Sam Ryder. De man met de gouden strot, het zilveren spacepak en de bronzen melancholie. In 2022 zong hij Engeland weer op het Eurovisiepodium – niet met een overwinning, maar met hoop. The Feeling Never Went Away klinkt als het vervolg op dat verhaal, maar dan met een net iets minder pakkend refrein en een net iets voorspelbaardere opbouw.
De titel suggereert een soort euforische liefde die nooit verdwijnt, maar muzikaal gezien verdwijnt alles na het tweede refrein al in een mist van generieke stadionklanken. Het is popmuziek zoals je een AirBnB inricht: netjes, licht, zonder risico’s.
Ryder zingt nog steeds de sterren van de hemel – maar zelfs sterren hebben af en toe een wolk ervoor hangen. Je mist de urgentie. Je mist het moment dat je denkt: “ja, dit moet nú op de radio”. In plaats daarvan krijg je een nummer dat op zondagmiddag uit de boxen van een tuincentrum klinkt.
Een tweede plek dus. Net als op het songfestival. Alleen zonder het spektakel.
Cijfer: 6,9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten