Ithell is deel twee van Patrick Wolf's vierdelige Jupiter-cyclus — en het voelt ook precies zo: als een tussenstuk vol emotie, mystiek en weemoed, opgehangen tussen hemel en harpsnaar. Wolf is nog altijd geen man van de eenvoud. Dit is geen popliedje. Dit is een klankgedicht in kamerjas en eyeliner.
De track is gelaagd en subtiel, met strijkers die klinken alsof ze ergens in een Keltisch moeras worden bespeeld. Patrick zingt met die karakteristieke mengeling van kwetsbaarheid en zelfmythologie: alsof hij zichzelf niet zingt, maar bezweert. Het tempo is traag. De sfeer is intens. En de tekst? Meer evocatie dan boodschap — je weet niet precies wat je voelt, maar het voelt in ieder geval diep.
Muzikaal zit het ergens tussen Antony & The Johnsons en klassieke soundtrackwerk: geen beats, geen refrein, alleen opbouw, adem, en aftakeling. Een nummer dat je niet aanzet, maar ondergaat. Liefst met een kaars aan, in een kamer waar niemand iets hoeft uit te leggen.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 3,9 (veel te mooi voor radio, veel te langzaam voor streaming, perfect voor mensen met emotionele restwarmte en een liefde voor theatrale ernst)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten