Laten we beginnen met de titel.
“Wenn ich tot bin, fang ich wieder an.”
Oftewel: als ik dood ben, begin ik opnieuw.
Dat klinkt als een belofte.
Of als een waarschuwing.
Of als iets wat iemand met een man bun op een festival in Leipzig op z’n onderarm heeft getatoeëerd.
De sound is direct herkenbaar:
scherpe gitaarriffs, drumpartijen die je recht vooruit duwen,
en dat typische mixje van postpunk en stadionmelancholie.
Editors, met een biertje te veel en een accent.
Het probleem:
de stem is niet die van Tom Smith.
Het is eerder de stem van zijn stagiair.
Geen slecht geluid —
maar het mist drama, diepte, en vooral: die onderkoelde wanhoop waar Editors in zwemmen.
De tekst probeert groot te zijn.
Existentieel.
Maar ook een beetje puberaal.
Alsof een filosofiestudent een punkband is begonnen omdat hij z’n scriptie niet af kreeg.
Zinnen als “ich bin die Zeit, die niemals stehen bleibt” doen het goed op een hoodie,
maar dreigen muzikaal te verzanden in roepende leegte.
Toch:
het werkt.
Net genoeg.
Het nummer gaat vooruit.
De melodie blijft hangen.
En in de bridge hoor je iets van een poging tot oprechte emotie,
zonder dat het helemaal in pathetiek verzuipt.
Het is dus geen Editors.
Maar het is ook geen zonde om er even naar te luisteren.
Cijfer: 7,2
Hitpotentie: 6,9
Als je je leven opnieuw wilt beginnen, begin dan met een betere zanger.
Maar tot die tijd is dit een aardige start —
op volume, met bier en een regenbui.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten