2001 klinkt als een nostalgische liefdesbrief aan een tijd die niet eens zo geweldig was, maar waar we blijkbaar toch met weemoed naar terugkijken. FINNEAS — meester van het zachte drama en broer van — levert weer een song af die klinkt alsof hij het in een glazen huisje heeft geproduceerd, met een kop thee en een perfect afgestelde melancholieplug-in.
De productie is onberispelijk, uiteraard. Alles glanst. Elk tikje zit waar het moet. Zijn stem fluistert weer zo zachtaardig dat je je afvraagt of je het überhaupt mag horen. En muzikaal? Denk aan een mix van The Postal Service, Bon Iver en een Netflix-soundtrack die nét niet in beeld kwam.
Maar dan de inhoud. 2001 dus. Hij mijmert over vroeger, over eenvoud, over jeugdige naïviteit. Mooie gedachten, maar nergens écht pijnlijk of confronterend. Het voelt meer als iemand die terugdenkt aan een kindertekening en denkt: “Dat was ook kunst, toch?”
Het is mooi, het is gevoelig, het is... veilig. Alles klopt, behalve de reden waarom het je zou moeten raken. En toch: je laat het aanstaan.
Cijfer: 7,4
Hitpotentie: 6,9 (voor liefhebbers van warme indiepop met zachte pijn, herfstwandelaars met noise-cancelling, en mensen die nooit echt zijn gestopt met terugkijken)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten