Stel je voor: Bowie’s Where Are We Now? maar dan met laarzen van leer, een vermoeid hart, en een stem die klinkt alsof hij net een spijker heeft doorgeslikt. Sunday Love is Springsteen die zich overgeeft aan kwetsbaarheid. Geen rock-'n-roll, geen Born to Run — eerder Too Tired to Feel.
De blazers sluipen als verdwaalde jazzmuzikanten je woonkamer binnen, de synthesizers brommen ergens onder de vloer, en dan zijn daar de achtergrondzangeressen: vrouwen die zingen alsof ze weten hoe het voelt om verlaten te worden door een man met een platencollectie en emotionele bagage.
En toch... het werkt. Je hoort flarden van Bowie’s Where Are We Now? — diezelfde dromerige mist, die hang naar een verleden dat nooit terugkomt. Maar Springsteen voegt daar zijn eigen schemerlicht aan toe: minder Berlijn, meer Jersey. Minder alien, meer arbeider. En ergens daartussen zweeft Sunday Love, als een verloren brief aan een jeugdliefde die inmiddels een LinkedIn-profiel heeft.
Cijfer: 8,7
Geen opmerkingen:
Een reactie posten