SUNDAY (1994) – Devotion (vorige week 20)
Droompop voor gevorderden. Mistig mooi, als een herinnering die je nooit helemaal vertrouwt.
19. MATT BERNINGER ft. HAND HABITS – Breaking Into Acting (vorige week 12)
Zakt hard, maar blijft indrukwekkend. Een muzikaal toneelstuk over verlies, met Berninger als hoofdrolspeler zonder script.
20. THE HORRORS – LA Runaway (nieuw)
Vanaf de eerste seconde weet je het: dit is goed. Donker, glanzend en gemaakt om door neonlicht te rijden met je verleden op de achterbank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten