Robbie Williams is terug. Of nou ja, hij is nooit echt weggeweest. Hij zweeft ergens tussen Las Vegas en BBC Radio 2, met een glas wijn in de ene hand en zijn eigen mythe in de andere. En nu dus Human. Geen cover van The Killers, wees gerust. Dit is Robbie die mens wil zijn. Kwetsbaar. Open. Maar nog steeds met een perfect gebronsde kaaklijn en een vleugje showbizz-stof.
Human kabbelt.
In de goede zin van het woord.
Zoals een luxe bad vol zachtgefilterde emoties, met daarboven de stem van Robbie – half zingend, half mijmerend – over hoe moeilijk het leven is als je Robbie Williams bent.
Jesse & Joy doen ook mee, maar vooral als decoratie. Ze mogen af en toe “we feel it too” zeggen, maar het is duidelijk: dit is Robbie’s spiegelmoment, niet de hunne.
De productie is zo gladgestreken dat zelfs de twijfel strak in de maat zit.
Het voelt oprecht, maar ook veilig.
Perfect voor een regenachtige autorit naar de supermarkt, of voor dat moment waarop je je net iets te lang hebt aangestaard in de badkamerspiegel en jezelf zachtjes "je bent ook maar een mens" hoort zeggen.
Is het spannend? Nee.
Is het vernieuwend? Absoluut niet.
Maar het is Robbie, en zelfs in z’n meest kabbelende vorm weet hij je tóch op de één of andere manier te raken. Of op z’n minst zachtjes te aaien met een bontsjaal van gevoel.
Cijfer: 6,9
Hitpotentie: 8,4 – Onvermijdelijk op BBC Radio 2 tussen een weerbericht en een interview met Sting. Geen vuurwerk, wél herkenning. En dat is ook iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten